Οι περιπέτειες του Αστραπόγιαννου ή αλλιώς Διόνυσου, Βασιλιά των Ορέων, ενός αρχιληστή με σφραγίδα. Μετά από γνωριμία με τον Άγγελο Σικελιανό, παρακαλώ πολύ, του άρεσε το όνομα που διάβασε από το ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη και το υιοθέτησε. Πώς ζούσαν οι ληστές στο βουνό μετά τη δεκαετία του 1920 (μιλάμε για τις τελευταίες μέρες “δόξας” τους), γιατί κλέβανε, γιατί σφάζανε, γιατί ζούσαν σαν αντάρτες. Προσωπικές ιστορίες των συμμοριτών του Αστραπόγιαννου και οι λόγοι που οδήγησαν τον καθένα να βγει στο κλαρί. Παράλληλα βλέπουμε τα προσωπικά πολιτικά πάθη που ταράζουν ακόμη τη χώρα και πώς αποτελούν εμπόδιο για ενιαία και σωστή αντιμετώπιση, κυνηγητό, ενέδρα του ληστή, να τελειώνουμε πια. Ο μόνιμος αντίπαλός του, Αντίδωρος Γονατάς, νιώθει ότι παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με τον κατσαπλιά. Παράλληλα κι οι δυο διαβάζουν την ίδια ληστρική φυλλάδα, τον βίο του ληστή Ντελή, επομένως παράλληλα με την πιστή απεικόνιση της καθημερινότητας των ληστών στα βουνά και των πολιτικών και των αστών στις πόλεις, ερχόμαστε σε επαφή με το λαϊκό μυθιστόρημα που είχε σαγηνεύσει το αναγνωστικό κοινό για αρκετό κιαρό από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ού αιώνα, με ολόκληρα αποσπάσματα παρακαλώ. Λίγο άσχετη η περίπτωση του ζεύγους Σικελιανού που ξεκίνησε να αναβιώσει τις δελφικές γιορτές με την όλη πλοκή αλλά τέλος πάντων (συναντάμε μέχρι και τη φωτογράφο Νέλλυ).  Ωραία αναπαράσταση εποχής, ανθρώπων, ακόμη και γλώσσας και λεξιλογίου.