Πριν λίγο καιρό έλαβα ένα δώρο, πολύτιμο για μένα, από έναν φίλο που τον γνωρίζω ελάχιστα προσωπικά, αλλά πολύ καλά μέσω των γραπτών του και ως συνεργάτη. Το δώρο αυτό ήταν το βιβλίο “Ο δάσκαλος και ο καθρέφτης” υπογεγραμμένο απ’ τον ίδιο τον Κώστα Θερμογιάννη. Με όλη...

 Το σκοτάδι υποχθόνια δημιουργεί ένα ρίγος στη ράχη, το άγνωστο πίσω απ' την πλάτη με φοβίζει. Ο καπνός των τσιγάρων, η μυρωδιά από το αλκοόλ, οι ανακατεμένες φωνές μού είναι αδιάφορες. Το ουίσκι μού καίει το λαιμό και το παιχνίδισμα του ήχου από τον πάγο στο ποτήρι...

Σε μια ακρογυαλιά στέκομαι ώρα, δεν ξέρω πόσο, με κλειστά μάτια. Ακούω το κύμα να μελωδεί πάνω στα βράχια. Μυρωδιά από αλάτι μού γαργαλά τη μύτη. Κάπου πιο πέρα ένα ψαροκάικο θα απομακρύνεται. Κάνει ζέστη και διψώ. Διψώ πολύ. Καλοκαίρι θα 'ναι. Τα δάχτυλά μου αγγίζουν...

τα κούτσουρα καίνε άτακτα σε μια φωτιά πνιγηρή ο καπνός μπερδεύεται με τα σύννεφα τα όνειρα κάνουν τα μάτια να μένουν ανοιχτά να μην ξεχνούν έχω αρχίσει να θυμάμαι όλα αυτά που η λήθη μού επιστρέφει σαν δώρο για χρόνια και χρόνια ο χρόνος, βλέπεις, έχει μια ικανότητα...

[ποτέ μην κλείνεις τα μάτια] Σκοτεινές οι μέρες τελευταία αέρας λυσσομανά στις προβλήτες τα δέντρα λυγίζουν μπροστά του η θάλασσα ξεβράζει παραπειστικά λόγια που γίναν όνειρα και γκρεμιστήκαν σ' αυτούς που λίγο απάγκιο ζητήσαν είναι αλήθεια η μάχη νεκροί πέφτουν ακόμα...

Χωρατά γεμίζουν το καπηλειό μαζί με την κάπνα των τσιγάρων. Μια υποψία στέμφυλων πλανάται στο θολωμένο αέρα και τα φώτα του μοιάζουν αδύναμα να λούσουν με φως τις μεθυσμένες σκέψεις. Οι κούπες γεμίζουν κελαρυστά και τα τραπέζια είναι γεμάτα. Ο καθένας κάθεται...

Η βροχή χτυπάει το παράθυρο μανιασμένα, οι στάλες - δάκρυα αντικατοπτρίζουν τη θλίψη του ουρανού απόψε, που πενθεί τον ερχομό μιας ψεύτρας άνοιξης. Ο Μάρτης καταθέτει τους όρκους του, ότι όλα θα πάνε πρίμα, ότι οι θάλασσες θα διώξουν μακρυά την αντάρα που προμηνύουν...