Άνοιξη, της Παναγιώτας Καραγιαννίδη
Θλιμμένη άνοιξη
κι αν η φυγή της άσημη ξεκίνησε
Άνθισε της νυκτός τα κύματα
και της θαλάσσης τα κλειδιά
πόρτες ν’ ανοίξει
να μη μας πνίξει
Ανάσες ξεφτισμένες
δώμα να κλείνει τα όνειρά μας μέσα
κι ας είναι λίγη πια
για μας η μπέσα
Περίσσεψε απ’ των γειτόνων τις γιορτές κρασί
και μας ποτίσανε τον κήπο
στάλα τη στάλα
Σταυρούς στα γόνατα
απ' τα σκληρά χαλίκια
με ρόδα γύρεψες να μου γιατρέψεις
Τα παιδικά μου μάτια μην πιστέψεις
κι αν θα σου πω πως θα πονέσω
γύρνα και φύγε Άνοιξη
και στείλε γράμμα στην Αθήνα, μη γυρέψει
Στραμμένο στη νύχτα
το βέλος
μισοάδεια η φαρέτρα
Αρτέμιδα, η προσευχή μου δε σε χόρτασε και φεύγεις πεινασμένη
το λυσσασμένο βλέμμα στα σφαχτά
«Δεν ειν' δικά μου»
του αφεντικού μου το κελί γέμισε από αμαρτωλούς
Μίλα της, Άνοιξη!
Μη στέκεις βουβή
πες της πού πας, πες ότι φεύγεις
Πες της πως τούτα τα σφαχτά ειν' η γενιά μου!
Θλιμμένη μου Άνοιξη
Κόκκινο νήμα στα πόδια σου
και κίτρινη κορδέλα στα μαλλιά σου
Φυσάει αγέρας,
σε σκορπά
Άνοιξη!
Άνοιξη!
Άνοιξη..
Σταυρούς στα γόνατα
απ' τα σκληρά χαλίκια
με ρόδα γύρεψες να μου γιατρέψεις
κι απ’ των ρητόρων τα άσματα
το δάκρυ που τρέξε
μ’ ένα λινό μαντήλι να μαζέψεις
έτσι μ’ αρνήθηκες
με το ξερό μου αίμα στο μανίκι σου
και δεκανίκι δυο πωρωμένα οστά
από των σκλάβων τη φυλή
Κι αν με ρωτάς
Άνοιξη,
όχι δε σε λησμόνησα
γιατί τη θλίψη σου από πάνω μου
κατόρθωσα και έσπασα
μια καλοκαιρινή πρωία
σαν παγωμένο να ‘τανε γυαλί
_
γράφει η Παναγιώτα Καραγιαννίδη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
[….] γιατί τη θλίψη σου από πάνω μου
κατόρθωσα και έσπασα
μια καλοκαιρινή πρωία
σαν παγωμένο να ‘τανε γυαλί […..]
Θαυμάσιοι στίχοι όλο το ποίημά σας είναι θαυμάσιο μου δημιούργησε πολύ έντονα συναισθήματα!!!Μπράβο σας!!!
Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σας, να είστε καλά!
Μου ελειψε η ποίησή σου τόσο καιρό! Παναγιώτα ήρθες ξανά με ακόμα πιο ωριμη και γεμάτη νοήματα πένα. Θαυμάστρια σου, το έχω δηλώσει!
Κυρία Τζουγανάκη.. Τι να πω; Κάθε φορά που ανεβαίνει κάτι δικό μου, σπεύδετε να το στολίσετε με το πάντα εύστοχο και καλοπροαίρετο σχόλιό σας. Προτίμησα να παρακολουθήσω σιωπηλή τις εξελίξεις τον τελευταίο καιρό, κάτι που δυστυχώς σημαίνει ποίηση με χαρακτήρα θλιβερό. Να είστε καλά να μας φιλοξενείτε.
Η σιωπη είναι πιο δύσκολη Παναγιώτα.
Να γράφεις. Και να μου μιλάς στον ενικό!!!! Καλημέρα!
Κι εγώ η φταίχτρα, πόσο καμαρώνω για τούτο το παιδί μου, που πάνα με εκπλήσσει ευχάριστα και συγκινητικά!!! Τι να πω εγώ η αδαής για την ποίηση και μάλιστα, όταν μέσα σε δύο λόγια κλείνονται τόσες και τόσες κραυγές…
Και θα συμφωνήσω με κάθε λεξη της αξιαγάπητης Μάχης!!!!!!!!
Μαζί με την Άνοιξη και την δική σου Άνοιξη, γύρισες γεμάτη μυρωδιές, αρώματα που μπερδεύονται με ασχημες οσμές…
Σ’ ευχαριστώ, κοριτσάκι μου, που με κανεις τόσο περήφανη!!!!!!!!!
Κάποιοι μαθαίνουν σε την πένα να κρατάς
και κάποιοι σε ωθούν να την πετάξεις.
Όλοι εσείς με ωθείτε να την κρατήσω με όλη μου τη δύναμη. Ειδικά η αγαπημένη μου κυρία Αθηνά που την αγαπώ και την εκτιμώ πολύ!!!