Άγιέ μας Νικόλα!

Λατρεμένε μου Νίκο, λεξοσυνάχτη συγγραφέα, Κωνσταντίνε Βολανάκη της ελληνικής λογοτεχνίας, δεν πρόλαβα να κλείσω την αγκαλιά μου γύρω σου και μου έφυγες. Από το καλοκαίρι του 2014 λογίζω τη φιλία μας κι όμως μου φάνηκε πως κράτησε όσο μια ανάσα. Μια τόση δα ανάσα, σαν αυτή που σε αποχαιρέτησε όταν σε κάλεσαν να φύγεις. Οι αναμνήσεις μου τρέχουν μαζί με τις λέξεις και τις σκέψεις μου, σε μια διαφορετική σκυταλοδρομία. Θέλω να γράψω τόσα πολλά για σένα, για το ήθος σου, για την ποιότητά σου, για το επίπεδό σου, για το ζωγραφικό σου έργο, για το απαράμιλλο ταλέντο σου. Τι να πρωτοπώ, τι να πρωτογράψω; Θόλωσαν το βλέμμα κι ο λογισμός, παραδόθηκε η λογική αμαχητί σε μιαν απόφαση ανώτερη, σε μια εφεσιδικία στημένη.

Νίκο μου, χάρη σε σένα κατάλαβα ότι μπορεί να γεννηθεί μια φιλία ανάμεσα σε έναν συγγραφέα κι έναν αναγνώστη. Ήσουν ο πρώτος που δέσαμε φιλικά σε αυτόν τον κυκεώνα τίτλων, προσδοκιών και τιράζ. Μου έδωσες δύναμη, με στήριξες με τα καλά σου λόγια. Παρακολούθησα το μεγάλωμα της Ιάσμης και της Χατισέ αλλά τη Σμύρνα τη γεννήσαμε σχεδόν μαζί. Είδα τη σύλληψη, την ανατροφή, τον τοκετό αλλά και το μεγάλωμά της. Χάρη σε σένα αγάπησα τα στάδια που χρειάζεται να περάσει ένα βιβλίο ώστε να φτάσει στα χέρια του αναγνωστικού κοινού.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την απλότητά σου, το ήθος σου, το στυλ σου. Ξεχώριζες από μακριά σα φάρος, ίσως γι’ αυτό και σε βρήκε τόσο εύκολα ο Θεός και σου τράβηξε το αυτί. Κι εσύ έσκυψες πρώτη φορά το κεφάλι και υπάκουσες, εσύ, που χάραξες δικά σου μονοπάτια στο γράψιμο, την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική. Κατάλαβες ότι σε ανακάλυψαν σαν άλλο Αχιλλέα, κρυμμένο όμως πίσω από λέξεις κι όχι από φουστάνια όπως ο ομηρικός ήρωας. Πόσο μου λείπεις ήδη, σταυραητέ της λογοτεχνίας. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο δύο εβδομάδες πριν βγεις στην αρένα, άκουσα μια φωνή που ανήκε σε φοβισμένο παιδί που κρυβόταν στην ντουλάπα. Ένιωσα ότι σε στήλωσα και σε υποστήριξα με τα λόγια και τις συμβουλές μου. Διάλεξες τα όπλα σου και βγήκες να πολεμήσεις σαν άντρας, σαν ήρωας, σαν Έλληνας. Δυστυχώς όμως, οι μοίρες μόλις είχαν σχολάσει κι είχαν ξεχάσει, πιωμένες από την έπαρση ότι κρατούν τις τύχες του κόσμου στα κατάμαυρα από το πένθος νύχια τους, το κλειδί στην πόρτα της ζωής σου. Δεν πρόλαβα να τρυπώσω πρώτος και να σε σώσω. Συγχώρεσέ με γι’ αυτό.

Να ξέρεις ότι θα σου αφιερώνω κάθε μου χαμόγελο από δω και πέρα, αρκεί να παίρνεις δύναμη από αυτό. Θα σου χαρίζω το πρώτο λουλούδι του Μάη για να μοσχομυρίζει το πέτο σου. Θα σου χαρίζω το πρώτο κλαράκι χελιδονοφωλιάς για να μη φύγεις ποτέ από τη σκέψη μου. Ερατεινέ συγγραφεύ, τρεις γυναίκες σε αγάπησαν, η Ιάσμη, η Χατισέ και η Σμύρνα. Και σαν άλλοι Απόστολοι Παύλοι θα κηρύξουν τις σκέψεις σου στα πέρατα του κόσμου. Οι λέξεις σου χαραγμένες για πάντα στα δύσβατα μονοπάτια της ελληνικής λογοτεχνίας. Ημιτελής συντροφιά στα αξημέρωτα βράδια της απουσίας σου.

Να πας στο καλό, παληκάρι μας, και να ψιθυρίζεις στο Θεό όσα δεν πρόλαβες να μας γράψεις, συνέχεια, κάθε βράδυ, κάθε φορά που θα σε σκέφτεται κι ένας αναγνώστης, μπας και καταλάβει πόσο λάθος έκανε κι υπέκυψε στον εγωιμό Του να σε στερήσει από μας. Πες στον περατάρη ότι θα τον πληρώσεις με τα βιβλία σου κι αν αρνηθεί στύλωσε τα πόδια σου και μην περάσεις απέναντι. Δεν του αξίζεις! Να προσέχεις εκεί πάνω που θα πας κι εύχομαι να σε αγαπήσουν όλοι όσο σε αγαπήσαμε εμείς. Καλό ταξίδι κι αν η μοναξιά και η θλίψη σού πλακώνουν το στήθος, τρίψε έναν λεμονανθό για να σε νιώσω και να σου χαμογελάσω για να νιώσεις λίγο καλύτερα! Καλό σου ταξίδι!