Κρυφή η σιωπή μου παλιό χάρτινο καράβι τρέχει η ψυχή μου το ταξίδι να προλάβει χρυσά πανιά με αγγέλους έχει κεντημένα και τα όνειρα μου στη σκουριά ζωγραφισμένα. Σε ταξιδεύω σε μια Πόλη μυθική χορό χορεύω σε μια νύχτα ερωτική του φεγγαριού απόψε κλέβω όλο το φως μ'...

Κολασμένη μου αλήθεια, γίνε απόψε μια βροχή στον καθρέφτη από συνήθεια κι είμαι πάλι μοναχή. Ξελογιάζεις τα όνειρα μου σε αστέρια μακρινά φέρνω ήλιους στην καρδιά μου μα όλα μοιάζουν σκοτεινά. Μεγαλείο η Αγάπη, το άπιαστο, χειροπιαστό μες το σύμπαν στ’ άγριο χάος...

Σκεφτόμουν πως από τη Δύση να κλέψω μιαν αχτίδα φως να το κρεμάσω στο φεγγίτη να γίνει η πόρτα σου ουρανός. Τώρα που φεύγω δε σε νοιάζει κι ούτε σωπαίνεις, ούτε κλαις ούτε ρωτάς τι με πειράζει σ' ένα τσιγάρο όλα τα καις. Στο δρόμο νόμιζα θα τρέξεις γύρισε πίσω να...

Ζωές  παράλληλες, να σε κοιτάζω μόνο, δε μου φτάνει φοράς τη σκέψη μου, θάλασσα γίνεσαι κι' εγώ λιμάνι. Με σώζει η Άνοιξη, σ’ ένα πλανόδιο παλιό φεγγάρι του νου κατάνυξη, δυο τριαντάφυλλα, σ’ ένα κλωνάρι. Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη μέλι μου τάξανε τα δυο σου...

Μεθυσμένα φεγγάρια στου Δερβίση τη φούστα στροβιλίζεται η νύχτα και σου κάνει τα γούστα. Την αλήθεια μου, παίζει Το γυφτάκι στο ντέφι Ιησούς και Ιούδας θα σου φτιάξω το κέφι. Χέρι - χέρι μια βόλτα δρόμο ανοίγω του ονείρου στ' άστρα μέσα σε θέλω στο φτερό ενός...

Το σ’ αγαπώ που ήθελα να πω έγινε άστρο και κράτησα στα χέρια ψεύτικους, δίχως νόημα θησαυρούς. Η χρυσωμένη μνήμη καίει. Χάρτινο το κάστρο μαύρα μαχαίρια υψωμένα προκαλούν τους κεραυνούς. Σαν να μην έφτανε η ζωή να ξεγελά τη θλίψη στήλες καπνού αδέσποτες στις κόρες...

Θαλασσινό αεράκι, ξημερώνει όπως παλιά Ήρθες ξανά κι έγινε γνώριμος ο δρόμος Νοτιά του Μάρτη, τα αφίλητα αγαπώ, Όσα μου φέρνει, της καρδιάς ο ταχυδρόμος. Βραχιόλι κόκκινο, στο χέρι δυο κλωστές Η μια, βελούδινη απ’ τη σκέψη σου, όταν κλαίει Η άλλη, για όσες μου...

Στοιχειωμένες ζωές σε τούτη την Πόλη. Γέμισε ψιθύρους το όρος και κραυγές αιώνων η πλατεία κι η θάλασσα πότε γαληνεμένη και πότε με φουρτούνα αγκαλιάζει και μαγεύει το μεσαιωνικό κάστρο και τα διαβρωμένα από το χρόνο κτίρια ίσαμε πάνω στις κεραμιδοσκεπές. Βλέμματα...

Στο φως, προσεύχεσαι. Αισθάνεσαι δίχως να φοβάσαι πια τους ίσκιους, ελεύθερος, δοξάζεις τις αισθήσεις στο στερέωμα χαράζοντας κύκλους μυστικούς στην αιωνιότητα. Λάφυρα στα χέρια, σγουρά τριαντάφυλλα από την προίκα της γης τελευταία δώρα πριν γνωρίσεις την αφανή...

Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι, όμως μόνο για σήμερα αυτό που λες παιχνίδι στρατηγικής και λογικής, θα σου κάνω το χατίρι, είναι γιατί με έχεις πείσει πως κάποιες φορές, για να ερωτευτείς παράφορα έχεις ανάγκη από πρωτογενή συναισθήματα να εξοργιστείς, να τρομάξεις,...

Ογρή είναι ακόμη η γη απ' τις θαλασσαρμύρες των ματιών κι από αίματα αθώων. Ογρή. Ανάβρυσμα στο χώμα ετούτο ο βαθύς καημός ο σπαραγμός, οι θύμησες. Ο πόνος μέστωσε με τον καιρό μες στις καρδιές η πίκρα στέριωσε στ' απανωχείλι βδέλλα να καταπίνει το χαμόγελο...

Φέγγεις το βλέμμα του έρωτα στα χείλη σου το μέλι, η νύχτα απ' τ' αφανέρωτα τα μυστικά σου θέλει. Να ορίσει μοίρα και ζωή κι απ' την αρχή ν' αρχίσει στου πόθου το γλυκό κρασί τη δίψα μου να σβήσει. Ανοίγει δρόμο η θάλασσα να φύγω, τ' άστρο λιώνει, νύχτες και μέρες...

Δρόμοι τ' ουρανού στα έγκατα του νου η σκέψη χρόνια καίει η μορφή σου φταίει. Όταν σου μιλώ κι όταν σου γελώ δάκρυ στη βροχή μνήμη κι ενοχή. Μάγια στον καθρέφτη μαρτυρούν τον ψεύτη στο τραγούδι η λήθη λάθος παραμύθι. Προσευχή του απείρου νύχτα του ψιθύρου άδειο το...

Παλιέ μου φίλε Με φωνές, τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω Ποτέ δε ρώτησες, γιατί με φέρνει η βροχή Σ’ άλλο ουρανό δεν θα γυρέψω πεπρωμένα Στην αγκαλιά σου Θα γυρίσω απόψε, δίχως ενοχή Κι έχω τα φρένα της καρδιάς σπασμένα. Παλιέ μου φίλε Πως πέρασε, άθελα μας ο καιρός...

Όταν ο ποιητής αποπειράται να γράψει με λόγο πεζό, είναι σχεδόν βέβαιο πως η ιστορία θα θυμίζει ποίημα περισσότερο παρά μυθιστόρημα γραμμένο χωρίς μέτρο κι ομοιοκαταληξία! Η Χαρούλα Βερίγου, μια εξαίρετη σύγχρονη ποιήτρια, καταφέρνει μέσα από το βιβλίο της «Αύριο,...