Ω, τι ηλιθιότης!.. Προύχοντες του «χωριού» χωρίς κανένα κύρος. Αμετανόητοι εραστές του «δήθεν». Ξιπασμένοι αφεντάδες γης, που ποτέ δε μας ανήκε.   Αφαιρετικά σκιάχτρα μ’ εφήμερες ιδέες. Όπου κι όποτε βολεύει η αντρειοσύνη… Κι όταν πλέον δε σε «παίρνει», φυλάς...

Λερά σεντόνια, απλωμένα σε μπαλκόνια, τα χρόνια. Η αθωότητα, λευκή κλωστή που τυλίχτηκε στην ανέμη της λήθης. Μεστωμένοι καρποί που ασφυκτιούν στους κλώνους των δέντρων, οι αλήθειες έτοιμες να πέσουν στο χώμα.   «Κάποτε πίστεψες πως ήσουνα θεός!..» Κ’ έπειτα...

Μια νύχτα του Μαγιού, θα έρθω να σε πάρω και να σε ταξιδέψω στ' απέραντα του νου ίσως η καρδιά σου, αρχίσει να αισθάνεται στο κάλεσμα της άνοιξης και του αηδονιού.   Πιασμένοι χέρι-χέρι, μαζί να προχωρήσουμε πάνω στην απάτητη και ανθισμένη γη κι ό,τι μας...

Θα περιμένω… Μες στης μοναξιάς τα φώτα κάτω απ’ τ’ ανυποψίαστα μάτια της σιωπής, σαν ακυβέρνητο καράβι στου θανάτου του τη ρότα, μια κρύα νύχτα, σε κεραυνούς και σε βροχή.   Αυτές τις ώρες που ’ναι το βλέμμα καρφωμένο στο κενό, στις λίγες μνήμες π’ απόμειναν...

  Ένας βατήρας στο απέραντο κενό… Ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης, που ’χει βάλει τα καλά του. Ένα κουφάρι πλοίου ξεβρασμένο απ’ το κύμα στο γιαλό. Γέννημα θρέμμα μιας ζωής κι ενός θανάτου…   Μία απόκρημνη χελιδονιού φωλιά… Ένα στέκι, που δε συχνάζουν πια...

Σαν κουαρτέτο «ξεπερασμένων» μουσικών οι εποχές μου φθίνουν… Κι απ’ τα σαλόνια των μεγάλων αιθουσών, τώρα μπάντα, αδέσποτου σκύλου.   Να παίζει λυπημένα τη χαρά τον πόνο, χαρούμενο τραγούδι το ανακρούει… Κι αυτός να του κουνάει την ουρά - μαέστρος θυμωμένος,...

Να ’ναι καλοκαίρι… Κι ένας χειμώνας να ’χει φωλιάσει μέσα σου. Οι εποχές δε σε ρωτούν: «Να ’ρθούμε;» Μήτε σκοτίζονται εσύ τι περιμένεις! Της άνοιξης τα περιβόλια πίσω μένουνε… Κι όλο ευωδιάζουν, του φθινοπώρου τις κύκνειες λιακάδες.   από την ποιητική συλλογή...

Εμείς, οι φτωχοί διεκδικητές του ονείρου… Καθηλωμένοι παρακολουθούμε πίσω απ’ τη σκηνή το έργο που ανέβασαν για μας: «Οι θιασώτες του ύστατου σήμερα!» Απαγγέλλοντας, ξανά και ξανά, σε μονολόγους τα «λάθη» μας «να μην προσπαθήσουμε πάλι!..»   Εμείς, οι αετοί...

Σαν πόρτα από ερειπωμένο σπίτι, πατρικό, άνοιξες την καρδιά μου που ’χε κλείσει. Το τρίξιμο της, κλάμα κι ουρλιαχτό για ό,τι αυτή ποτέ δεν είχε ζήσει.   Κι άρχισε να μουρμουράει γλυκόλογα η ζωή, κι ο ήλιος αναθάρρεψε στο σκοτεινό κατώφλι. Σαν το πουλάκι που...

Απέναντι σε καθρέφτες. Απέναντι στους εαυτούς μας. Απέναντι στον ήλιο που ξημερώνει τη μίζερη μέρα μας. Απέναντι στον εξευτελισμό που αισθανόμαστε μέσα μας. Απέναντι στη ζωή και στο θάνατο που δε ζητήσαμε. Απέναντι σ’ όλα αυτά που αγαπήσαμε.   Απέναντι σε...

Αμέριμνες, μοναχικές βραδιές, π’ αρπάζονται με τις πρώτες συγκινήσεις… Αχτένιστες, κατσουφιασμένες αναμνήσεις, που ξεπηδούν σαν τα βατράχια απ’ το χθες.   Κάποιες απρόσμενες, τυχαίες αναφορές… Μια παρέα φοιτητών που χωρατεύοντας τα πίνουν, δυο άγνωστοι...

Αφήσαμε πίσω μας τα χρόνια ―ν’ αποξηρανθούν― στον καυτό ήλιο της νιότης μας. Σαν τα λουλούδια, που κόψαμε μιαν άνοιξη, για να στολίζουν τ’ ανθοδοχεία του χειμώνα… Φορτώσαμε μ’ αυταπάτες το μυαλό μας με δισταγμούς γι’ αυτά που αγαπήσαμε. Κι έτσι το χτες θα...

Κάποια παιδιά δε μοιάζουν με τ’ αλλά. Έχουν τη μοίρα καταραμένη… Μες στο κλουβί τους είναι κλεισμένα, και αιωρούνται στο κενό.   Μεγαλωμένα απ’ τη γιαγιά τους. Δεν έχουνε πιει μητρικό γάλα, μα ούτε πατέρας τα περιμένει, πάντοτε απόντες ήταν κι οι δυο…  ...

Μας κούρασαν οι μέρες της σιωπής, οι αντοχές μας λιγόστεψαν… Σαν ξέμπαρκοι ναύτες ατενίζουμε τις θάλασσες του αύριο. Μ’ έναν καφέ κ’ ένα τσιγάρο εναλλάσσουμε την πίκρα μας στον καφενέ της ζωής. Οι εποχές αλλάζουν αθόρυβα με φόντο τα παγκάκια της πλατείας που...

Το κεφάλι σκύβω, την πλάτη γυρνώ και φεύγω. Αρνούμαι τους προβολείς όταν ανάβουν… — και μόνο τ’ ανάστημα της σκιάς μου μακραίνουν—   από την ποιητική συλλογή "Κίρκης...

Γεμίσαμε μικρούς, τενεκεδένιους, πρίγκιπες… Διαδόχους, που ο καθείς  θέλει το θρόνο του… Υποτακτικούς βασιλικότερους του βασιλέως!   Κίβδηλα, τσίγκινα στρατιωτάκια, που κάνουν θόρυβο στην πρώτη σταγόνα της βροχής. Που υποκλίνονται εύκολα στον άνεμο, γιατί...