Ετικέτα: Μαρία Ανδρικοπούλου

Πρώτο βιβλίο της σπουδαίας Μαίρης Κόντζογλου και το πρώτο της βιβλίο που διάβασα, εκείνο το μακρινό 2008. Πρωτοεμφανιζόμενη τότε η συγγραφέας, στις αρχές της βιβλιοφιλικής μου αναζήτησης κι εγώ, τυχαία έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο και αμέσως μου έκανε κλικ. Το ξεκίνησα λοιπόν και βρέθηκα μπροστά σε ένα λογοτεχνικό διαμάντι. Με μια ιστορία ίσως απλή αλλά δοσμένη τόσο όμορφα μέσα από τα μάτια ενός 10χρονου κοριτσιού, η συγγραφέας παντρεύει τον ρεαλισμό με τον σουρεαλισμό, την πραγματικότητα με τη φαντασία αλλά -πάντα με χιουμοριστικό τρόπο- ρίχνει φως στα μυστικά και στις σχέσεις που έχει σχεδόν κάθε οικογένεια και που...

Η Αναστασία Καλλιοντζή είναι θεωρώ μακράν από τις πιο ιδιαίτερες συγγραφείς της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Παρόλο που έγινε ευρύτερα γνωστή από το πολύ πετυχημένο “Μη μου λες αντίο”, το οποίο αγαπήθηκε από το κοινό και ως τηλεοπτική σειρά, η συνέχεια που επέλεξε για τη μορφή των βιβλίων της δεν ήταν παρόμοια. Βασικό, θεωρώ, χαρακτηριστικό της είναι ο σκληρός ρεαλισμός, η αυτούσια αποτύπωση στο χαρτί της κοινωνίας και της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, πλήρως απαλλαγμένης από ουτοπικές καταστάσεις και ιδανικές καταλήξεις, καθώς και, σχεδόν πάντα, το δραματικό φινάλε για τους πρωταγωνιστές, αφήνοντας κάποιες φορές μια υπόκρυφη αίσθηση ελπίδας. Όλα αυτά, παρόλο...

Μπορεί το συγκεκριμένο βιβλίο να τιτλοφορείται και να κυκλοφορεί πια έτσι, όταν εγώ όμως το πρωτοδιάβασα πριν αρκετά χρόνια, ονομαζόταν “Οι δαιμονισμένες”. Άγνωστη σε μένα τότε η συγγραφέας, τελείως τυχαία έπεσε και στα χέρια μου το βιβλίο, με ιντρίγκαρε όμως η υπόθεση, ήταν και σε πολύ καλή τιμή, οπότε σκέφτηκα πως δεν έχω να χάσω κάτι, άλλωστε μου αρέσει να ανακαλύπτω νέα συγγραφικά ονόματα. Και χαίρομαι πάρα πολύ για την επιλογή μου γιατί διάβασα μια εξαιρετική αστυνομική ιστορία που εξελίσσεται στις αρχές του περασμένου αιώνα, εξαιρετικά καλογραμμένη και καλοδουλεμένη που σε τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από άποψη πλοκής...

Από τις πιο αξιόλογες αλλά και γνήσιες κατόχους του τίτλου “Γυναίκα λογοτέχνις”, η Ιωάννα Καρυστιάνη ανήκει στις περιπτώσεις των συγγραφέων που ή θα λατρέψεις τον κόσμο τον οποίο έχουν πλάσει ή θα τον μισήσεις θανάσιμα και θα αρνηθείς κατηγορηματικά να χτυπήσεις άλλη φορά την πόρτα του για μια νέα εξερεύνηση. Δεν κατηγορώ φυσικά αυτή την κατηγορία αναγνωστών, καθώς σίγουρα δεν μπορούν όλα τα βιβλία να αρέσουν σε όλους, αναμφίβολα όμως αξίζει να δώσει κάποιος μια ευκαιρία σε αυτή τη γυναίκα να του αποκαλυφθεί μέσα από τα βιβλία σας καθώς, αν όχι με όλα, έστω με ένα θα ταυτιστεί σίγουρα....

Η πρώτη μου απόπειρα να διαβάσω τη Λούλα ήταν αρκετά χρόνια πριν, δε θυμάμαι πόσα, και λόγω της μικρής μου ηλικίας είχα σοκαριστεί σε τέτοιο βαθμό από τις σεξουαλικές περιγραφές που είχα παρατήσει από την αρχή σχεδόν το βιβλίο, χωρίς καμία διάθεση να το συνεχίσω. Τα χρόνια ωστόσο πέρασαν, διάβασα εκατοντάδες άλλα βιβλία και κάποια στιγμή, λόγω επανέκδοσης, το έβλεπα συνεχώς μπροστά μου. Διάβασα και κάποιες κριτικές, ότι δεν είναι μόνο το ερωτικό στοιχείο αλλά και κάτι βαθύτερο, κι έτσι δανείστηκα το αντίτυπο της μαμάς μου για να το διαβάσω. Αυτή τη φορά το διάβασα μέσα σε 2 μέρες...

Δε νομίζω ότι μπορώ να κρίνω το έργο της μεγάλης Αλκυόνης Παπαδάκη, καθώς θα θεωρείτο κάτι τελείως φαιδρό και άσκοπο. Γιατί τους μεγάλους λογοτέχνες τους θαυμάζεις, τους διαβάζεις εσαεί και μεταδίδεις το ταλέντο τους από γενιά σε γενιά. Και η κυρία Παπαδάκη το έχει καταφέρει θαυμάσια αυτό, πολλά χρόνια τώρα. Θυμάμαι, μάλιστα, πως η αφορμή για να τη γνωρίσω συγγραφικά πριν λίγα χρόνια -ντροπή μου φυσικά που δεν το είχα κάνει νωρίτερα- ήταν η προτροπή μιας υπαλλήλου σε έκθεση βιβλίου που μου είπε χαρακτηριστικά: «Αν διαβάσετε ένα βιβλίο της, θα διαβάσετε στη συνέχεια και όλα τα υπόλοιπα, δε θα...

Γέρση, είσαι το κόκκινο στο αίμα μου: Συγκλονιστικό! Από τα βιβλία που πραγματικά σε παίρνουν και σε σηκώνουν! Δεν περίμενα με τίποτα ότι θα με συγκλόνιζε τόσο, αλλά η τραγική ελληνική ιστορία στάθηκε συνοδοιπόρος της ιστορίας ζωής της Γέρσης και το ταξίδι είναι τραγικό αλλά και αξέχαστο, όχι όμως πάντα για καλούς λόγους. Τα “συγχαρητήρια” που μπορώ να στείλω στη συγγραφέα είναι πολύ λίγα, γιατί δεν έγραψε απλά ένα βιβλίο, έζησε και με έκανε κι εμένα να ζήσω αυτή την ιστορία. Η ιστορία της Γέρσης, λοιπόν, στις αρχές του 20ού αιώνα, σε μια Σμύρνη που παραπαίει, σε μια Σμύρνη...

“Ο άνθρωπος από τη Γροιλανδία”: Ένα εξαιρετικό πραγματικά βιβλίο που με κράτησε δέσμια στις σελίδες του μέχρι το τέλος. Με καλοδουλεμένη πλοκή που παντρεύει παρόν και παρελθόν με ανατριχιαστικό σχεδόν τρόπο, συνδυάζει το αστυνομικό μυστήριο αλλά και μια ιστορία χαμένη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με αριστοτεχνικά αποτελέσματα. Οπότε, προκαταβολικά, ένα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα, μιας και πίστευα ότι τίποτα δε θα με εξέπληττε πλέον στα ξένα βιβλία μυστηρίου. Το κατεψυγμένο πτώμα του Φέρις Κλαρκ εντοπίζεται στους πάγους της Γροιλανδίας και ο ιατροδικαστής Τζακ Ρέιβεν καλείται να ερευνήσει την υπόθεση. Το πτώμα βρίσκεται σε άριστη κατάσταση παρά τα τόσα χρόνια...

“Αν τον άνεμο ρωτήσεις”, της Ευαγγελίας Ευσταθίου: Το βιβλίο με το οποίο αγάπησα την Ευαγγελία Ευσταθίου. Την ερωτεύτηκα με το “Με άλλα λόγια σ’ αγαπώ”, αλλά με αυτό το βιβλίο με κέρδισε ολοκληρωτικά. Νομίζω ότι είναι μακράν το καλύτερό της μέχρι τώρα καθώς, αφενός έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση η οποία ξετυλίγεται βήμα βήμα μέχρι το τέλος και αφετέρου έχει εξαιρετικά καλά σκιαγραφημένους χαρακτήρες. Άλεξ Γκρέι και Σάνια Παρίση: 2 άνθρωποι των οποίων η ζωή προμηνυόταν εύκολη και χωρίς ανατροπές. 2 άνθρωποι που είχαν όλες τις προδιαγραφές να ζήσουν ήρεμα, χωρίς εντάσεις και μια άκρως συνηθισμένη καθημερινότητα, αλλά κάθε...

2,5 χρόνια πέρασαν. 2,5 χρόνια από την ημέρα που διάβασα τη “Δεύτερη Πράξη”. 2,5 χρόνια που κάθε μέρα, κάθε μέρα όμως, έψαχνα μανιωδώς στο διαδίκτυο, ρωτούσα γνωστούς και μη, κοίταζα τα “υπό έκδοση” του Ψυχογιού μήπως υπάρχει ο νέος τίτλος της Μεταξίας Κράλλη, μήπως έχει έστω ακουστεί ότι θα κυκλοφορήσει νέο βιβλίο κάποια στιγμή. Από πουθενά φως αλλά η ελπίδα τελευταία πεθαίνει ως γνωστόν. Μέχρι που μια άγια μέρα του περασμένου Ιουλίου βλέπω ότι είναι προς έκδοση στις 6 Οκτωβρίου το καινούριο της βιβλίο με τίτλο “Κάποτε στη Σαλονίκη”. Και οι μέρες αρχίζουν να κυλούν πλέον αντίστροφα. Σαν τους...

«Έξοδος».  Γι’ αυτό αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές, λατρεύω τη λογοτεχνία. Γιατί ανάμεσα στα τόσα και τόσα βιβλία που κυκλοφορούν, καλά, μέτρια, κάκιστα, εκεί είναι που ανακαλύπτεις κάτι μικρά διαμαντάκια, κάποια βιβλία που δεν είναι στα πάνω πάνω ράφια και ο συγγραφέας τους δεν είναι το πρώτο όνομα αλλά λες ‘’ας τους δώσω μια ευκαιρία, κάτι θα  μου πούνε, μια ευχάριστη ιστοριούλα για ένα ξέγνοιαστο απόγευμα έστω. ’’Κι εκεί έρχεσαι προ εκπλήξεως φίλε αναγνώστη διότι διαβάζεις κάτι που επιτέλους ξεφεύγει από τα συνηθισμένα της σύγχρονης λογοτεχνίας και επιπλέον με τίποτα δε περιμένεις κάτι τέτοιο...

Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών, του Δημήτρη Μαμαλούκα: Ο μεγάλος Μαμαλούκας επέστρεψε δυναμικά! Ύστερα από αποχή 4 ετών από τη λογοτεχνία επιστρέφει με τον ίδιο τρόπο που σταμάτησε, δαφνoστεφανωμένος. Κι αυτό γιατί είναι από τους καλύτερους, αν όχι κι ο καλύτερος σύγχρονος Έλληνας μυθιστοριογράφος κι ας ακούγεται βαρύ αυτό που λέω. Δεν είμαι όμως υπερβολική και θα εξηγήσω τι εννοώ αφού οι αδυναμίες δε κρύβονται. Ο νεαρός φοιτητής Αλεσάντρο Φοντάνα εξαφανίζεται. Τον αναζητά η μητέρα του με τη βοήθεια του ερασιτέχνη ντετέκτιβ Γκαμπριέλε και του παλιού του φίλου Νικόλα Μιλάνο. Σε ένα οδοιπορικό της Ιταλίας του ’70 έως...

Νορβηγικό δάσος, του Χαρούκι Μουρακάμι: Όταν έχεις να κάνεις με πραγματικούς λογοτέχνες όπως ο Χαρούκι Μουρακάμι, το λιγότερο που κάνεις είναι να αφήσεις το έργο του να μιλήσει κι εσύ να μη πεις κουβέντα. Στην αντίθετη περίπτωση μάλλον θα είναι απλά ασέβεια να πεις το οτιδήποτε αρνητικό για έναν άνθρωπο που έχει ουκ ολίγες φορές αποδείξει πως γράφει γιατί έχει πράγματα να πει αλλά κι όταν δεν έχει να πει, μέσα από τη γραφή του σίγουρα κάτι θα κερδίσεις. Μιας και το «Νορβηγικό δάσος» ήταν το πρώτο του βιβλίο που διάβασα και παραμένει αγαπημένο, δε θα μπω στη διαδικασία...

Η αγκαλιά της μοναξιάς, της Τερίνας Μαλιώτη. Μάλιστα. Και τώρα ερχόμαστε στα δύσκολα. Στα πολύ όμως δύσκολα. Τυχαία είχα δει αυτό το βιβλίο στα ράφια του βιβλιοπωλείου πριν 4 χρόνια. Δεν είχα ακούσει τίποτα για την ιστορία του, τίποτα για τη συγγραφέα του και δεν ήξερα αν έπρεπε να τολμήσω την αγορά του ή όχι. Τελικά την τόλμησα. Και βρέθηκα μπροστά σε μια απλά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ιστορία που δίνω επισήμως τα συγχαρητήρια μου στη κυρία Μαλιώτη για την απίστευτη πλοκή που δημιούργησε, για το συναίσθημα που κατέκλυζε κάθε σελίδα, για τις απανωτές ανατροπές και αποκαλύψεις που δε σε άφηναν να...

“Ο διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ”, της Λίλλυς Σπαντιδάκη: Κι ήρθε η ώρα λοιπόν να γνωρίσω κι εγώ συγγραφικά τη Λίλλυ Σπαντιδάκη. Παρόλο που ήταν ήδη γνωστή στο χώρο με το προηγούμενο βιβλίο της, το “Χωρίς Σκηνή”, οι δρόμοι μας έμελλε να διασταυρωθούν με τη Ζόλα, τον προσωποποιημένο διάβολο σε ένα αγγελικό σώμα που τραγουδάει θεσπέσια τα μπλουζ και όνειρό της είναι να γίνει η επόμενη Etta James. Θα μου πείτε τώρα, πώς συνδέονται όλα αυτά και μάλιστα στη Νέα Ορλεάνη του 1963; Έλα όμως που συνδέονται με έναν μοναδικό τρόπο και έχοντας ως μουσική υπόκρουση την αυθεντική τζαζ που...

Το βιβλίο “Η πρώτη φλέβα” του Γιάννη Μακριδάκη είναι η τρανή απόδειξη ότι κάποια βιβλία δε διαβάζονται, ‘τρώγονται’, για να μη πω ότι καταπίνονται αμάσητα. Έτσι την έπαθα κι εγώ με το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη το οποίο μέσα στις 125 σελίδες του χωράει όχι μία, δύο ζωές και μένεις να αναρωτιέσαι: τις έζησε όντως ο συγγραφέας ή μήπως όχι; Μια πόρνη κι ένας ναυτικός διηγούνται τη ζωές τους σε παράλληλα κεφάλαια και μέσα από την αφήγηση τους φωτογραφίζεται μια ολόκληρη εποχή και όχι μόνο. Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ένα βιβλίο με τόσο λίγες σελίδες είναι τόσο...

Για τον Χρήστο Χωμενίδη και να θες να μη πεις πολλά, λες. Αυτό είναι αναμφισβήτητο! Όπως κι ο ίδιος άλλωστε είναι λαλίστατος μέσα από τα γραπτά του και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα από τον καταιγισμό πληροφοριών και γεγονότων που βρίθουν στα βιβλία του, έτσι δε μπορείς να αναφερθείς και στο έργο του με δυο απλά λόγια. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω ξεχωριστή κριτική για κάθε του βιβλίο αλλά επειδή κάτι τέτοιο μάλλον θα κούραζε και θα με ανάγκαζε να επαναλαμβάνομαι, κάτι που δε μου αρέσει καθόλου, θα αρκεστώ στη κριτική της «Φωνής», τού πιο χαρακτηριστικού νομίζω, ιδιαίτερου,...

«Η κυρία θάνατος»: Μαύρο εξώφυλλο, μαύρος κι ο τίτλος, ακόμη πιο μαύρη η υπόθεση του οπισθόφυλλου, όλα μα όλα προϊδεάζουν για ένα πραγματικά total in black βιβλίο. Κι έτσι είναι πραγματικά. Είναι από τις ιστορίες που νομίζω δε θα ξεχάσω ποτέ, όχι τόσο για την πρωτοτυπία της όσο για τον τρόπο που μεταφέρθηκε στο χαρτί και που σελίδα τη σελίδα σου σηκώνει τη τρίχα κάγκελο. Η Μπλουμ είναι ιδιοκτήτρια γραφείου τελετών και παρά το μακάβριο επάγγελμα που κάνει, ζει μια απόλυτα ευτυχισμένη ζωή με τον άντρα της και τα 2 παιδιά της. Τα πάντα όμως ανατρέπονται όταν ο άντρας...

«Ο ύπνος των αγαλμάτων», του Νίκου Διακογιάννη: Από μόνο του αυτό το βιβλίο είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Για μένα έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου αφού με αυτό αφενός γνώρισα τον Νίκο Διακογιάννη κι ένα ακόμη συγγραφικό ταλέντο προστέθηκε στα ήδη αγαπημένα μου αλλά γνώρισα και μια ιστορία που δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες συγγραφέων του εξωτερικού που πουλάνε το ένα αντίτυπο μετά το άλλο και που, αν το βιβλίο αυτό κατάφερνε να αναδειχθεί στις λίστες των παγκοσμίων best-sellers, θα ήταν ήδη κλασικό. Τι σημαίνουν οι καταστροφές έργων τέχνης στο Λούβρο, στην Ακρόπολη και στη Φλωρεντία;...

«Αλέξ»: Περίεργο βιβλίο. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Μέχρι πριν το τέλος ειδικά είχα πει ότι δεν ήμουν σίγουρη αν θα μου άρεσε τελικά ή όχι γιατί μέχρι τότε είχαν συμβεί πραγματικά τα πάντα. Ωστόσο, επειδή το τέλος με αποζημίωσε δηλώνω περίτρανα ότι ναι, μου άρεσε το πόνημα του Pierre Lemaitre που μέσα από την ιδιαίτερη πλοκή του λέει πολλά περισσότερα απ’ όσα φαίνονται. Το βιβλίο ξεκινάει με την απαγωγή της Αλέξ, μιας νεαρής, όμορφης γυναίκας η οποία κρατείται φυλακισμένη από τον απαγωγέα της σε άθλιες συνθήκες με απώτερο σκοπό να πεθάνει αβοήθητη. Όταν όμως ο αστυνόμος που έχει...

Κανονικά έπρεπε να γραφτούν σελίδες επί των σελίδων για τον αγαπημένο Αλέξη Σταμάτη καθώς το συγγραφικό του ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο και ανεξάντλητο. Είναι από τους λίγους συγγραφείς που, και 1000 βιβλία ακόμη να βγάλει, τον διαβεβαιώνω ότι θα τα αγοράσω ένα προς ένα και θα τα διαβάσω με αμείωτο ενδιαφέρον το καθένα ξεχωριστά. Μπορεί να φαίνεται υπερβολική η αντίδραση μου αλλά τον θεωρώ αφενός έναν εξαιρετικά ταλαντούχο συγγραφέα που ξέρει όχι μόνο να γράφει αλλά και να διαβάζει- ο νοών νοείτο-και αφετέρου νομίζω ότι μπορεί να γράψει τα πάντα με την ίδια επιτυχία. Μπορεί να μη τον πρωτογνώρισα...

Νομίζω ότι είναι μακράν από τα βιβλία που δε τα ξεχνάς ποτέ. Και κατά ένα περίεργο τρόπο δε τα ξεχνάς όχι για την πλοκή ή την ξεχωριστή γραφή τους αλλά για την εξαιρετική ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει και φυσικά για τους χαρακτήρες που έχουν πλάσει. Πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση που η συγγραφέας δεν έπλασε έναν λογοτεχνικό ήρωα που απλά θα μείνει μόνο στο χαρτί, αντιθέτως νομίζω ότι μεγαλούργησε κυριολεκτικά γεννώντας έναν χαρακτήρα απίστευτα μυστηριώδη, εξαιρετικά ταλαντούχο αλλά σίγουρα και με πολλά αναπάντητα ερωτήματα να βαραίνουν το ποιόν του. Υπομονή όμως και θα διευκρινίσω σε ποιον αναφέρομαι. Το βιβλίο...

Πάνε πάνω από τρία χρόνια που έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά μου έχει αφήσει μια τόσο γλυκιά και τρυφερή αίσθηση που έχει γίνει αναμφίβολα από τα αγαπημένα μου και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η ιστορία που έχει να πει ίσως σε κάποιους να μη φανεί πρωτότυπη ή ξεχωριστή, ο τρόπος όμως που τελικά παρουσιάζεται την κάνει μοναδική. Τη δεκαετία του ’60 σε μια επαρχιακή πόλη ο δωδεκάχρονος Άγης και οι 3 συνομήλικοι φίλοι του ξεκινούν με τα ποδήλατα τους να ανακαλύψουν μια μυστική τοποθεσία όπου εκεί, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους , κάνει μπάνιο η Μπριζίτ, η...

Τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου τη γνώρισα πρώτα διαδικτυακά και στη συνέχεια συγγραφικά. Μέσα από το blog της ‘’Το μεγαλείο των τεχνών’’ βρήκα έναν άνθρωπο που έγραφε κριτικές για ταινίες και βιβλία σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που θα τις χαρακτήριζα κι εγώ. Έτσι μου έγινε αρκετά συμπαθής και απ’τη στιγμή που ανακάλυψα ότι ασχολείται και με τη συγγραφή ήμουν σίγουρη πως και εκεί θα τα κατάφερνε περίφημα. Διαβάζοντας αρκετό καιρό μετά το 2ο κατά σειρά βιβλίο της ανακάλυψα μια πολύ γλυκιά ιστορία με ιδιαίτερα αγαπητούς ήρωες αλλά και μια υπόθεση άκρως ρεαλιστική. Για όλους αυτούς τους λόγους το συγκεκριμένο βιβλίο...

Κανονικά θα έπρεπε αυτή η κριτική να χαρακτηρίζει τα άπαντα του Πέτρου Μάρκαρη όμως θα γίνω πιο συγκεκριμένη και θα κρίνω μόνο την πολύ αγαπημένη μου «Άμυνα Ζώνης» η οποία είναι στη κορυφή της προτίμησης μου μαζί με το εξίσου εξαιρετικό «Νυχτερινό δελτίο» καθώς θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα, για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον. Τον Πέτρο Μάρκαρη τον γνώρισα συγγραφικά πριν 3 χρόνια περίπου και από την αρχή με κέρδισε με την αμεσότητα του λόγου του, την απλή και χωρίς περιττές φιοριτούρες γραφή του και φυσικά για όλους τους άψογα σκιαγραφημένους ήρωες του με κορυφαίο ασφαλώς...

Θα ξεκινήσω αυτή τη κριτική με μια προσωπική δήλωση. Η ερωτική λογοτεχνία που περιλαμβάνει από τις ‘’Πενήντα αποχρώσεις του γκρι’’ μέχρι και το πιο ευτελές προσφάτως νεοπαρουσίαστο ανάγνωσμα που παρουσιάζει μια σχέση λίγο σαδισμού και λίγο συναισθήματος μεταξύ ενός ζευγαριού με αφήνει εντελώς αδιάφορη. Δε κατακρίνω τέτοια αναγνώσματα, κάθε άλλο, ούτε πολύ περισσότερο όσους και όσες τα διαβάζουν, απλά εμένα προσωπικά δε μου έχει προξενήσει κανένα ενδιαφέρον μέχρι στιγμής να διαβάσω ένα τέτοιου στυλ βιβλίο. Ποτέ μη λες ποτέ βέβαια, αύριο μεθαύριο μπορεί ν’ αλλάξω γνώμη, μέχρι τώρα πάντως δεν έχω τολμήσει να διαβάσω και να δω τι έχει...

Αν θα μπορούσα με μια λέξη να χαρακτηρίσω γενικά το έργο του Πασχάλη Πράντζιου θα ήταν: μοναδικός! Αυτό νομίζω ότι τον χαρακτηρίζει απόλυτα καθώς η γραφή του, οι ιστορίες του ακόμη και οι τίτλοι των βιβλίων του είναι απλά μοναδικοί. Από τους ελάχιστους σύγχρονους λογοτέχνες που τιμούν πραγματικά τον όρο «συγγραφέας», ο Πράντζιος καταφέρνει με κάθε έργο του να δημιουργεί έναν διαφορετικό, θα μπορούσα να πω και παραμυθένιο κόσμο, παρόλο που σε αρκετές περιπτώσεις οι ιστορίες του βυθίζονται μέσα στην τραγικότητα που τις περιβάλλει, ωστόσο δε θα μπορέσεις ποτέ να μη γοητευτείς από τους ήρωες που έπλασε και πήραν...