Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Η μέρα θολώνει η καρδιά σταματά  ο χρόνος παγώνει  τα μάτια υγρά.  Βαριανασαίνω!   Τα χείλη μου σφίγγουν η ανάσα ανάβει το στόμα μου καίει τις λέξεις ζαλίζω. Κόμπος στο στέρνο!   Ήρθες σα λάμψη  να με δροσίσεις  αστράφτουν τα μάτια το σώμα μου τρέμει το...

Στων ονείρων σου τα χρώματα της νιότης. Εκεί θα σε νοσταλγώ...   Σε λιμάνια απάνεμα. Σ’ όρμους ερμητικά κλειστούς που δε τους άγγιξε το κύμα της θάλασσας. Σε μονοπάτια αγκαθωτά που θα μένουν απροσπέλαστα, ως ότου τα περπατήσουμε μαζί!   Εμείς… δυο ξερά...

Θαρρούσα ότι ήταν κόκκινο αίμα που έρρεε... Κι έτρεξα στο κατόπι της, σαν ηλιονικημένος εργάτης που διψούσε. Έτρεχε να προλάβει... Μα να προλάβει τι; Όπου περνούσε, τα στενά δοξάζονταν. Τα νυχτολούλουδα άνθιζαν ολημερίς! Αλλοπαρμένος, περίμενα να επιστρέψει ωσάν...

Μίλα μου… Κοίταξε με λίγο ακόμα.  Άσε με να ζήσω έναν έρωτα μικρό και αβάσιμο  Κι ας μην έχει σώμα.   Μίλα μου… Η ποίηση δεν πρέπει να είναι σιωπηρή. Ένα ποίημα δεν είναι μόνο λέξεις. Μπορεί να γίνει θάλασσα και ουρανός μαζί! Μπορεί να γίνει έγκατα στη γη. Να...

Ξεχύθηκε η άνοιξη στην πόλη! Και δεν κρατιέται με τίποτα πια. Τις νύχτες την φωνάζει η μάνα της από ένα μπαλκόνι. Αλλά αυτή εκεί! Τίποτα… Έχει σκοπό να τρελάνει τα αγόρια και ιδρωμένα τρέχουν στις αυλές να πιούν νερό. Και τα μικρά κορίτσια που ανακαλύπτουν πως κάποτε...

Δε λέει να νυχτώσει απόψε στην αυλή μου. Να κοιμηθώ… Και να έχω συντροφιά μου έναν λυγμό. Εκείνον το γλυκό λυγμό του ανεκπλήρωτου. Του βασιλιά των ανείπωτων λέξεων. Του θριαμβευτή των ανήσυχων ύπνων και των σημαδιακών ονείρων. Των υπερκόσμιων. Των αδούλωτων. Και το...

Στη ζωή μου... Άφησα το δρόμο να βγαίνει μπροστά. Να ανοίγεται Να ξεδιπλώνεται... Κάποιες φορές με γύριζε πίσω. Με κοιτούσε περιπαικτικά και Γελούσε! Σαν κάτι να ήθελε να μου πει. Σαν παλιόπαιδο που ήμουν! Ο δρόμος με έχει πλέον προσπεράσει. Δε τον συγκράτησα. Δε τον...

Όλα τα χρώματα της γης όλα τα φώτα της αυγής σε ένα χαμόγελο σου! Άστρο νεκρό του πρωινού μεθάει το χρώμα του ουρανού ξυπνώντας στο όνειρο σου... Να αγγίξω θέλω μια χορδή να ταξιδέψουμε μαζί σε κάθε κύτταρο σου! Και ας μείνω πάλι μια ψυχή χωρίς ταυτότητα και γη μακριά...

Εκείνο το βράδυ οι σκιές έπαψαν να με ακολουθούν. Τα φώτα έκλεισαν νωρίς και το φεγγάρι έμοιαζε σβηστό όπως φανερωνόταν στη βορεινή πλευρά του λόφου. Χορεύοντας στο μυαλό μου κουράστηκες, πλάγιασες και αποκοιμήθηκες κάτω από τη δροσιά ενός γέρικου πλάτανου. Ο αγέρας...