Άδακρυς μάχη χαρακτηρίζεται στους στρατιωτικούς κύκλους η μάχη εκείνη κατά την οποία δε σημειώνεται ούτε ένας θάνατος στρατιώτη στη μία τουλάχιστον πλευρά των εμπολέμων, οπότε και χαρακτηρίζεται έτσι η μάχη για τη συγκεκριμένη πλευρά. Ο χαρακτηρισμός αυτός προέρχεται από την αρχαία ελληνική Ιστορία, όταν πρωτοσημειώθηκε σε μάχη των Σπαρτιατών υπό τον βασιλιά Αρχίδαμο Γ΄ που δόθηκε κοντά στη Μιδέα κατά των Αργείων και Αρκάδων το 346 π. Χ. που ήθελαν να ταπεινώσουν ολοκληρωτικά τη Σπάρτη. Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο του ομότιτλου μυθιστορήματος, που αξίζει να ανακαλύψετε.

Η πλοκή είναι συναρπαστική, ο λόγος ρέει, οι προετοιμασίες για την εκστρατεία αποδίδονται αληθοφανέστατα, οι Σπαρτιάτες σκιαγραφούνται άψογα, η καθημερινότητά τους αποδίδεται πιστά. Έχοντας διαβάσει κατά καιρούς και Μαίρη Ρενώ και Στίβεν Πρέσφιλντ και Βαλέριο Μανφρέντι, ομολογώ ότι ο κύριος Θωμάς με έκανε να αγαπήσω την αρχαία ελληνική Ιστορία περισσότερο από τους προηγούμενους. Χωρίς υπερβολικά πολλά ιστορικά στοιχεία και λεπτομέρειες, με έξυπνα τοποθετημένα εν τη ροή του κειμένου τα πολιτιστικά, πολιτικά, κοινωνικά και αθλητικά γεγονότα της εποχής αλλά και στοιχεία από τη μυθολογία, με ωραίες περιγραφές και όμορφα καλολογικά στοιχεία, μπόρεσα να παρακολουθήσω το κείμενο από την αρχή ως το τέλος χωρίς να βαρεθώ. Δεν υπάρχει τρομερά έντονη δράση, μόνο στις σκηνές της μάχης, όμως κάνα δυο ανατροπές στην πλοκή ήγειραν το ενδιαφέρον μου. Επιπλέον, η ερωτική ιστορία του μυθιστορήματος ήταν πολύ συγκινητική και «αντρίκεια», κάτι που έδειξε τη μεγαλοψυχία και των γυναικών της Σπάρτης, όχι μόνο των αντρών.

Ο συγγραφέας έχει κάνει τρομερή μελέτη και έρευνα και καταγράφει πιστά την καθημερινότητα των Σπαρτιατών, τη στρατιωτική τους δύναμη, την καθημερινότητά τους, τη στρατηγική τους, την πολιτική και στρατιωτική τους διοίκηση, επαναλαμβάνω χωρίς εγώ τουλάχιστον να κουραστώ.  Ομολογώ ότι βλέποντας μια αυτοέκδοση με ιστορικό περιεχόμενο και μάλιστα από την αρχαία Σπάρτη δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένος. Η γραφή όμως, η αγάπη για το αντικείμενο του μυθιστορήματος, ακόμη και η έλλειψη τυπογραφικών λαθών με έκαναν να αγαπήσω γρήγορα την «Άδακρυ μάχη» και να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι πόσο σκληρή και ανελέητη πολεμική μηχανή ήταν οι Λακεδαίμονες.

Το βιβλίο το συνιστώ για όσους αρέσκονται να διαβάζουν ιστορικά μυθιστορήματα χωρίς πολλές κουραστικές λεπτομέρειες και ειδικά όσους ψάχνουν ιστορικές περιόδους που δεν έχουν γίνει πολλές φορές αντικείμενο μυθιστορημάτων.