Η Χαρά (εκ του Χαραυγή) ειναι μια παντρεμένη νοικοκυρά. Η σχέση της με τον Θανάση έχει βουλιάξει στη συνήθεια αλλά δεν εκπίπτει στο επίπεδο της ρουτίνας. Μια μέρα αποφασίζει να ξεφυλλίσει το παλιό άλμπουμ με τις φωτογραφίες και μαζί με αυτό τη ζωή της. Ένα οδυνηρό μυστικό από το παρελθόν την καλεί να αναμετρηθεί επιτέλους μαζί του. Τι κρύβεται στα πρώτα χρόνια της ζωής της και πόσο έτοιμη είναι να το αντιμετωπίσει;

Η ιστορία ξεκινάει με έναν όμορφο τρόπο, όπου κάθε φωτογραφία που κοιτάζει η Χαρά αποτελεί το εφαλτήριο για να ξετυλιχτούν σκηνές από τη ζωή της πριν και κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο ορφανοτροφείο Ηρακλείου. Ένας ωραίος τρόπος που τράβηξε το ενδιαφέρον μου κι ευτυχώς διακόπηκε σχετικά εγκαίρως γιατί κάποια στιγμή ίσως κούραζε αυτό το μοτίβο. Διακόπηκε λοιπόν για να τα παρατήσει όλα η Χαρά και να ταξιδέψει στο Ηράκλειο ώστε να βρει την άκρη του νήματος. Από κει και πέρα, ο λόγος που κατεβαίνει πίσω στον πατρικό τόπο δεν είναι η εκδίκηση αλλά και η λύση ενός μυστηρίου, που ο αναγνώστης καταλαβαίνει σχεδόν από την αρχή του.

Η γραφή δεν έχει την ένταση των πρώτων βιβλίων του συγγραφέα, το κείμενο έχει κάποιες ανατροπές που προσωπικά τις βρήκα αναμενόμενες και μου φάνηκε εκβεβιασμένα αισιόδοξο. Όλα πήγαιναν ευνοϊκά στην αναζήτηση της Χαράς, όλα κυλούσαν ομαλά, χωρίς εμπόδια, χωρίς δυσκολίες, χωρίς πισωγυρίσματα, σα να ήταν σε έναν διάδρομο και οι πόρτες μπροστά της άνοιγαν μαγικά. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κύριος Φλουρής με κράτησε από την αρχή ως το τέλος χάρη στις σημαντικές και διεισδυτικές παρατηρήσεις πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία, στην ικανότητά του να δημιουργεί χαρακτήρες με υπόβαθρο και στο ταλέντο του να φτιάχνει όμορφες, τρισδιάστατες εικόνες, πλούσιες σε καλολογικά στοιχεία.

Κι ενώ όλα έβαιναν αισίως και δέχτηκα το αναμενόμενο τέλος, το γεγονός ότι αυτές οι συμπτώσεις επαναλήφθηκαν και σε άλλη περίπτωση, που έδενε αρμονικά μεν με το σύνολο της ιστορίας, όμως κατ’ εμέ αποδυνάμωσε την αληθοφάνεια των γεγονότων, με έκαναν να αντιμετωπίσω το μυθιστόρημα με σκεπτικισμό. Δεν αμφιβάλλω ότι η ζωή γράφει τα πιο τρελά σενάρια, καταστάσεις που και ο πιο ευρηματικός συγγραφέας δεν μπορεί να φανταστεί, αλλά εδώ ήταν υπερβολικά πολλές για μένα. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορώ να μην τονίσω τον πλούτο των συναισθημάτων που πηγάζουν από αυτές τις ιστορίες, τη συγκίνηση που αφέθηκα να με παρασύρει σε κάποιες στιγμές, την αγωνία που  ένιωσα σε κάποια σημεία για την αποδοχή της ορθότητας των πράξεων της Χαράς και για τη νέμεση που περίμενε τους δύο βασικούς υπαίτιους της περιπέτειας της πρωταγωνίστριας. Ένα τρυφερό βιβλίο που με βοήθησε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τις ανέσεις της ζωής μου και να προσεύχομαι γι’ αυτό.