Αν με ρωτούσε κάποιος να ορίσω τον έρωτα, θα απαντούσα με μια πολυσύλλαβη λέξη, αυτοκαταστροφή. Αυτό το τόσο σπάνιο συναίσθημα που όμως ελάχιστοι έχουν νιώσει με την πιο βαθειά και σκοτεινή έννοιά του. Ο έρωτας είναι συνώνυμο του πόνου, του πάθους, της ολοκληρωτικής...

Καθισμένη σε μια θέση λεωφορείου με ακουστικά σφηνωμένα στα αυτιά για να μην ακούω τίποτα πέρα από τις σκέψεις που με κατακλύζουν κάθε φορά που κάθομαι σε αυτήν την άβολη θέση. Οι μέρες που φεύγω από όλους αυτούς κι αυτά με φωτίζουν. Μου δίνουν δύναμη. Με κάνουν...

Έχω ανάγκη να μιλήσω για τον πόνο, Αυτό το είδος που νιώθεις πως όλο σου το σώμα παραλύει. Υπνοβατώντας σε μια ζωή και μια καθημερινότητα καθαρά μηχανική. Όταν τα αγαπημένα σου μάτια είναι πια ξένα. Όταν ο άνθρωπος σου γίνεται μια σκιά που χάνεται μόλις στρίψει στη...

Αγαπημένε μου, αυτή είναι η τελευταία φορά που σου γράφω. Έχω τόσα πολλά να σου πω που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Ευχαριστώ; Σ’ αγαπάω; Να προσέχεις; Να είσαι ευτυχισμένος. Να ντύνεσαι ζεστά και να προσέχεις εκεί έξω. Ξέρεις, ο κόσμος είναι σκληρός. Μα ποιον...

Και πάλι από την αρχή. Στο ίδιο σημείο. Σαν ένα κακό Deja vu που συμβαίνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Σαν τα χάμστερ που τρέχουν σε μια ρόδα περνώντας αδιάκοπα από το ίδιο σημείο με την ελπίδα ότι κάποτε θα φτάσουν στο τέλος. Το τέλος. Ποιο τέλος και ποια αρχή;...

Αστέρια φωτεινά. Αστέρια μικρά. Αστέρια μεγάλα. Καθηλωμένα. Κάποιοι λένε ότι αντικαθιστούν τους ανθρώπους που έφυγαν. Άλλοι λένε ότι είναι αγάπες που έπαψαν να υπάρχουν. Ο καθένας με τη δική του ερμηνεία. Με τη δική του ματιά. Θα μπορούσαν να είναι τόσα πολλά. Για...

Λέξεις ασύντακτες. Πεταμένες. Αυθόρμητες. Λέξεις γλυκιές. Ρομαντικές. Λέξεις που αδυνατώ να βάλω σε τάξη. Να περιγράψω εσένα. Εμένα. Εμάς. Αυτό. Εκείνο. Τόσα πολλά ή και τόσα λίγα. Όλα αυτά ή τίποτα απολύτως. Ανίκανη. Αμίλητη. Ουρλιάζω. Δεν ακούς. Δε μεταφράζεις....