Έρχονται, έρχονται όλοι με τις μάσκες,
σκύβουν
ανήμερα της έναρξης του καρναβαλιού,
μου μιλάνε και μου λένε:
Πάει η Αλεξία… Έσβησε…
Είμαι μέσα σε έναν λήθαργο,
με προστατεύει μια αυστηρή δίαιτα αισθήσεων,
αποστασιοποιούμαι,
βλέπω το αίμα σαν μια κοινότοπη υπερεκτιμημένη κόκκινη κηλίδα,
ένα έλος χρησιμότητας,
μέσα σε σακούλα να απλώνεται,
να εισβάλλει μέσα της και να την αποκοιμίζει περισσότερο.
Ύστερα φέρνω το βλέμμα της για τελευταία φορά,
παρηγορητικό μέσα από της κρυφής ομολογίας το βάθος,
να μου εύχεται να πηγαίνω ελεύθερος.
Μια μουσική της με γλυκαίνει.
Κι ύστερα
τα τεκταινόμενα, τα έγγραφα, τα λόγια,
τόσα πολλά, τόσο ευήκοα και τόσο ασήκωτα.
Και παίρνω τις μνήμες μου και τις κουβαλώ παραπέρα
να κάνουμε παρέα από ‘δω και μπρος.
_
γράφει ο Δημήτρης Τούλιος
–
Στη μνήμη της αδελφής μου Αλεξάνδρας
0 Σχόλια