Άνθρωποι μόνοι, ξεχασμένοι
σ ένα ταξίδι που επιμένει
στης λησμονιάς τους το βαγόνι
μόνο το κρύο τούς ζυγώνει
Ποιος τους θυμάται, ποιος κοιτάζει
αν η ψυχή τους αίμα στάζει
την μοναξιά τους συλλογιέται
στον άδειο κόσμο τους πλανιέται;
Ποιος απ τον χρόνο του χαρίζει
σ έναν άνθρωπο που χρήζει
της προσοχής του την βοήθεια
και της αγάπης την αλήθεια;
Άνθρωποι μόνοι στο περβάζι
μακριά απ του κόσμου την χαρά
ψάχνουν τον ήλιο όταν χαράζει
και μια ευχή βγάζει φτερά
_
γράφει η Ελένη Λουκά
0 Σχόλια