Δούλευαν πάντοτε τα χέρια σου Δούλευαν πολύ Πλύσιμο, πλέξιμο, ράψιμο, σιδέρωμα, μαγείρεμα, χτένισμα των μακριών μαλλιών μου. [...] - γράφει η Μάρθα...

Κάποτε θα ξυπνήσουν από ύπνο βαθύ και μακραίωνο, όσοι γνώριζαν μα δεν αγρυπνούσαν, όσοι αποκοιμήθηκαν στο απολιθωμένο δάσος, πλάι στης ευμάρειας τ’ αγάλματα, χοϊκοί αυτοεξόριστοι Αγάπης και Αρετής. Το ηδονικό μεθύσι σκέπασε, σαν πέπλο σκοτεινό, του σύμπαντος την...

Στα λευκά σύννεφα στέλνω ένα δάκρυ για την ελευθερία του απέραντου ουρανού, στις αμυγδαλιές του Φλεβάρη στέλνω ένα χαμόγελο [...] - γράφει η Μάρθα...

Περιστέρι πέτα Πάρε της ελιάς ένα κλωνάρι Θυμήσου την κιβωτό μας Και ...πέτα! [...] - γράφει η Μάρθα Δήμου

Άσπρα μπαλκόνια θολωτά προς το πέλαγος, χρωματιστά παράθυρα κοιτάζουν σ’ ανθισμένους κήπους. Γύρω-γύρω, τα πράσινα χωράφια, όπου η παπαρούνα ερωτεύεται τον άνεμο, τα μικρά σκαθάρια συλλογίζονται τα μυστικά τούτης της γης. [...] - γράφει η Μάρθα...

Με πήρε το τραγούδι στο χώρο του με σεργιάνισε στους όμορφους δρόμους, με ανέβασε ψηλά, παίξαμε με τα σύννεφα, με τον άνεμο, με το γαλάζιο , το χρυσό. [...] γράφει η Μάρθα...

Λήθη Απολιθωμάτων Μνήμη συναισθημάτων Σκίρτημα καρδίας Δίχως αύριο ούτε παρελθόν Απόντος του παρόντος... Διαγραφή απεγνωσμένης ελευθέρας πτώσεως. Ενατένιση... Ανύψωση! _ γράφει η Μάρθα...

Κάποτε που η καλοσύνη ήταν γυναίκα Είχε πέσει μεγάλη πείνα Κάθονταν οι άνθρωποι κουλουριασμένοι Πάνω στα κράσπεδα των πεζοδρομίων. Η καλοσύνη τότε Πούλησε τα κοσμήματά της Και τα ακριβά φορέματα Και άρχισε να τριγυρνά ανάμεσά τους Μοιράζοντας καρύδια, αμύγδαλα και...