12.02.2018

Γιώργος Αναστασόπουλος | Δύο ποιήματα

[Πανσέληνος στο Σμόλικα]

Στριφογυρίζω με δυσκολία αναζητώντας μια θέση βολική.
Ρίζες και πέτρες τρυπούν την πλάτη και τα πλευρά.
Μια ανόσια έλξη ταλαιπωρεί το νου,
θέτοντας ανούσια διλήμματα.
Παρουσίες και απουσίες σε μια στιγμή γίνονται ένα.
Νομίζω ότι ξημέρωσε και κάνω να σηκωθώ.
Κάνω λάθος! Το φως δεν είναι της αυγής,
τούτη η νύχτα είναι εξόχως φωτεινή.
Το φεγγάρι πυρπολεί τη λίμνη και φλέγεται,
θαρρώ πως οι δράκοι της, της βάλανε φωτιές.
Άλογα κατέβηκαν από τα αστέρια,
χωρίς διάθεση να καλπάσουν,
λίγο νερό μαζί με φωτιά απλά να ρίξουν στο στόμα τους,
δε θα γυρίσουν πίσω στα άστρα,
κατέβασαν τον ουρανό και γένηκε χαλί στα πόδια μας.
Ποδοπατήσαμε τα άστρα, το φεγγάρι δεν το πλησιάσαμε.
Πήγε να μας κάψει και το συμπονέσαμε.

Αστέρια, φεγγάρι, φωτιά, νερό, λίμνη, δράκοι.
Δύο πράσινα στίγματα μείναν να με κοιτάνε,
Τα πεύκα σειόνται, και ο άνεμος σφυρίζει στις χαράδρες.
Κυνηγώντας το μάταιο σε ένα απαγορευμένο χορό.
Περιμένω τούτη τη νύχτα να τελειώσει.
Ο στόχος μου θα πάψει να είναι πια σκιά.
Είναι Ιούλιος, ο μήνας μου ο αγαπημένος…
Κι έχει τόσο κρύο αυτό το βράδυ,
οι φωτιές δε ζεσταίνουν, φούντωσαν,
και φτύνουν ένα αλλόκοτο ψύχος κατά πάνω μας.
Μόνος τρόπος να φυλαχτούμε είναι να περιμένουμε.
Την αυγή που θα κρύψει αυτό το φεγγάρι,
που με την ομορφιά του, τη γοητεία του,
απειλεί να καταστρέψει τα πάντα.


[Τα ανδρείκελα]

Έμαθα να ζω με τη φαντασία μου,

να αντιμετωπίζω τα πάντα σκαρώνοντας σενάρια

και οι πιο δύσκολες στιγμές φεύγουν εύκολα,

αν τις θεωρήσεις διαφορετικές στο μυαλό σου.

Απόκτησα με τον καιρό παράξενες συνήθειες.

Πάντα μου άρεσε να αφήνω ρούχα στις καρέκλες.

Πλέον το κάνω με συνείδηση.

Στήνω τις καρέκλες με τα ρούχα μου

κι έτσι θαρρώ πως έχω παρέα.

Ώρες ολόκληρες μιλάμε με τα ανδρείκελα,

γελάμε, διαφωνούμε, διαβάζουμε και πίνουμε κρασί.

Άλλοτε πάλι μένουμε βουβοί και κοιτιόμαστε,

σα να τέλειωσαν τα λόγια και σωπάσαμε

Έχω παρέα πια στο σπίτι και το φωτίζω τις νύχτες,

κάθομαι όρθιος ανάμεσα στους καθιστούς μου φίλους.

Κάθε πρωί θέλω να τους διώξω,

να μαζέψω τα ρούχα σε κρεμάστρες και συρτάρια

μα κάθε βράδυ τους έχω ανάγκη.

Τρομάζω μη με αφήσουν και μείνω πάλι μόνος.

Φοβάμαι μήπως πάψω να έχω νέα να τους πω,

μήπως κι αυτοί πάψουν να μου έχουν εμπιστοσύνη.

Γιορτάζουμε μαζί με τα ανδρείκελα κάθε βράδυ,

αποχαιρετιόμαστε λες κι ήταν αυτό το τελευταίο.

 


Ο Γιώργος Αναστασόπουλος γεννήθηκε το 1985 στην Καστοριά. Ζει και εργάζεται ως κτηνίατρος στη Θεσσαλονίκη. Εραστής τη τέχνης της γραφής: ποίησης και πεζογραφίας. Οι ποιητικές συλλογές και το υπόλοιπο συγγραφικό του έργο παραμένει ανέκδοτο και δημοσιοποιείται σταδιακά στο διαδίκτυο.   https://paratypo.wordpress.com/

 

αναδημοσίευση από το Μονόκλ

 

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Satana Sum et Nihil Humanum a me Alienum Puto

Satana Sum et Nihil Humanum a me Alienum Puto

Τον είδα πρώτη φορά ένα βράδυ,Δεν είχε κέρατα, ούτε ουρά. Εγώ δεν υπογράφω συμβόλαιατου είπα τελικά,Δεν κάνω συμφωνίες με διαβόλους. Δεν ήρθα για συμφωνία.Ήρθα να σου δείξωότι την έχεις ήδη κάνει. Κάθε φορά που είπες δεν έχει σημασία,κάθε φορά που είπες δεν...

Γείτονες

Γείτονες

Κινείστε γύρω μου, σαν κομήτες, πλέκετε τους ιστούς σας, με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας, ανήμπορη με ακινητοποιείτε. Τραβάτε από τα υγρά μου, όχι για να ξεδιψάσετε, αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω, από διαστροφή ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία; Γλιστράτε πάνω...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Γείτονες

Γείτονες

Κινείστε γύρω μου, σαν κομήτες, πλέκετε τους ιστούς σας, με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας, ανήμπορη με ακινητοποιείτε. Τραβάτε από τα υγρά μου, όχι για να ξεδιψάσετε, αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω, από διαστροφή ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία; Γλιστράτε πάνω...

Πολύ μικρός ουρανός

Πολύ μικρός ουρανός

Μεγάλωσα πολύ για να ασφυκτιώ σε αυτόν τον ουρανό. Άλλοτε μπλε και άλλοτε γκρι. Άλλοτε γκρι και άλλοτε μπλε. Πολύ λίγος ουρανός για μένα. Και ας φαίνεται απέραντος για κάποιους. Τα πρόσωπα όλα ίδια στη πρώτη καλημέρα. Μα αποκαλύπτονται στη τελευταία καληνύχτα. ...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου