Στο «Ρέκβιεμ του Σαββάτου» η Φρίντα Κλάιν αρχίζει να ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της και να μπαίνει σε μια ρουτίνα, παρ’ όλ’ αυτά, ο μυστηριώδης Γουώλτερ Λέβιν, «ένας ελεύθερος επαγγελματίας-σύμβουλος» όπως αυτοχαρακτηρίζεται, που βοήθησε ουσιαστικά εκείνη και τον φίλο της Επιθεωρητή Κάρλσον στο προηγούμενο βιβλίο, την «Οργισμένη Παρασκευή», της αναθέτει την περίπτωση της Χάνα Ντόχερτι, μιας κοπέλας που είναι κλεισμένη σε φυλακή υψίστης ασφαλείας-ψυχιατρική κλινική, καταδικασμένη για την άγρια δολοφονία της οικογένειάς της. Είναι αθώα ή ένοχη; Σε τι συμπεράσματα μπορεί να οδηγήσει τη Φρίντα Κλάιν η εμπειρία της και οι γνώσεις της; Ποιους συμφέρει και ποιους όχι να αναψηλαφιστεί η δίκη της κοπέλας;

Η ιστορία της Χάνα Ντόχερτι είναι λεπτοδουλεμένη ως εκεί που δεν πάει. Αποτελεί την αφορμή για τη Φρίντα Κλάιν να εργαστεί σκληρά πάνω σε αυτήν την υπόθεση, να ανασυνθέσει κομμάτια που έχουν εξαφανιστεί ή αλλοιωθεί εδώ και τουλάχιστον δεκατρία χρόνια και να αποδείξει αν η Χάνα είναι όντως η δολοφόνος ή όχι. Δεν ξέρω αν είναι οι συνθήκες κράτησης ή ο ρόλος της Χάνα στην καθαυτή ιστορία που μου γέννησε τόσο έντονα συναισθήματα λύπησης και αγάπης για ένα πλάσμα που είτε φταίει είτε όχι δέχεται σκληρές επιθέσεις από τις συγκρατούμενές της και την κλείνουν στην απομόνωση για το καλό της. Η αδιαφορία των σωφρονιστικών υπαλλήλων, η γραφειοκρατία για μια απλή επίσκεψη ή βοήθεια ήταν πράγματα εξοργιστικά και δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινά σε πολλές φυλακές του κόσμου. Ναι, αλλά οι κρατούμενοι παραμένουν άνθρωποι, ειδικά οι εγκλεισμένοι σε μια ψυχιατρική κλινική όπου βρίσκονται τάχα μου για καλύτερευσή τους και ψυχική αποκατάσταση.

Η Χάνα ήταν ένα νεαρό κορίτσι που από κείνο το βράδυ που σφαγιάστηκαν η μάνα, ο πατριός και ο αδελφός της έχασε την ψυχοσυναισθηματική της σταθερότητα ενώ ο εγκλεισμός της και η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί της δεν τη βοήθησαν να αναρρώσει σχεδόν καθόλου. Η σκηνή του εγκλήματος στήνεται και ξαναστήνεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, κομμάτι κομμάτι αρχίζουν να αλλάζουν κάποιες λεπτομέρειες, η Φρίντα βάζει τα δυνατά της για να καταλάβει τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα και η πρώτη ανατροπή κάνει τα χαρτιά να ξαναμοιραστούν στο τραπέζι!

Για άλλη μια φορά η ηρωίδα που αγαπώ να μισώ ανατατώνει τακτοποιημένες ζωές καθωσπρέπει ανθρώπων, ξεθάβει μυστικά, επιμένει με τον φακό του μυαλού της να στοχεύει στην ίριδα της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων κι αυτό φυσικά δεν την κάνει συμπαθητική στα μάτια πολλών. Οι συγγραφείς παρουσιάζουν ατσαλάκωτες ζωές για να αρχίσουν σιγά σιγά, χάρη στη Φρίντα Κλάιν, να εμφανίζουν ζάρες λες από το πουθενά ώσπου στο τέλος το φόρεμα της ευπρέπειας να είναι κουρέλι!

Παράλληλα με τη Χάνα Ντόχερτι, εκτυλίσσεται και το παρελθόν της Φρίντα Κλάιν, μιας και ο Ντιν Ριβ παραμένει ζωντανός και τη στοιχειώνει. Η Φρίντα αλλάζει κλειδαριές, αρχίζει να κρατά μακριά της τον εχθρό της αλλά αυτό κάνει απλώς τα πράγματα χειρότερα, μιας και ο Ντιν Ριβ όταν θυμώνει, θυμώνει πραγματικά! Ευτυχώς το μοτίβο του «από μηχανής θεού» σταμάτησε αρκετά νωρίς και τώρα οι δύο αντίπαλοι είναι σα να ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση, μιας και η τελευταία σκηνή του βιβλίου είναι ένας συνδετικός κρίκος με το επόμενο της σειράς, τη «Ματωμένη Κυριακή». Στα προηγούμενα βιβλία παρεμβαλλόταν κάποιο χρονικό κενό μεταξύ των ιστοριών όμως τώρα η δράση κυριολεκτικά εκτροχιάζεται. Μου κάνει εντύπωση που ο διοικητής Κρόουφορντ εξακολουθεί να παραμένει προσκολλημένος στις άνομες ενέργειες που χρησιμοποίησε η ψυχοθεραπεύτρια στο παρελθόν για να λύσει περίπλοκες υποθέσεις κι αρνείται πεισματικά να ανοίξει ξανά τον φάκελο τον Ντιν Ριβ. Η στενομυαλιά του είναι παραδειγματική!

Στο «Ρέκβιεμ του Σαββάτου» παρελαύνουν έστω και για λίγο γνωστοί χαρακτήρες από το «Blue Monday», η ανάσα του Ντιν Ριβ παρκάρει πλέον μόνιμα στον σβέρκο της γιατρού όσο αγωνίζεται να λύσει έναν γρίφο και ταυτόχρονα να σώσει τη ζωή της, τη φήμη της, το μέλλον της ενώ τίποτα και κανένας δεν είναι αυτό που δείχνει στην αρχή. Το Λονδίνο για άλλη μια φορά μας συστήνει κάθε γνωστή αλλά και απόκρυφη γωνιά του ενώ το ψιλόβροχο είναι απαραίτητο συμπλήρωμα για μια υποβλητική ατμόσφαιρα που με καθήλωσε! Αναρωτιέμαι πώς θα κλείσει αυτή σειρά ενώ λίγο πριν τελειώσω αυτό το κείμενο ήδη ρίχνω κλεφτές ματιές στη «Ματωμένη Κυριακή».