Και χθες και σήμερα και αύριο… πάντα εσύ, της Ελένης Φλεμετάκη.
Σήμερα πνίγηκες ξανά
της άγονης γραμμής πήρες το πλοίο
μα έμεινες εκεί στο ίδιο το σημείο
ο άνεμος φοβισμένος σε περίμενε
για να σ’εγκαταλείψει στην απέραντη ματαιότητα
τη φρίκη και τα ουρλιαχτά
Και σήμερα η θάλασσα κωφεύει
έκανε την παγωμένη κίνηση εναντίον σου
και σ’έσφιξε στα σωθικά της
με την ηλιοκαμμένη άμμο της σε σκέπασε
και τώρα πότε αγριεύει,πότε ημερεύει
ξεπλένει την ασχήμια,ξορκίζει τα ναυάγια
Τις προσευχές δεν τις ακούει κανείς αθώες ψυχές
το πλοίο της άγονης γραμμής
τα απορημένα βλέμματα κουβαλάει
πλέκει σκέψεις που σ’αφύλαχτα πελάγη αρμενίζουν
κι ο χειμώνας την άνοιξη καρτερεί
για να ημερέψει τα λογικά του
Με σιωπή δεν ξορκίζονται οι ενοχές
πόσες ψυχές ν’αντέξει το γαλάζιο
πόσες αυτός ο ουρανός
φαντάσματα παιδιών περπατούν παρέα με το θάνατο
τα μαύρα σύννεφα περνούν
γκρίζος γίνονται καπνός
Και χθες και σήμερα και αύριο πάντα εσύ
κουρέλια στην καρδιά μου χάραξες
χιλιάδες άφησες πληγές
κάτω απ’την ασήκωτη άμμο τόσες κρύφτηκαν ζωές
φεγγαρολούλουδα ας ανθίσουν στης ψυχής τα λευκά μονοπάτια
των παραλόγων να φωτίσουν τις σκιές
Η καρδιά μου δυνατά χτυπάει
ακούγονται οι χτύποι της στο Αυγουστιάτικο πρωινό
το δάκρυ μου στα κύματα σκορπάει
ποτέ ξανά να μη σε βρει αυτός ο πόνος
στο έρεβος αντιστέκεται η ψυχή μου
τις αλυσίδες σπάει,ένα δραπέτη Αύγουστο ζητάει…
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
0 Σχόλια