Ετικέτα: Νίκος Γιαννόπουλος

-Έλεος, ρε φίλε… Έναν καφέ είπα να πιω… Ο Λεωνίδας μιλούσε σ΄έναν θλιβερό τυπάκο που πούλαγε στυλό. Παρ’ όλα αυτά έβγαλε πενήντα λεπτά και του τα ΄δωσε. Ο τυπάκος κοίταξε με περιφρόνηση τα πενήντα λεπτά. Δεν φάνηκε καθόλου ευχαριστημένος. Έφυγε χωρίς ν΄ αφήσει στυλό, μουρμουρίζοντας κάτι κατάρες . Ο Λέλος, ο μαγαζάτορας, σέρβιρε τον καφέ στον Λεωνίδα που ξεφυσούσε. – Έναν καφέ κάθεσαι να πιεις κι όλοι νομίζουν ότι είσαι εκατομμυριούχος… Ο Λέλος γέλασε με κατανόηση. – Δεν σου είπα να κάτσεις μέσα; – Μέσα κάθονται όλα τα γερόντια. Άλλωστε έχει ωραία μέρα! Ο Λέλος αναχώρησε πετώντας ένα ειρωνικό:...

Ο Προκρούστης (ή Πολυπήμων) ήταν, λένε, μυθικός ληστής της Αθήνας. Το λημέρι του βρισκόταν στην περιοχή Δαφνί στο Χαϊδάρι. Εκεί λοιπόν, σ΄ένα στενό ορεινό μονοπάτι που οδηγούσε στην Αθήνα και που περνούσε αναγκαστικά μέσα από μια σπηλιά με εισόδους τόσο στενές που δεν χωρούσε παραπάνω από έναν, εγκατέστησε ο εν λόγω κύριος την επαγγελματική του έδρα και υποχρέωνε κάθε διαβάτη να ξαπλώσει σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, γνωστό ως ‘’Προκρούστειος κλίνη’’. Αν το θύμα ήταν αψηλό κι εξείχε από το κρεβάτι, ο Προκρούστης έκοβε ό,τι περίσσευε από το σώμα του. Αντιθέτως, αν το θύμα ήταν μπασμένο, τότε τραβούσε τα κανιά...

-Χτες είδα στον ύπνο μου έναν εφιάλτη. Ήμουν, λέει, σφηνωμένος σ’ ένα στενάχωρο φέρετρο. Πρέπει να υπάρχει άνεση για να νιώθουμε καλά. Και στο θάνατο, όπως στη ζωή. Δεν είναι σωστό να σε θάβουν δυο μέτρα στη γη σ’ ένα φέρετρο μικρότερο, όπου δεν μπορείς ούτε καν ν’ αναπνεύσεις…. Αυτός είναι ο Ζήσης. Κάθε φορά που πίνει λίγο παραπάνω κάπως τα καταφέρνει και στρίβει τη συζήτηση στο θάνατο. Ένα θέμα που οι περισσότεροι από μας αποφεύγουμε να πιάσουμε στο στόμα μας κι όταν το κάνουμε, λόγω κάποιας απώλειας, μας προξενεί εφίδρωση και ταχυπαλμία. -Προφανώς κοιμήθηκες πάλι με τα παπούτσια,...

Την συμπάθησε από το πρώτο σφράγισμα. Αλαφροχέρα, πρόσχαρη, έξυπνη, ελευθέρια. Είκοσι εφτά αυτός και τριάντα αυτή. Το αίσθημα ήταν προφανώς αμοιβαίο κι έτσι γεννήθηκε μια μεγάλη φιλία. Μια φιλία καθαρή και αμόλυντη, που ποτέ δεν εκφυλίστηκε σε κάτι υποδεέστερο, αφ’ ενός γιατί η Χαρά, χωρισμένη μ’ ένα παιδί, δεν επιθυμούσε μόνιμη σχέση κι όταν της ανέβαινε η θερμοκρασία χρησιμοποιούσε ως θερμόμετρο κάποιον από τα παρακείμενα μπαρ κι αφ’ ετέρου, γιατί ο Πέρης προτιμούσε νεότερες. Οι εξορμήσεις τους ήταν θυελλώδεις κι άφησαν ιστορία σε κάποιες γειτονιές. Ποτό, χορός, μπουγελώματα, ξενύχτια, φλερτ και άλλα επακόλουθα. Φημίζονταν για την ταχύτητα με την...

Πάλι Τετάρτη, του Οκτώβρη αυτή τη φορά, κι έπεσε σύρμα ν’ ανταμώσουμε στο στέκι του Μικελάτζελος. Έτσι την έκανα ξανά για Φαληράκι, να χαζέψω και την πετρελαιοκηλίδα του Σαρωνικού, που μας προέκυψε από το δεξαμενόπλοιο Αγία Ζώνη ΙΙ. Μεγάλη η χάρη της. Ένα φεγγάρι μετά, έσμιξα δέκα λεπτά αργοπορημένος με την παλιοπαρέα που ήταν ήδη εκεί. O καρντάσης ο Σταύρος, ο Σάκης ο εργολάβος, ο Φίλιππας ο ταξιτζής κι ο Ρένος ο στοιχηματζής. Απαρτία πλήρης. Ο Μικελάτζελος μάς ανακοίνωσε ότι το τσίπουρο τερμάτισε, λόγω αυξημένης ζήτησης κι αφού μας προμήθευσε με μπίρες και με κάτι μπαγιάτικα ξηρά καρπά, αναχώρησε...

Ήταν μια γαμημένη Τέταρτη του Αυγούστου. Σαράντα βαθμοί. Ζεμάταγε ο τόπος. Το ερκοντίσιο αγκομαχούσε σαν το θείο μου τον θεριακλή, όταν ανέβαινε ασθμαίνοντας τα σκαλοπάτια του πατρικού μας. ‘’ Όπου να ‘ναι θα μας μείνει στο τόπο από “αίρφραγμα’’ σκεφτόμουνα. Έτσι λοιπόν, αφού απέρριψα το αδύνατο, κατέληξα σε τρεις πιθανές εκδοχές κι αυτές ήταν: Θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα. Έβαλα σε μια τσάντα μια πετσέτα μπάνιου μαζί με το εμπριμέ μαγιό που μου χάρισε η Σούλα απ’ τα Σεπόλια, έκοψα, μ’ ένα ψαλιδάκι, και την μαύρη τρίχα που θέριεψε στη κορφή της μύτης μου και σάλπαρα για Φαληράκι με το τραμ...

Ήταν μια ζεστή και ηλιόλουστη ανοιξιάτικη Παρασκευή μεσημέρι, ώρα 2μμ, ιστορικά τεκμηριωμένη. Κάθισα στα σκαλοπάτια, στο κάτω μέρος της Πλατείας Δεξαμενής, να ξαποστάσω. Στο μυαλό μου, για πολλοστή φορά, τριγύριζε η γνωστή ιστορία του Τριανταφυλλίδη με τον Βάρναλη. Πριν πολλά χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα, στο ίδιο σημείο καθόταν ένα μεσημέρι ο Βάρναλης. Δεν ξέρω τι μέρα ήταν, ούτε αν η μέρα ήταν ζεστή, αλλά εκεί τον συνάντησε ο Τριανταφυλλίδης. Έμεναν τότε και οι δυο στο Κολωνάκι. – Τι κάνεις, ρε Κώστα, εδώ; τον ρώτησε ο δεύτερος.[…] _ γράφει ο  Νίκος...

Έξι μήνες μετά τη γνωριμία μας, μου πρότεινε γάμο. – Γιατί; τόλμησα να ρωτήσω – Δεν περνάμε υπέροχα; με ρώτησε ναζιάρικα. – Πώς… περνάμε… – Ε λοιπόν, βρε χαζοπούλι μου, τώρα είμαστε μαζί τρεις φόρες την εβδομάδα, δηλ. 156 ημέρες το χρόνο, ενώ, αν παντρευτούμε, θα είμαστε μαζί τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες. Αν και δεν βρήκα πολύ πειστικό το επιχείρημα της, εντούτοις θαύμασα τη μαθηματική της σκέψη. Ενέδωσα. Γιατί; Γιατί ήμουν ερωτευμένος. Νοικιάσαμε ένα ωραίο διαμέρισμα στο κέντρο για να μείνουμε μαζί. Διέθετε ένα ευρύχωρο λίβινγκ-ρουμ με κουζίνα, ένα μεγάλο υπνοδωμάτιο, ένα μικρότερο για γραφείο και διπλό wc, το...

Τον έκαναν τσακωτό στην έξοδο του σούπερ μάρκετ. Στις τσέπες του παλτού του βρήκαν δυο κονσέρβες εισαγωγής με γαρίδες και ένα μπουκάλι Αγιορείτικο Άβατον του 2003 των 35 ευρώ. Τον μπουζουριάσαν στο αυτόφωρο και την επομένη το πρωί, αφού τον πέρασαν από την σήμανση για δακτυλικά αποτυπώματα και καλλιτεχνικές φωτογραφίες αρχείου, προφίλ κι ανφάς, τον κουβάλησαν στο τριμελές δικαστήριο. -Όνομα; -Ηλίας. -Ηλικία; -55 χρονιών. -Εργασία; -Σ’ αυτή την ηλικία δύσκολα βρίσκεις δουλειά. Άνεργος εδώ και δυο χρόνια. -Οικογενειακή κατάσταση; -Αφού είμαι απένταρος. -Οικογενειακή κατάσταση; -Καλά ντε… Εργένης. -Κατοικία; -Άστεγος. Για τον ίδιο λόγο που είμαι κι εργένης. Ο εισαγγελέας...

Στις κηδείες δεν είναι που γελάμε πιο πολύ; Το κάνουμε για να ξορκίσουμε το αναπόφευκτο. Να γιορτάσουμε τη ζωή. Μετά την απώλεια προσφιλούς προσώπου ξαναθυμόμαστε τη θνητότητα μας. Το πεπερασμένο του βίου μας. Τα χρόνια που έχουν περάσει. Αλλά και την ταχύτητα με την οποία τρέχει ο χρόνος και μας φέρνει όλο και πιο κοντά στο επέκεινα. Βέβαια αυτό είναι μια αίσθηση απατηλή. Ο χρόνος δεν υπάρχει σαν μονάδα μέτρησης. Είναι ενιαίος και μη πεπερασμένος, όπως κι ο χώρος, με το ‘’πριν’’, το ‘’τώρα’’ και το ‘’μετά’’ να υπάρχουν ταυτόχρονα. Εμείς είμαστε αυτοί που μετακινούμαστε απ’ το ‘’τώρα’’ στο...

Στην αρχή υπάρχει πάντα μια αμηχανία. Το ραντεβού είναι κάπου έξω, π.χ. σε κάποια στάση του μετρό. Πας στην ώρα σου κι αυτή καταφθάνει επίτηδες μισή ώρα αργότερα και χαζογελώντας κάνει την κλασική ρητορική ερώτηση «Άργησα; Δεν πιστεύω να περίμενες πολύ». Ακολουθεί σταυροφίλημα στον αέρα. -Είμαι η Ευτυχία, αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν Έφη -Είμαι ο Γιώργος αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν μαλάκα -Χαχα… Πλάκα έχεις. Αυτό είναι που μου άρεσε σε σένα. Το χιούμορ… -Μπαρ ή ουζερί; ρώτησε αυτός. -Καλύτερα ουζερί για να μπορούμε να συζητήσουμε. Στο μπαρ έχει πολλή φασαρία. Βάζουν δυνατά τη μουσική, απάντησε...

Όπως όλοι οι ονειροπόλοι, έκανα το λάθος να πιστέψω πως το ξύπνημα από το όνειρο ήταν η πραγματικότητα. Jean-Paul Sartre Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος που κάθε μέρα κοιμόταν και λίγο περισσότερο. Ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος, που όμως κάθε μέρα κοιμόταν πέντε δευτερόλεπτα περισσότερο. Στην ηλικία των είκοσι χρόνων του, κοιμόταν οκτώ ώρες κάθε μέρα. Άρα είχε άλλες δεκαέξι για να εργαστεί, να φάει, να διασκεδάσει και να δει τους φίλους του. Όταν κοιμόταν, έβλεπε πάντα το ίδιο ημιτελές όνειρο, μόνο που επειδή ο ύπνος του ήταν κατά πέντε δευτερόλεπτα διαρκέστερος, κάθε μέρα έβλεπε πέντε δεύτερα περισσότερο από το...

Κοιμήθηκα και είδα ένα όνειρο. Δεν σας ενδιαφέρει το περιεχόμενό του, αν και ήταν ένα ασυνήθιστο όνειρο, ομολογουμένως όχι πιο ασυνήθιστο απ’ ό,τι είναι κατά κανόνα τα όνειρα που βλέπουμε όλοι. Αυτό που έχει όμως τη μεγαλύτερη σημασία σ΄αυτή την περίπτωση, είναι που για πρώτη φορά  συνειδητοποίησα ότι τα όνειρά μας, μας τα στέλνουν άλλοι και γι’ αυτό δεν πρέπει να τα παίρνουμε στα σοβαρά. Εμείς δεν φέρουμε γι’ αυτά καμία απολύτως ευθύνη. Αυτή η σημαντική διαπίστωση δεν προέκυψε ακριβώς έτσι. Η χρήση εδώ του όρου “συνειδητοποίησα” είναι μάλλον ατυχής. Αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς, οφείλουμε να πούμε...

Κάθε μέρα στον πεζόδρομο της Αιόλου, στο ύψος της Αγίας Ειρήνης, γίνεται το έλα να δεις από κόσμο. Σε σημείο να μην αντιλαμβάνεσαι τις εναλλαγές της εβδομάδας. Έχεις πάντα την αίσθηση ότι είναι Κυριακή. Σήμερα όμως δεν υπήρχε ψυχή. Έμοιαζε με Δεκαπενταύγουστο. Έριξα μια ματιά στο μικρό μαγαζάκι με τα περίφημα φαλάφελ. Μόνον εκεί υπήρχαν τρία με τέσσερα άτομα στην αναμονή. Αγόρασα από το περίπτερο τσιγάρα κι ύστερα παράγγειλα ένα “γίγα καυτερό” κι έκατσα στο παγκάκι απέναντι να το φάω. Δίπλα μου, στο μισό μέτρο, καθόταν μια κυρία, προτιμώ το ηλικιωμένη από το συνομήλικη. «Ξέρετε κάτι κύριε;» μου είπε....

Ο Μενέλαος, βασιλιάς της Σπάρτης, ήταν ένας τριχωτός κρεμανταλάς. Είχε τόσες πολλές τρίχες αλλά δεν ξυριζόταν, γιατί τα γένια του μεγάλωναν ακόμα πιο γρήγορα και γιατί, όταν ξυριζόταν, οι τρίχες ήταν τόσο σκληρές που έγδερναν το ευαίσθητο δέρμα της Ελένης όταν προσπαθούσαν να κάνουν φίκι- φίκι, μια γυμνοπαιδεία στην οποία ο Μενέλαος δεν σημείωνε υψηλές επιδόσεις, λόγω του ότι είχε πρόβλημα με το πόμολό του. Ο Μενέλαος είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Αγαμέμνονα. Κι αυτός κρεμανταλάς και τριχωτός, αλλά κι αρχομανής και νταής. Ο Μενέλαος, παρά το τρομερό του παρουσιαστικό, έκλανε εύκολα μέντες και κάθε φορά που ενέσκηπτε κάποιο...

Την Παρασκευή εξαφανίστηκε όλη μέρα. Δεν έβγαλε το σκύλο βόλτα, δεν μαγείρεψε, δεν έστρωσε τα κρεβάτια, δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, αλλά πήγε γυμναστήριο, κομμωτήριο, έκανε μασάζ, χαλάουα, απολέπιση, μανικιούρ, πεντικιούρ, περμανάντ, ανταύγειες, ρεφλέ, κερατίνη, μπότοξ, υαλουρονικό, ραδιοσυχνότητες, κρυολιπόλυση, υπέρηχους, νήματα, λεύκανση δοντιών κλπ. Μόνο γενική ούρων δεν έκανε. Έτσι, όταν εγώ γύρισα σπίτι, κατά τις τέσσερις, μετά τη δουλειά, βρήκα ένα χάος. Δεν το σχολίασα. Την έπεσα για έναν υπνάκο μέχρι τις έξι. Μετά έκανα ντους, ετοίμασα μια ομελέτα και ντύθηκα για τη βραδινή έξοδο. Η ώρα ήταν ήδη οχτώ και μισή. Η Ευανθία φυσικά, ακόμα ετοιμαζόταν. – Ευανθία,...

    «Aπ’ όλα όσα μπορούν να συμβούν σ’ αυτόν που κοιμάται, σίγουρα το ξύπνημα είναι αυτό που περιμένει λιγότερο.» MIΣEΛ TOYPNIE         ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ 22/12/19 *….Mε ξύπνησε η αλμύρα του νερού και η ευχάριστη οσμή γυμνού κορμιού που ιδρώνει στο αδιάντροπο κοίταγμα του καλοκαιρινού ήλιου. Tο άπλετο λευκό φως διέλυσε βίαια το λουλακί του ουρανού Κι εγώ για να προστατευτώ χώθηκα στο πυκνό δάσος. Άλλοτε έρποντας κι άλλοτε περπατώντας περιπλανήθηκα γοητευμένος μες το γιγάντιο δίχτυ από ινώδεις στοές και κόκκινους καθεδρικούς ναούς που σχημάτιζαν σφικτοπλεγμένα κλωνάρια και λιάνες. Συντροφιά με μια αφόρητη σιωπή που άμβλυνε την αίσθηση...

«‘Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους ο Θεός μας οδηγεί στη μοναξιά και στο δρόμο για τον πραγματικό εαυτό μας.O τρόπος που διάλεξε για μένα έμοιαζε με κακό Όνειρο» Nτέμιαν, EPMAN EΣΣE «Μυστήριο ποιος τη μοίρα μας ορίζει. Εμείς; Είναι μια χάρη των θεών, της πλάνης είναι παιχνίδι; Ή του άπειρου χρόνου καρπός; Κανείς δεν ξέρει με σαφήνεια να πει, αν είμαστε θεότητες που σ’ όλα εμείς κυριαρχούμε ή απλοί θνητοί υποταγμένοι σε ιδέες που κυνηγάμε, έστω με πάθος, σ’ ένα ξένο σκοπό προς την ύλη που μας δεσμεύει και που ζητάμε να υπερβούμε. Kι ακόμα κανείς δεν ξέρει...

  «O συλλογισμός σου μου φαίνεται αρκετά καθαρός αλλά μου είναι δύσκολο να εννοήσω με σαφήνεια τι εννοείς…» ΠΩΛ BAΛEPI  «Eυπάλινος» Νόμιζαν ότι είναι αθάνατοι. Δεν ήξεραν πως είναι μόνο τυχεροί. Αιώνες τώρα ζούσαν μες τη χλιδή. Kι όλο ζητούσαν περισσότερα. Δίχως να δίνουν. Kι όταν έδιναν, αμέσως ανταλλάγματα απαιτούσαν. Δώρα. Θυσίες. Υποταγή και φόρους. Όταν δεν τα ‘παιρναν, ξεπλήρωναν με τιμωρίες. Mε αρρώστιες και θάνατο. Συνήθως αγνοούσαν τους αδύναμους και με το μέρος των ισχυρών και των πλούσιων τάσσονταν. Kι ούτε για μια στιγμή δεν αναρωτήθηκαν από πού προήλθαν. Πώς γεννήθηκαν. Θεωρούσαν αυτονόητη την ύπαρξή τους. Νόμιζαν πως...

”H βλάβη έρχεται αναπάντεχα. Όμως έρχεται πάντοτε μια βλάβη να ανακόψει τη λειτουργία του θαύματος. Γλιστράει αδιόρατα μέσα στη ζωή, σαν το φίδι στα φυλλώματα του Παραδείσου.” Χρήστος Γιανναράς, Σχόλιο στο «Άσμα Ασμάτων» O ήλιος του έκαιγε τα μάτια αλλά αυτός αρνιόταν να τα κλείσει. Ήξερε ότι όπου να ΄ναι θα φανεί και ήθελε να Tον δει πάνω στην άμμο, να βαδίζει σ’ αυτήν την έρημο όπου πέρασε όλη του τη ζωή, σχεδόν, περιμένοντας. Kι ενώ τα μάτια του αγκιστρώθηκαν σ’ αυτήν την τελευταία προσμονή της πιο οικείας γι’ αυτόν από όλες τις εικόνες, ο νους του γλίστρησε σε...

‘ ‘H αρένα του ταύρου είναι μια βαφή που εισχωρεί μέχρι την ψυχή σου” MAIPH PAINΩ, O Ταύρος απ΄τη θάλασσα “Δεν παίρνει στιγμή που να μην δοξάσω το όνομα του Πατέρα μου. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν αν και οι θυσίες μου είναι ένα τίποτα μπροστά στα δώρα που τόσο απλόχερα με προίκισε. Οι λέξεις δεν είναι παρά μια συμβατικότητα, που κι αν ακόμα κάνουμε χρήση με κάθε τέχνη και με κάθε τεχνική μόλις και μετά βίας μπορούμε, απ’ την ουσία των πραγμάτων, να σκιαγραφήσουμε το περίγραμμα. H Υπέρτατη Αλήθεια, η Απόλυτη Εικόνα της Ύπαρξης, θα μένει πάντα μακριά όπως...

Γνωρίστηκαν τυχαία… αναπάντεχα. Ένα κλικ στο facebook μια μέρα που διέθεταν πιθανόν λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο -κανείς ποτέ δεν ομολόγησε στον άλλον γιατί. Έτσι, έγιναν φίλοι. Ο ένας εύρισκε ενδιαφέροντα τα σχόλια του άλλου κι απ’ αυτό άντλησαν το θάρρος να προχωρήσουν ένα βήμα παραπάνω. Μ’ ένα δεύτερο κλικ βρέθηκαν να συνομιλούν κάποιο βράδυ σ’ ένα μπαράκι στα Εξάρχεια παρόλες τις μεταγενέστερες του κλικ αναστολές που είχαν αμφότεροι για την αναγκαιότητα αυτής της συνάντησης. Τα πράγματα εξελίχτηκαν ευχάριστα, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που κι οι δυο λησμόνησαν τις δικαιολογίες που είχαν ως ρεζέρβα επινοήσει να ισχυριστούν για να αποχωρίσουν,...

“Στην παραπάνω ιστορία, προσπάθησα να διηγηθώ την εξέλιξη μιας ήττας” Χόρχε Λούις Μπόρχες –«Η αναζήτηση του Αβερόν» Δεν αποδέχτηκε ποτέ την Θεϊκή Δημιουργία. Δεν στάθηκε εκστατικός μπροστά στο μεγαλείο του Κόσμου που κληρονόμησε, αν και η αρχική αίσθηση του προσέδιδε διαστάσεις τελειότητας. Σαν τις σταγόνες της βροχής οι εντυπώσεις γλιστρούσαν φευγαλέες και διαλύονταν πάνω στην ασπίδα του νου του. Το ίδιο και οι ζωηρές εικόνες. Έσπαζαν και σκορπίζονταν σε μύρια μικρά κομματάκια κι έσβηναν. Το μεγαλειώδες στερέωμα πλημμυρισμένο μ΄ αστέρια και το απέραντο της θάλασσας τον άφηναν αδιάφορο. Αν και προς στιγμή τον τρόμαζε η υπεροπτική αγριάδα της Τίγρης...

Εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη, το κεντρικό αμφιθέατρο του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Φυσικών Επιστήμων «Δημόκριτος» ήταν κατάμεστο από κόσμο. Όλοι ανέμεναν με ανυπομονησία -τρόπος του λέγειν- την διάλεξη του, διεθνούς φήμης Έλληνα φυσικού επιστήμονα, καθηγητή Νανόπουλου. Οι ομιλίες του καθηγητή Νανόπουλου έχαιραν μεγάλης δημοσιότητας αλλά λόγω του ειδικευμένου επιστημονικού περιεχομένου τους, ποτέ δεν ήταν ανοιχτές στο πλατύ κοινό. Οι καλεσμένοι, εκπρόσωποι της Αθηναϊκής ελίτ, ήταν όλοι κάτοχοι προσκλήσεως. Δημοσιογράφοι, εργολάβοι, νεόπλουτοι βιοτέχνες, ηθοποιοί και τραγουδιστές, κυρίες και δεσποινίδες της κοσμικής ζωής και φυσικά εκπρόσωποι της πολιτικής και δημοτικής εξουσίας. Οι τελευταίοι θρονιάζονταν στα μπροστινά καθίσματα και παρακολουθούσαν την ομιλία...

«Και θα πεθάνει χωρίς ούτε ένα βογκητό, έτσι όπως ονειρεύονται να πεθάνουν οι ήρωες» Tom Waits   Το κοσμικό Αυγό και η κοιλιά εκείνης της γυναίκας που ήταν η μητέρα του. Ο Πίθος της Πανδώρας, και της Δηιάνειρας, του Ακάμα, αλλά κι αυτό που μέσα τοποθέτησε τον Εριχθόνιο η Αθηνά. Ο Δούρειος Ίππος. Οι Ασκοί του Αίολου. Η Κιβωτός του Νώε. Το μαγικό Λυχνάρι του Αλαντίν. Τα Κιούπια με τους Σαράντα Κλέφτες. Άνοιγε με μανία το ένα κουτί μετά το άλλο. Με νοσηρότητα. Ζούσε χαμένος μέσα στη δίνη μιας αλαζονικής περιέργειας. Ένιωθε άτρωτος στην έκπληξη  και η πρόκληση ήταν...

Σύμφωνα με νεότερα ιστορικά ευρήματα, στην ευρύτερη περιοχή της Ιθάκης, η Πηνελόπη δεν έπλεκε λόγω των μνηστήρων. Ο προκομμένος της έφυγε ξαφνικά για την Τροία, παίρνοντας μαζί του όλο τον αξιόμαχο πληθυσμό της Ιθάκης, τα καλύτερα παιδιά που λέμε, και για είκοσι χρόνια δεν έστειλε στο παλάτι ούτε ένα ευρώ. Η Πηνελόπη δεν ήταν εύκολο να μαζέψει τους φόρους χωρίς στρατό. Ξέμεινε στο παλάτι μόνη με τις υπηρέτριες, τις κουβερνάντες και κάτι ραμολί γερόντια που φρόντιζαν τα άλογα και τους στάβλους. Έτσι το έριξε στο πλέξιμο, αρχικά λόγω αγαμίας, ήταν μόνο 20 χρονών, αλλά σιγά – σιγά αυτό έγινε...

”Όσοι αντιγράφουν καταλεπτώς ένα συγγραφέα, το κάνουν μ΄ έναν τρόπο απρόσωπο, το κάνουν επειδή συγχέουν αυτόν τον συγγραφέα με τη λογοτεχνία, το κάνουν επειδή υποπτεύονται πως, αν δεν τον ακολουθήσουν σε κάποιο σημείο, είναι σαν να μην ακολουθούν τη λογική και την ορθοδοξία.  Για πολλά χρόνια, κι εγώ ο ίδιος πίστευα πως η σχεδόν άπειρη λογοτεχνία ήταν έργο ενός ανθρώπου. Ήταν έργο του Carlyle, του Johannes Becher,του Whitman, του Rafael Cansinos-Assens, του De Quincey.”   XOPXE ΛOYIΣ MΠOPXEΣ  *Tο λουλούδι του Colerigde* Είμαι ένας αισχρός πλαστογράφος. Ένας ασύστολος λογοκλόπος. Ίσως πιο ευγενικά, θα μπορούσε κάνεις να με χαρακτηρίσει αντιγραφέα. Γιατί...