Ψυχές που κλειδωθήκανε για τέσσερις Αιώνες γέμιζε αίμα Τής Ελλάδας Ο Ουρανός ... έσταζαν δάκρυα καλοκαίρια και χειμώνες σ' ένα μπαούλο τής σκλαβιά ο σπαραγμός ...   Μέρες και Νύχτες κρύβονταν, σερνόμασταν στον πόνο και του ανέμελου, θαμμένες οι στιγμές... σαν...

Σε Ποιά Σημαία να πιστέψω...; Σε Ποιόν Θεό; Αφού Πατρίδα και Θρησκεία αναζητώ... Για ποιά "Ειρήνη" πρέπει να πολεμήσω...; Αυτός Ο Δρόμος δεν μας βγάζει πουθενά. Το Όπλο που έπρεπε στον ώμο να κρατήσω, παιχνίδι έγινε, Μέσα σε Χέρια Παιδικά... Πότε θ' αλλάξει πορεία...

Γυναίκα Γη...   στις χούφτες σου ανάθρεψε ο κόσμος, στα στήθια σου οι Άνοιξες βύζαιναν άνθια   και μέρωναν τα χώματα στο γάλα σου και ρίζωσαν Πατρίδες μες στην αγκαλιά σου...   Μάνα, αδελφή, γυναίκα εσύ στα λόγια τα δικά σου δρόμους χτίζω...  ...

Δεν είχα διάθεση να γυρίσω από τόσο νωρίς και εξάλλου, είχα μπροστά μου ένα μισάωρο για να προλάβω να επιστρέψω στο σπίτι να αλλάξω ρούχα και να ετοιμαστώ για το πάρτι που μου είχανε ετοιμάσει φίλοι και συγγενείς για τα γενέθλια των σαράντα μου χρόνων... Η ώρα,...