Άτιτλη διαπίστωση

Ίσως ο ήχος στης ακροθαλασσιάς το ανεπαίσθητο χάδι να μοιάζει με ένα μοιρολόι ασύγχρονο, με νότες άτακτα τοποθετημένες στο πεντάγραμμο, να μοιάζει θόρυβος στης νιρβάνας τη ρέμβη, αυτή που εντέχνως αναλώνεται καθημερινά από την ασφάλεια του καναπέ και την αντίδραση του υπολογιστή. Ίσως να μην αντιλαμβανόμαστε το πόσο κοντά έχει έρθει η καταστροφή έξω από την πόρτα. Ίσως μάθαμε να ζούμε μέσα σε τέσσερις τοίχους και ξεχάσαμε να κοιτούμε κατάματα τη βίαιη, την αιμοσταγή και μοναδική αλήθεια που χρόνια τώρα ξεπουλιέται, συγκαλύπτεται και ωραιοποιείται ανάλογα με τα κλίκς του πληκτρολογίου. Νάρκισσοι χορεύουμε ατέλευτα για ένα επίπλαστο αύριο, για ένα αύριο που θαρρείς ότι ποτέ δεν θα έρθει, άλλωστε πολλοί είναι αυτοί που δεν το πρόλαβαν ήδη και ένας ορμητικός χείμαρρος, έτοιμος να κατασπαράξει την κάθε ρηξικέλευθη ελπίδα που από χρόνια έχει αποτύχει, είναι ο λόγος που ο άνθρωπος μαζεύεται πίσω στη φωλιά του, όπως χάνεται το λαβωμένο χταπόδι πίσω απ' τη θολούρα του βυθού. Η αντίληψη ότι ο χείμαρρος αυτός είναι ξένος, ότι η γη είναι ένας τεράστιος πλανήτης, ότι η καταστροφή δεν θα φτάσει ποτέ στα δικά μας λημέρια, εδώ που οι λύκοι, όταν πέφτει το σκοτάδι, στήνουν καρτέρι, η δίψα για αίμα, πόνο και χαμό, που γεμίζει εκατομμύρια μηδενικά πρόσθετα σε ήδη παχυλούς αριθμούς, μηδενικών συνειδήσεων και εν τέλει κανιβαλισμού, είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι ο ξεπεσμός πηγάζει από τα σκοτεινά ένστικτα του είδους μας και αυτό ποτέ δεν θ' αλλάξει. Γιατί άλλωστε η αιματοβαμμένη ιστορία είναι αυτή που έχει περίτρανα αποδείξει ότι δια μέσω των αιώνων βρίσκεται μια αδιάκοπη επανάληψη της ψευδαίσθησης ότι ο άνθρωπος, ως μονάδα, μπορεί να ζήσει αιώνια, βάζοντας αμφίβολες βάσεις, σύντομα, για την ίδια αμφιβολία ως είδος.

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!