πρόλογος

σαν βραδιάζει και ο Πύργος πέφτει

μία φίλη μου κρατάει το χέρι 

και λέει δες!

το αστέρι μας είναι ακόμα εκεί

θαρρώ πως είναι ψέμα

δεν συνηθίζω άλλωστε να συλλέγω αστέρια

αν και τα άδεια χέρια μου κάποτε

γυμνά σμίγανε με τον ουρανό

δυο δυο

τα τραβήξαμε εμείς, το ξέρω

και τώρα ακούω

πως τα αστέρια δεν πέφτουν

μα στο χέρι μου σφιχτά το δικό σου 

θα φωνάζει

πως πιο δυνατά μονάχο του φωτίζει 

και εγώ, εκεί, θα το πιστεύω.

στην αρχή-1

είναι στιγμές που η μνήμη μου κάνει παιχνίδια

και χωρίς φρένο γυρίζει εκεί που θέλει

εκεί που νόμιζα δεν κοίταζε κανείς

τα βλέφαρα μου αναπήδησαν σε αυτήν τη σκέψη

υποσχέθηκα πως στην ουσία δεν υποκλίνομαι

και με σθένος θα επιμείνω 

στην γλυκιά μου άγνοια

μα παραμένει το ρίγος που το σώμα μου καλύπτει

κάθε φορά που υποκύπτω

και σκέφτομαι δειλά 

πως μπορεί να ήσουν εκεί

στην αρχή 

φτερά-2

όχι, δεν χρειάζομαι φτερά

κράτα με στη γη, σημάδεψε με

στα άκρα μου καρφιά μην φοβηθείς να βάλεις

όχι, σου είπα· δεν χρειάζομαι φτερά

δεν χρειάζομαι φτερά γιατί μισώ τον Ουρανό

που αλλάζει χρώματα και κρύβεται μα κατά μήκος παραμένει ο ίδιος

όχι, δεν θέλω να πετάξω

μα ζωγραφίζω ο ίδιος το κάδρο αυτό που μου ταιριάζει

όχι, δεν θέλω απλά να σε δω 

οι τέσσερις γωνίες δεν μου φτάνουν

θέλω να μείνω εδώ, στην άκρη

στο λευκό του τοίχου και του σεντονιού το γαλανό

κράτησε με· δεν θέλω να ταξιδέψω 

δεν θέλω να ταξιδέψω γιατί μισώ την Θάλασσα 

το κύμα σπάει και ταράζει

μα η στεριά με ζαλίζει πιο πολύ

μην με αγγίξεις Ουρανέ

μικρός νιώθω 

και ασήμαντος μπροστά σου, αλήθεια

άσε με ελεύθερο

να σε αγγίζω όπως θέλω εγώ

_

γράφει o Παναγιώτης Φιλολόγου