Σε κάποιου άλλου ήλιου το όνειρο
έχεις ξυπνήσει. Γι' αυτό θαρρώ πως έχεις
το κεφάλι σου σκυφτό. Το βλέμμα σου
μοιάζει να είναι θλιμμένο, νικημένο και
ξεχασμένος νιώθεις αυτό το απέραντο
γιατί. Οι καλημέρες τα πρόσωπα
κινούνται, μα αυτό δεν μαρτυρεί την
ύπαρξη τους, μήτε την χαρά μήτε
την ζωντάνια.

Σε κάποιου άλλου τόπου το λάθος
έχεις νυχτώσει. Γι' αυτό η μοναξιά γίνηκε
σύντροφος σωστός. Μετανιωμένος λες
πως η θάλασσα σου δεν γαληνεύει
και πως ο νου σου είναι ανήμερο θεριό.
Τα φώτα, τα μονοπάτια σ' έχουν
πλανέψει και περπατείς αλλόκοτα
σε τόνο “σειρινικό”.

Σε μιας άλλης εποχής το ψέμα
της βιώνεις. Γι' αυτό νομίζεις πως
πέτρωσαν οι ουρανοί. Η αγάπη,
εμπιστοσύνη, η φιλοκτημοσύνη μοιάζουν
έννοιες απατηλές, λόγια παράφρονης
στιγμής που έχει πλέον πεθάνει
και το πρόσωπο της ζωγραφίστηκε
με χρώμα γκρι. Πως τα λόγια
αυτά ειπώθηκαν από άνθρωπο
τρελό σε μια προσπάθεια να
κοροϊδέψει εμάς που μάταια
ίσως αναμένουμε νοσταλγικά•
σα φάροι σκουριασμένοι, σα νυχτοφύλακες,
σα μάνες που περιμένουν το παιδί τους
από το πέλαγο, έτσι και εμείς
βρισκόμαστε στις μύτες της θαλάσσης
προσμένοντας την μπαλωμένη βάρκα
που θα φέρει σε βάζο ακριβό, πολύτιμο
την ξεχασμένη και σπάνια αγάπη.
Την ντομπροσύνη.

Ένα δέντρο αντικρίζω με κλαριά
ξερά, γυμνό όπως είναι δεν σπατάλησες
χρόνο για το κοιτάξεις. Τα κλαριά του ξερά,
γυμνά και δεν φταίει ο χειμώνας. Και
το δεντράκι αυτό μου ψέλνει την αλήθεια.
Μου μαρτυρεί πως σ' αυτόν τον κόσμο τα
πάντα καίγονται. Θες το ξύλο, θες η σάρκα,
θες τα σπίτια, τα βουνά; Όλα, τα πάντα, μέχρι
και αυτή η ψυχή του ανθρώπου.
Στον κόσμο αυτό καίγονται ακόμα και τα όνειρά μας....

"Κι αν ήμουν τάχα ταπεινός θα θελα τούτο,
να μπορώ δηλαδή να σηκώσω τα βλέφαρα μου
και να δω τον ουρανό... Και τότε θα ζούσε βαθειά
 μέσα μου, εκεί ,σα μια ύπαρξη που το μόνο που
περιμένει είναι η δική μου ασήμαντη παρουσία."

του Χριστόφορου Κανδρεβά