-Έλεος, ρε φίλε… Έναν καφέ είπα να πιω… Ο Λεωνίδας μιλούσε σ΄έναν θλιβερό τυπάκο που πούλαγε στυλό. Παρ' όλα αυτά έβγαλε πενήντα λεπτά και του τα ΄δωσε. Ο τυπάκος κοίταξε με περιφρόνηση τα πενήντα λεπτά. Δεν φάνηκε καθόλου ευχαριστημένος. Έφυγε χωρίς ν΄ αφήσει...

Ο Προκρούστης (ή Πολυπήμων) ήταν, λένε, μυθικός ληστής της Αθήνας. Το λημέρι του βρισκόταν στην περιοχή Δαφνί στο Χαϊδάρι. Εκεί λοιπόν, σ΄ένα στενό ορεινό μονοπάτι που οδηγούσε στην Αθήνα και που περνούσε αναγκαστικά μέσα από μια σπηλιά με εισόδους τόσο στενές που...

-Χτες είδα στον ύπνο μου έναν εφιάλτη. Ήμουν, λέει, σφηνωμένος σ’ ένα στενάχωρο φέρετρο. Πρέπει να υπάρχει άνεση για να νιώθουμε καλά. Και στο θάνατο, όπως στη ζωή. Δεν είναι σωστό να σε θάβουν δυο μέτρα στη γη σ’ ένα φέρετρο μικρότερο, όπου δεν μπορείς ούτε καν ν’...

Την συμπάθησε από το πρώτο σφράγισμα. Αλαφροχέρα, πρόσχαρη, έξυπνη, ελευθέρια. Είκοσι εφτά αυτός και τριάντα αυτή. Το αίσθημα ήταν προφανώς αμοιβαίο κι έτσι γεννήθηκε μια μεγάλη φιλία. Μια φιλία καθαρή και αμόλυντη, που ποτέ δεν εκφυλίστηκε σε κάτι υποδεέστερο, αφ’...

Ήταν μια γαμημένη Τέταρτη του Αυγούστου. Σαράντα βαθμοί. Ζεμάταγε ο τόπος. Το ερκοντίσιο αγκομαχούσε σαν το θείο μου τον θεριακλή, όταν ανέβαινε ασθμαίνοντας τα σκαλοπάτια του πατρικού μας. "Όπου να ‘ναι θα μας μείνει στο τόπο από αίρφραγμα" σκεφτόμουνα. Έτσι...

Τον έκαναν τσακωτό στην έξοδο του σούπερ μάρκετ. Στις τσέπες του παλτού του βρήκαν δυο κονσέρβες εισαγωγής με γαρίδες και ένα μπουκάλι Αγιορείτικο Άβατον του 2003 των 35 ευρώ. Τον μπουζουριάσαν στο αυτόφωρο και την επομένη το πρωί, αφού τον πέρασαν από την σήμανση...

Στις κηδείες δεν είναι που γελάμε πιο πολύ; Το κάνουμε για να ξορκίσουμε το αναπόφευκτο. Να γιορτάσουμε τη ζωή. Μετά την απώλεια προσφιλούς προσώπου ξαναθυμόμαστε τη θνητότητα μας. Το πεπερασμένο του βίου μας. Τα χρόνια που έχουν περάσει. Αλλά και την ταχύτητα με...

Κάθε μέρα στον πεζόδρομο της Αιόλου, στο ύψος της Αγίας Ειρήνης, γίνεται το έλα να δεις από κόσμο. Σε σημείο να μην αντιλαμβάνεσαι τις εναλλαγές της εβδομάδας. Έχεις πάντα την αίσθηση ότι είναι Κυριακή. Σήμερα όμως δεν υπήρχε ψυχή. Έμοιαζε με Δεκαπενταύγουστο....

Ο Μενέλαος, βασιλιάς της Σπάρτης, ήταν ένας τριχωτός κρεμανταλάς. Είχε τόσες πολλές τρίχες αλλά δεν ξυριζόταν, γιατί τα γένια του μεγάλωναν ακόμα πιο γρήγορα και γιατί, όταν ξυριζόταν, οι τρίχες ήταν τόσο σκληρές που έγδερναν το ευαίσθητο δέρμα της Ελένης όταν...