Έριξα ένα αντίο φεύγοντας Φοβήθηκα μη ξυπνήσεις και αντικρίσεις το πόνο Όμως δεν σκέφτηκα ότι ο πόνος λυτρώνει τον Έρωτα  Και εγώ έπρεπε να πονέσω για τον νιώσω  Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι  Δεν ξέρω τι νιώθεις  Αν νιώθεις  Αλλά η ελευθερία σου είναι μαγικά παγωμένη ...

Πάνω σε πέτρα λεύκη  Θα γράφει το όνομά μου  Και το δικό σου  Και άλλα πολλά Μην δυστυχείς που δεν ήρθε το τέλος της μέρας ακόμη Μη κλαις για σπασμένα κομμάτια ονείρων  Καμία Δόξα δεν είναι σαν αυτή  Που έρχεται στο τέλος   _ γράφει η Ελένη Σταματίνα...

Πες μου τώρα που φεύγεις  Για ποια όνειρα πικρά στενάζεις  Και ποιες ψυχές μαζί τους στον Άδη σε παρασέρνουν  Θολή ματιά σαν θάλασσα με γαλάζιες αναμνήσεις  Και ένα δάκρυ για συγγνώμη άφησες  Ήθελες να τρέξεις εκεί που το σήμερα είναι αιώνιο  Με λευκά σεντόνια και...

Ήρθε κάποτε η ώρα που Έρωτας με μαύρο μανδύα περπατούσε Σε δρόμους με κλειστά αδιέξοδα και χτισμένα φαντάσματα Μαύρος μανδύας και κανένας πόνος οξύς από παθιασμένα βέλη Δεν έβρισκε ψυχές  Δεν έβλεπε πάθος ορμητικά σε σώματα να μπαίνει  Δεν έβλεπε όνειρα σε μάτια...

Θέλω να ζήσω σε ένα ψέμα Σε αυτό που μόνο εγώ θα υπάρχω δίχως ανθρώπους  Δίχως πόνο ή χαρά Μόνο ψέμα  Όλα να είναι Θεός και εγώ ακόμη  Όλα να είναι σαν αλήθεια παγερή και όμορφη Μόνο εγώ στο ψέμα  Με ένα τσιγάρο και μια ανάμνηση Γιατί δεν ήρθε ποτέ αυτή η μέρα;...

Οι μορφές που περνάνε δεν γυρνούν Κάποιες στέκουν παράμερα και περιμένουν Είτε να περάσουν είτε να χαθούν Όμως κάποιες μορφές αόρατες ή ορατές Στέκονται Στέκονται εκεί, δίπλα στην ψυχή μας Στέκονται εκεί που δεν παρατηρείς Περνάνε και αυτές  Σαν πικρό μυστικό που...

Από μικρή την γνώριζα Ήξερα πότε κλαίει και πότε πονάει αληθινά Την έβλεπα που λάτρευε την μοναξιά  Την γνώριζα καλά Ήξερα ποια δυστυχία της έσχιζε τη ψυχή  Και ποιον πόνο αποζητούσε  Ήξερα για ποιον ερώτα έκλαιγε στα κρυφά Και ποιους φίλους ή εχθρούς αγαπούσε Την...

Δεν παραδόθηκα στον Έρωτα Σε αυτόν που σε τρελαίνει  Που σου βυθίζει το κορμί σε κόκκινη άμμο Που σε γεμίζει με αισθήσεις μυστήρια όμορφες Δεν έχω παραδοθεί  Στον έρωτα εκείνο που σου γεμίζει μακάβριο φως τις νύχτες  Και σε σκεπάζει σαν δειλινό τα πρωινά Δεν έχω...

Εκείνο το βράδυ  Δεν στο κρύβω, δάκρυζα στο φεγγάρι Πώς γίνεται να δακρύζω σε κάτι μακρινό;΄ Πώς γίνεται να πονάω για κάτι άπιαστο και φευγαλέο; Δάκρυζα για μένα ή για σένα; Ή και για τους δυο; Έβλεπα εμένα στο πόνο και εσένα στο σκοτάδι Μα η ψυχή πονούσε στο...

Πόσο θα ήθελα να είμαι η φλόγα σε ένα ξύλο! Να είμαι εκεί, να καίω και να δημιουργώ παραισθήσεις  σε όσους με κοιτούν Να αναρωτιούνται ποια είναι αυτή η φλόγα Πώς τη λένε Να καίω  Να καίω το ξύλο, να το κάνω κόκκινο λαβύρινθο  Σαν το κάστρο του Άδη να μοιάζει Και...