Δημοσιεύσεις
Σ' ένα συρτάρι μου παλιό έψαχνα τις προάλλες και βρήκα σάκα σχολική από στιγμές μεγάλες. Τότε που σχολιαρόπαιδο διάβαζα τα βιβλία κι ανάμεσά τους έκρυβα μια σου φωτογραφία. Την κοίταξα και βούρκωσα, έχουν περάσει χρόνια και τώρα στα μαλλάκια μου ασπρίζουνε τα...
Στ' ακροθαλάσσι μια βραδιά σεργιάνιζα μονάχη ολόγυρά μου θάλασσα κι αγριεμένοι βράχοι. Το φεγγαράκι έστεκε στη μέση τ' ουρανού μου κι έπαιζε θέατρο σκιών στο πάλκο του μυαλού μου... Ξάφνου η αυλαία άνοιξε και στάθηκεν ομπρός μου ντελικανής- ψηλός κι απλός - ο πιο...
Όντες θα ’ρθούμε στη ζωή, την πόρτα σαν διαβούμε η Μοίρα μας για όλους μας το “ζύγι” ξέρει πού ’ναι. Μια ζυγαριά αλάθητη για όλους μας κρατάει κι ώστε να βγούμε στη ζωή αγόγγυστα βαστάει. Στον έναν δίσκο τις χαρές τις βάζει με το δράμι και στ’ άλλο τόνους τους καημούς...
Τ' απόβραδο στη γειτονιά είχε περίσσια χάρη... είχε τη λάμψη απ' την καρδιά τη χάρη απ' το φεγγάρι... Στα πεζουλάκια της αυλής τριγύρω μαζεμένοι... Μοσχοβολιά τ' αγιόκλημα κι οι δρόμοι αποκομμένοι... Σύναξη κάθε δειλινό του θεριστή τις μέρες... η ομορφιά κι η ανεμελιά...
Όπως κινήσαμε μαζί κοντά μισό αιώνα έτσι και θα τελειώσουμε της ζήσης τη σταγόνα... Θα με κρατάς, θα σε κρατώ κι όπου 'θελε μας βγάλει αυτή η στράτα της ζωής, που 'ναι για μας μεγάλη...[...] _ γράφει η Χρυσούλα...
(Άναρθρες Κραυγές Στο Μετέωρο Βήμα Μιας Ακροστιχίδας) Ηθελα, Θεέ μου, να σου πω το τι με βασανίζει... Ποια σκέψη έρχεται στο νου, η μέρα σαν πορίζει! Ρωτώ τ’ αστέρια που ’φυγαν, τον ήλιο που προβάλλει, Ως πού θα φτάσει τ’ όνειρο...
Ο κόσμος πάει χάλασε και ήθη δεν υπάρχουν Ισως ελάχιστοι μπορούν σωστή οικογένεια να 'χουν Κρίμα που φύγαν οι καιροί τότε που είχε αξία Οταν στην οικογένεια δίνανε σημασία. Γίνανε όλα ανούσια. Τίποτε δε μετράει. Ενας πηγαίνει από δω κι άλλος γι' αλλού τραβάει...
Έπιασες και στολίστηκες κι έβαλες τα καλά σου κι επίσκεψη μας έκανες, μοίρα, με τα παιδιά σου. Κράταγες και τα δώρα σου π' άφηκες στο σαλόνι εκεί π' αράχνες 'φαίνανε ιστό μέσα στη σκόνη. Πέντε παιδιά κουβάλησες στο πιο καλό μας δώμα εκεί που γέλιο παιδικό δεν άκουσα...
29 Μαρτίου του 1955 Κάπου στη Νέα Ιωνία Δυο φίλες, η Σοφία και η Σουλτάνα, έχουν δώσει ραντεβού έξω από τον κινηματογράφο Ριάλτο στις 8.00 να δουν την ταινία “Γη ποτισμένη με ιδρώτα” (Mother India) με τη Ναργκίς και τον Καπούρ. Τότε οι Ινδικές ταινίες είχαν στην...
Κάθε ανθρώπινη σκέψη είναι ένας μοναχικός μονόλογος. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο μονόλογος στην πραγματικότητα μετουσιώνεται σε διάλογο εσωτερικό που ενίοτε μπορεί να γίνει πολύ έντονος. Το μυαλό γίνεται ταυτόχρονα ακροατής κι ομιλητής, συμφωνεί και διαφωνεί...
(Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου) Ένα μικρό, καλά μικρό, πριν έρθει μες στον κόσμο, τον Πλάστη του ερώτησε με απορίας τόνο... -Πες μου, Θεέ μου, πού με πας, στον κόσμο αυτό να ζήσω αφού είναι πλέον σίγουρο ότι θα δυστυχήσω. Εγώ έχω μάθει στη ζωή,...
ΜΑΝΑ: «Κάθισε γιε μου, κάθισε εδώ κοντά, σιμά μου ν' ακούσεις χτύπους δυνατούς, που κάνει η καρδιά μου. Χτυπά γιατί αγωνιά, τρέμει κι αναστοράται τον όμορφο τον κόσμο μου που χάνεται θυμάται. Θυμάται που 'χε όνειρα για σένα χίλια πλάσει πως θα 'ναι όλα όμορφα...
