Πλησιάζω το σκοτάδι οπλισμένος με το φως, σκαλίζοντας δυο λόγια σ’ ένα χαρτί ως τη χαραυγή που απορώ αν τελικά θα έρθει. Στυλό βαρύ, σκέψεις χωρίς συνοχή, μια μουσική χωρίς κοινό και στο αυτί μια εμβοή που δίνει χώρο στην οργή. Γενιά με άγχη και προβλήματα μα πάνω...

Ντοπαρισμένοι εγκέφαλοι. Θεϊκά συναισθήματα σε σώματα θνητά. Πόλεμοι αναίμακτοι. Το αίμα μας τελείωσε, η παράνοια δίνει γροθιά στα σωθικά. Ταξικοί παλαίμαχοι. Μεταφέρουμε τη θλίψη μας με τα γυμνά μας πέλματα και βάζουμε φωτιά σ’ ό,τι γεννά φθορά.   Και μετά...