12.07.2021

Προς όλες τις γενναίες ψυχές,

που ο κόσμος βλήθηκε να γκρεμίσει,

προς όλες τις σπουδαίες προσωπικότητες, 

που λύγισαν από τον ουράνιο θόλο της ύπαρξης τους.

Προς όλα τα αθώα παιδιά,

που αβοήθητα έριξαν δάκρυ πάνω στις πληγές τους.

Kαι προς όλους τους ανθρώπους,

που με απαράμιλλη δύναμη έδειξαν τις ρωγμές τους.

Είμαι εδώ για να σας πω:

Πάντα και παντού, σε τούτη τη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που ξεχειλίζουν από αγάπη για εσάς.

Δεν είναι Θεοί, δεν είναι τέλειοι και αυτοί, όπως και εσείς, γονάτισαν και θα γονατίσουν από τα βάσανα της ζωής.

Μα είδαν τον φόβο σας, τα δάκρυα σας, τις ουλές και τις ρωγμές σας και σε μια στιγμή έσπευσαν να σταθούν δίπλα σας. Αγνοώντας υποχρεώσεις, καταστάσεις και περιστάσεις, λυτρωμένοι και δέσμιοι της Αρένας τους, σας κοίταξαν στα μάτια και χαμογέλασαν.

Γιατί δεν είδαν ένα αδύναμο άνθρωπο, μα έναν άνθρωπο που ήταν δυνατός περισσότερο από ότι θα έπρεπε. Και με μία κίνηση έγιναν ο Άτλας σας, σηκώνοντας τα αβάστακτα βάρη της ζωής σας έστω για λίγο επειδή ζητήσατε εκείνη τη λέξη που πάντα είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε και σπανίως δεχόμαστε: Βοήθεια.

Αυτό το λίγο, αυτό το κλάσμα χρόνου κινεί βουνά και ανοίγει θάλασσες. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μόνο με τη συμπαράσταση τους σας έδωσαν τη δύναμη να κλάψετε. Τη δύναμη να σηκωθείτε. Τη δύναμη να συνεχίσετε.

Γιατί πλέον δε βλέπετε τις πληγές που προκαλέσατε στον εαυτό σας με πονεμένα μάτια, μα με υπερηφάνεια που στις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής σας επιλέξατε να ανοίξετε το φως και να ζητήσετε συμπαράσταση. 

Γιατί ίσως ποτέ να μη σας καταλάβουν. Γιατί ίσως ποτέ να μη σας προσφέρουν λύσεις.

Μα είναι πρόθυμοι να σας ακούσουν. Και ορισμένες φορές, αυτό αρκεί.

Γιατί η Λυδία Λίθος της ύπαρξης μας ποτέ δεν ήταν τα χρήματα, τα επιτεύγματα ή η αναγνώριση. Μα εκείνες οι ψυχές που καμαρωτά μας βλέπουν να περπατάμε στο μονοπάτι μας και απλόχερα μας σηκώνουν όταν πέφτουμε.

Προς όλες τις γενναίες ψυχές, προς όλες τις σπουδαίες προσωπικότητες, προς όλα τα αθώα παιδιά και προς όλους τους ανθρώπους που τώρα πνίγονται, πονάνε, οδύρονται, κλαίνε και μοιρολογάνε, θέλω να σας θυμίσω ότι ποτέ δεν είναι αργά να ανάψετε το φως. Ποτέ δεν είναι αργά να ζητήσετε βοήθεια. Εγώ και οι υπόλοιποι Άτλαντες σας καμαρωτά σας βλέπουμε.

Και καρτερικά περιμένουμε την έκκληση σας.

 

_

γράφει ο Δημήτρης Πετρουλάκης

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/2a72XROiaaUΚαθημερινή https://youtu.be/TvC4bKhFsr8?si=NU_CAZ-ZoUZtWPeR https://youtu.be/x7nNBchmgw8?si=kp3f-okyaaz7rDHxΠρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου