Πολεμάς.
Από όταν υπάρχεις,
ένας διαρκής αγώνας.
Γίνεσαι συνειρμός,
παρόρμηση.
Ασύνειδη σύνδεση σε
γιορτές της ψυχολογίας του βάθους.
Μην με κοιτάς.
Δεν είμαι η Ηλέκτρα.
Δεν είμαι η γυναίκα του Λωτ.
Ούτε καν διαβάτης στο δρόμο της Κορίνθου.
Μια ταξιδιώτισσα είμαι της ακτής,
αυτή με το μεγάλο κεφάλι.
Τα χέρια και τα έργα τους, αργά ή γρήγορα, εκπίπτουν.
_
γράφει η Πηνελόπη Τριάντου
Διαβάστε κι αυτά
Κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε. Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου. Γιατί το όνειρο μπορεί και σε ταξιδεύει μακάρια ανέμελα, στη σιωπή. Μπορεί να αψηφά τη πεζότητα να γλυκαίνει τη στυφή καθημερινότητα. Επειδή είναι η μαγική πινελιά που χρωματίζει κι ομορφαίνει, την ίδια...
Στα βάθη του ωκεανού στο υγρό έρεβος της λήθης τα μάτια σου αχτίδα μάταια μια προσευχή χωρίς πίστη Στη μέση της ερήμου άμμος σε κλεψύδρα αέναη για γνώση στερνή διψάσαμε όμως τώρα τα χείλη κολλήσανε Στην πανύψηλη κορυφή η μοναξιά σκληρός παγετώνας για να κρατηθούμε...
Ήρθα στον κόσμο Έλληνας και ανδρώθηκα ως Κρήτας Στους ώμους γιγάντων μάταια έκατσα Τώρα στην έρημο εξόριστος θυμάμαι τις αισθήσεις Τόπος που δεν μυρίζεις γιασεμί χώμα βρεγμένο ζωντανό τη ρετσινιά των πεύκων και αγέρα καθάριο, δροσερό τόπος άγνωστος είναι αυτός ο τόπος...
0 Σχόλια