Η μέρα, μόνη
άνθρωποι
με άγρυπνα μάτια
παγιδευμένοι
απλώνουν τα κουρασμένα
χέρια, παραδομένοι
Στο χώμα
το παλιό μονοπάτι της ζωής
από της αυγής και
τα τραγούδια των πουλιών
ξεχασμένο
Ω!!! τι ντροπή
Λησμονημένοι, μαρμαρωμένοι
κουρασμένοι, ανυπεράσπιστοι
θλιμμένοι
σμίγουν με τις δυνάμεις
της ψυχής, ο πόνος
ανθός να γενεί
_
γράφει η Ευτυχία Καπαρδέλη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Αχ πολυβραβευμένη μου φιλενάδα ….
Και τούτο σου όμορφο όπως άλλωστε τα πάντα σου.
Να σε ρωτήσω, από κείμενα πεζά παίζει;;;; ή αυστηρά και μόνο ποίηση.
Πολύ όμορφα δοσμένο… Με μαεστρία και συγκίνηση…. ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!
Πολύ όμορφο το ποίημα σας μπράβο!!!
Λένα μου μόλις τώρα σε ειδα Οχι ..και ειναι θεμα χρονου ευχαριστώ
‘https://tovivlio.net/άνθρωποι/
Σε ευχαριστώ πολύ Χρυσούλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σοφία θερμα ευχαριστώ για το σχολιό σου