Το βιβλιοπωλείο Μονόκλ είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους αναγνώστες στην φιλόξενη οδό Φειδίου, στον αριθμό 11 στο κέντρο της Αθήνας. Με επιλεγμένους τίτλους από πεζογραφία, ποίηση, δοκίμιο, θέατρο, ιστορία, τέχνες. Καθώς και λογοτεχνικά περιοδικά, κόμιξ και βιβλία από...

Έλα να πεθάνουμε προτού γίνει φθινόπωρο το καλοκαίρι Αντώνης Τσόκος Είναι γεγονός πως η ποίηση είναι μια λιτή αλήθεια, λιτή και ταυτόχρονα επικίνδυνη όπως το ξυράφι. Τούτο το είδος του λόγου οι ποιητές υποχρεούνται, σχεδόν εκ του νόμου, να το δημιουργούν με...

Νοιώθω να πνίγομαι, να θέλω να φωνάξω, μα από τα χείλη μου δεν καταφέρνει να βγει κανένας ήχος. Βγαίνω να πάρω αέρα, μα όσο βαθιά κι αν είναι η ανάσα μου, δεν είναι αρκετή. Κοιτάζω το είδωλό μου στο καθρέφτη. Θολά μου ανταποδίδει το βλέμμα. Θολά…Άχρωμα… Προσπαθώ να...

[Aπογραφή] Πού τριγυρνάς μόνος σου πρωί πρωί; Γιατί δεν είσαι στο σχολείο σου στο ωδείο σου στο μηχανουργείο σου; Γιατί δεν είσαι στο φροντιστήριο στο ανταλλακτήριο στο εκδοτήριο; Γιατί δεν είσαι στη σχολή σου στην αυλή σου στο μυστρί σου; Γιατί δεν είσαι στο...

Έχεις δει ποτέ τις μανάδες που στέκονται πίσω από τις κουρτίνες ν’ αποχαιρετίσουν τα παιδιά τους καθώς φεύγουν για δουλειά; Έχεις δει ποτέ αυτούς τους γιους και τις κόρες που σκύβουν διασχίζοντας με βλαστήμιες το πεζοδρόμιο, πέντε ή δέκα λεπτά πριν φτάσουν στο...

Ερωτεύτηκε το είδωλο της κοπέλας στο τζάμι του βαγονιού. Η ίδια, του ήταν εντελώς αδιάφορη. Το κινούμενο γυαλί κρατά την ουσία του ανθρώπινου σώματος. Άγχος και ιδρώτας βαραίνουν αποκλειστικά τον κάτοχό του. Τα είδωλα απαλλάσσονται από κάθε μορφή ιδιοκτησίας....

Πενθώ για τις χαμένες άνοιξες του κόσμου, για τα αγχωμένα του βράδια τα ανέραστα, τα ανυπόμονα πρωινά του… για τους φλογερούς ανεκπλήρωτους έρωτες, τις άδειες από έρωτα αγκαλιές… για τις μεγάλες θάλασσες που δεν ταξιδεύτηκαν, για τους  δρόμους  των μεγαλουπόλεων...

Οι κρίνοι κρέμονται επικίνδυνα απ’ το βάζο για να σημάνουν την προειδοποίηση του ερχομού Του. Τη στιγμή εκείνη που το νερό απορροφηθεί απ’ τις ρίζες και τα φύλλα μυρίσουν οξυγόνο, κάφτρες τσιγάρων θα σβήσουν απότομα πάνω στη ράχη των ματιών Του. Τ’ αφυδατωμένο τότε...

1. Η φημισμένη εταίρα, η Λαΐς η Κορινθία 2. πολλούς άνδρες ευχαρίστησε 3. οδηγώντας τους στα μυστικά μονοπάτια 4.  μιας πρωτόγνωρης ηδονής 5. Κάποιοι ξεψύχησαν μπροστά στα σκαλοπάτια της 6. οι αφελείς –νόμισαν τους είχε αγαπήσει. 7. Ήταν όμορφη, θεϊκά τα κάλλη της...

Ράγισα πολλές φορές, και τώρα πια έχω σπάσει. Έχω διαλυθεί σε μικρά, τόσο δα κομματάκια, που προσπαθούν να επιστρέψουν «σπίτι». Μα είναι αδύνατον να κολλήσουν έτσι απλά, δίχως μια σφιχτή αγκαλιά που θα τα φέρει κοντά, χωρίς ένα χάδι που θα τα αγγίξει, ή ένα «σ’...

Ω θάνατοι σε δόσεις, ω έμποροι μικροί, η Άννα Φίρλινγκ θα πληρώσει. Μόνη, ξυπόλητη σέρνει το άδειο καρότσι της στα γυμνά πεδία της ατέλειωτης σφαγής, γόνιμη σαν μαγιάτικη βροχή, ευλογημένη ως μάννα εξ ουρανού. Η Άννα Φίρλινγκ θα πληρώσει. Θα αγοράσει την ταπεινή...

Καταχωνιασμένο στη μνήμη μου ένα σκαρίφημα της παιδικής μου ηλικίας. Παιδική ηλικία δεν υπάρχει, θα έλεγα. Μονάχα μικροί άνθρωποι μέσα στο χρόνο,  ανυπεράσπιστοι. Γι’ αυτό και το δείγμα σχεδίου σαν τατουάζ στην πλάτη μου δεν με αναπαριστά στ’ αλήθεια ως ανήλικο...

Φιλούσε και κάπνιζε. Εναλλάξ. Τα πόδια της, ακουμπισμένα το ένα πάνω στο άλλο, σχημάτιζαν δυο τρία γράμματα του λατινικού αλφάβητου. Στα δεξιά της, ένα μεταλλικό τραπεζάκι. Στρωμένο λιτά. Μια καράφα τσίπουρο, ένα παράγωνο κομμάτι τυρί συνοδεία αρρωστιάρικης...

[Πανσέληνος στο Σμόλικα] Στριφογυρίζω με δυσκολία αναζητώντας μια θέση βολική. Ρίζες και πέτρες τρυπούν την πλάτη και τα πλευρά. Μια ανόσια έλξη ταλαιπωρεί το νου, θέτοντας ανούσια διλήμματα. Παρουσίες και απουσίες σε μια στιγμή γίνονται ένα. Νομίζω ότι ξημέρωσε...

Καημένο ξυπνητήρι πολύτιμε υποτακτικέ μου της συνέπειάς μου είσαι το δεξί το χέρι όταν κάθε πρωινό την ίδια πάντα ώρα βιαίως σπεύδεις να μ’ αρπάξεις απ’ του Μορφέα την απύθμενη αγκαλιά. Όμως, αυτό το «βιαίως» όπως ξέρεις γέννησε ανθρώπινη έχθρα – πόσα από τ’...

Σηκώθηκα κάποια στιγμή από το κρεβάτι, όχι πρωί βέβαια, ντύθηκα όπως πάντα και αποφάσισα να μην πιω καφέ. Ούτε πλύθηκα, αλλά σαφώς κατούρησα. Είχα τα μαλλιά μου ανάκατα και τις χαρακιές από το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου. Έβγαλα το περίστροφο από το συρτάρι – το οποίο...

τα πυροτεχνήματα που διασπούν τη νυχτερινή πύκνωση και φωτίζουνε την καθαρότητα του δρόμου με λευκές γραμμές στην πιο ευγενική πορεία  του χρόνου στο δρόμο για την Ανατολή που υπήρξε μέσα τους στο δρόμο για την κατάκτηση της Δύσης στο δρόμο απ’ την «μελαγχολία» στο...

[ακατοίκητο] {Στο κουδούνι του σπιτιού μου δε γράφει όνομα και στην αυλή μου φύτρωσε ένα σκιάχτρο. Πάνε χρόνια που αναρωτιέμαι γιατί δεν έρχεσαι.} [βήματα] {Ο χρόνος χωρίζεται σε στιγμές, λένε. Ο χρόνος χωρίζεται σε βήματα, λέω. Είναι τα βήματα τα περπατητά, τα...