“Αν τον άνεμο ρωτήσεις”, της Ευαγγελίας Ευσταθίου: Το βιβλίο με το οποίο αγάπησα την Ευαγγελία Ευσταθίου. Την ερωτεύτηκα με το “Με άλλα λόγια σ’ αγαπώ”, αλλά με αυτό το βιβλίο με κέρδισε ολοκληρωτικά. Νομίζω ότι είναι μακράν το καλύτερό της μέχρι τώρα καθώς, αφενός έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση η οποία ξετυλίγεται βήμα βήμα μέχρι το τέλος και αφετέρου έχει εξαιρετικά καλά σκιαγραφημένους χαρακτήρες.
Άλεξ Γκρέι και Σάνια Παρίση: 2 άνθρωποι των οποίων η ζωή προμηνυόταν εύκολη και χωρίς ανατροπές. 2 άνθρωποι που είχαν όλες τις προδιαγραφές να ζήσουν ήρεμα, χωρίς εντάσεις και μια άκρως συνηθισμένη καθημερινότητα, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό συνέβη. Οι ζωές τους στιγματίστηκαν, οι χαρακτήρες τους άλλαξαν και 18 χρόνια από το μοιραίο εκείνο βράδυ τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Άραγε οι πληγές μπορούν να κλείσουν ή είναι πια πολύ αργά;
Είναι νομίζω από τις περιπτώσεις που ένα βιβλίο μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί κλασικό, καθώς έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που το κάνουν να διαβάζεται μετά από χρόνια και να εξακολουθεί να γοητεύει. Έχει, όπως ανέφερα, μια άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση που σε κολλάει στην ιστορία και θες να το διαβάσεις απνευστί ως το τέλος για να μάθεις την αλήθεια. Έχει εξαιρετικά καλοδουλεμένους χαρακτήρες, οι οποίοι κάθε άλλο παρά τέλειοι είναι, πολλές φορές θες να τους ταρακουνήσεις για να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν την αλήθεια μπροστά τους κι άλλες φορές βρίσκεις τόσο άδικες και τόσο παρατραβηγμένες τις αντιδράσεις τους που, με γνώμονα τον δικό σου χαρακτήρα, αναρωτιέσαι γιατί τραβάνε τόσο το σκοινί αφού τα αισθήματά τους έχουν αλλάξει (όσοι το διαβάσετε θα καταλάβετε τι εννοώ). Επίσης, έχει ένα υπέροχο περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται κυρίως η υπόθεση και μοναδική θα έλεγα είναι η απομονωμένη τοποθεσία στη Γαλλία όπου βρίσκεται το κτήμα του ήρωα (άκρως ατμοσφαιρική και μυστηριακή, ό,τι πρέπει για να συνδυαστεί με τις ζωές των χαρακτήρων).
Υπάρχουν κάποιες περιγραφές που, κρίνοντας από μένα τουλάχιστον, είναι τόσο απλά αλλά ταυτόχρονα λυρικά γραμμένες που νιώθεις ότι θες να βάλεις τα κλάματα αλλά παράλληλα νιώθεις κι έναν απέραντο θυμό. Θυμό για κάποια πρόσωπα που στέρησαν την ευτυχία από τους άλλους, θυμό για κάποιους που είναι προσηλωμένοι στο παρελθόν και δεν κάνουν βήμα παραπέρα αλλά και θυμό γιατί κάποιοι πόνεσαν πολύ, πάρα πολύ και ήταν άδικο, δεν έφταιγαν, αλλά σε εκείνους έτυχε ο κλήρος να πληρώσουν για τα λάθη κάποιων άλλων. Όλα αυτά συνθέτουν ένα τρομερά γοητευτικό παραμύθι που νομίζω θα συγκινήσει τους πάντες, όχι μόνο τις ρομαντικές ψυχές. Όσοι πιστοί αναγνώστες, λοιπόν, προσέλθετε.

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου