Έγκλημα στην Αντίπαρο, του Νίκου Φαρούπου

Ο Αντρέας Ρούσσος, αριστούχος της Νομικής και προερχόμενος από οικογένεια ανθρώπων που υπηρετούσαν το Νόμο από τη θέση του αστυνόμου, ακολουθεί την οικογενειακή παράδοση και γίνεται κι αυτός αξιωματικός στην ΕΛΑΣ. Ξεκινώντας τις καλοκαιρινές διακοπές για τον τόπο της καταγωγής του, την Αντίπαρο, μαθαίνει για την εξαφάνιση του Κωνσταντίνου Κωστόπουλου, ενός πλούσιου και γνωστού επιχειρηματία. Με αφορμή το γεγονός αυτό, οι διακοπές του παίρνουν διαφορετική τροπή από όλα όσα είχε σχεδιάσει και μέσα από μια σειρά γεγονότων κι ανατροπών, θα οδηγηθεί τελικά στην εξιχνίαση όχι μόνο της εξαφάνισης αλλά και μιας σειράς παράξενων δολοφονιών που συνδέονται μεταξύ τους.

Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή στην ιστορία του, αληθοφανή και χωρίς υπερβολές, η οποία διανθίζεται από εξαιρετικές φιλοσοφικές αναφορές κι αναφορές σε ιστορικά κι όχι μόνο γεγονότα, τα οποία δένουν απόλυτα με το μυθιστόρημα. Ο Νίκος Φαρούπος έχει γράψει ένα βιβλίο το οποίο θα μπορούσε πολύ εύκολα να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα σενάρια των μεγάλων κινηματογραφικών παραγωγών. Το δυνατότερο ίσως σημείο είναι το γεγονός πως περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο τους χαρακτήρες, χωρίς καμία δόση υπερβολής, κάνοντας τον αναγνώστη εντελώς αβίαστα συμμέτοχο στην ιστορία, ενώ η δράση εκτυλίσσεται με απολύτως φυσιολογικό τρόπο και η λύση του μυστηρίου έρχεται χωρίς να γίνει κάτι το τόσο ξεχωριστό, αντίθετα, ο πρωταγωνιστής με τη λογική του σιγά σιγά χτίζει την απάντηση. Μια σειρά πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών πλαισιώνουν την εξέλιξη του μυθιστορήματος με απλό και ισορροπημένο τρόπο χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη. Σε αντίθεση με άλλες ιστορίες του αστυνομικού μυθιστορήματος, η απάντηση στα ερωτήματα που τίθενται δεν είναι ούτε οφθαλμοφανής αλλά ούτε κι εξεζητημένη κι αυτό είναι ένα από τα ευχάριστα και θετικά του βιβλίου ‘Έγκλημα στην Αντίπαρο’.

Ο Νίκος Φαρούπος γράφοντας σε πρώτο πρόσωπο ενίοτε θαρρεί κανείς πως μιλά ο ίδιος και όχι ο πρωταγωνιστής του, δίνοντας έτσι μια διαφορετική χροιά στην ιστορία. Οι καταστάσεις που περιγράφει –κάποιες φορές δε καυτηριάζει με διακριτικό τρόπο- κι αφορούν τα τζάκια της λεγόμενης ‘υψηλής κοινωνίας’ δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Το Έγκλημα στην Αντίπαρο, εκτός από μια αστυνομική ιστορία είναι κι ένα κοινωνικό ψυχογράφημα, αν είναι δόκιμος αυτός ο όρος, με στοιχεία που δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως είναι αληθινά (κι όχι απλώς αληθοφανή) παρά το γεγονός πως πρόκειται για μυθοπλασία. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και να αποτελέσει μέρος μιας αξιοπρεπούς βιβλιοθήκης. Θα ήταν άραγε υπερβολική η πρόβλεψή μας πως θα δούμε τον Αστυνόμο Ρούσσο και σε άλλες ιστορίες στο μέλλον;… Το σίγουρο είναι πως θα ήταν ευχή μας!