Οι μαυροφορεμένες γυναίκες είχαν μιαν αύρα αλησμόνητης παιδίσκης (Τα βλήτα ανθούσαν στο άγουρο τριαντάφυλλο) Κι ήταν τα παιδιά που τραγουδούσαν και μας χαρίζαν μια γλυκιά παρερμηνεία του ολεθρίου. Ο σπόρος χάθηκε στο χυλό της μοίρας, η μοίρα μαράθηκε στην ορμή της...

Τα ξυράφια τής μνήμης, χαρακώναν τους ελεύθερους ήλιους, που σημαδεύαν οι άνθρωποι με τα δόρατα τους.   Κι όταν ανοίξαν τα στήθια τους, να μιλήσουν, ζωστήκαν την αθανασία, που την λιτάνευες σε μια σάρκα φθαρτή.   Οι κόρφοι σηκώναν την υπερηφάνεια της...