Η διατροφή ως θεματική ενότητα αποτελεί έναν κεντρικό εκπαιδευτικό στόχο τόσο στην προσχολική ηλικία όσο και στις πρώτες τάξεις της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Για ευνόητους κοινωνικούς στόχους εντάσσεται στα αναλυτικά προγράμματα του σχολείου με έμφαση στη μεσογειακή διατροφή και την αποφυγή ανθυγιεινών τροφών. Άλλωστε ζούμε στη χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας στον ανήλικο πληθυσμό στην ΕΕ, μία παχυσαρκία που συνδέεται με τα junk foods και τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Αυτό ακριβώς το θέμα πραγματεύεται το τελευταίο παραμύθι της Έρης Ρίτσου «Μπαλού, Γκαλού, Νταλού» (Κέδρος, 2016), που δίνει έμφαση στην ανάγκη σωστής διατροφής και την εγκατάλειψη μιας νωθρή ζωής χωρίς παιχνίδι και κίνηση, που εντέλει οδηγεί και στον απομονωτισμό.
Τρία ζωάκια (ελέφαντας, ρινόκερος και ιπποπόταμος) ξεκινούν μία περιπέτεια η οποία τελικά τους αποκαλύπτει την ανάγκη ενός άλλου τρόπου ζωής, με ισορροπημένη διατροφή και κίνηση. Ο μικρός αναγνώστης τους από την πρώτη κιόλας στιγμή “ερωτεύεται” τους τρεις παχύσαρκους ήρωες.
Αξιαγάπητοι ακόμα και όταν μασουλάνε φιλαράκια όλη την ώρα κι αρνούνται να παίξουν με τα άλλα ζωάκια ή όταν τεμπελιάζουν στο νερό για να τους ανοίξει η όρεξη και να το ρίξουν… και πάλι στο φαγητό.
Η φαντασία, το χιούμορ, η εμπλοκή τους σε μία αστεία περιπέτεια ντύνουν με έναν πλούσιο μανδύα το μήνυμα υπέρ της άσκησης και κατά της λαιμαργίας. Ωστόσο, τούτο γίνεται με έναν τρόπο διασκεδαστικό που κάνει το βιβλίο να διαβάζεται ξανά και ξανά. Το παιδί ταξιδεύει ανάλαφρα σε έναν κόσμο που θα ήθελε να βρεθει και που τελικά επιλέγει να μην τον μιμηθεί γιατί δεν είναι σαν αυτά τα παιδάκια που τρώνε χάμπουργκερ και βλέπουν τηλεόραση. Αλλά τούτο γίνεται με οδηγό το συναίσθημα που υπερισχύει του διδακτισμού και της -“λογικής” μα στείρας τελικά- νουθεσίας.
Το ίδιο το ποίημα στην αρχή του παραμυθιού προϊδεάζει τους ανήλικους για το κεφάτο τέμπο της ιστορίας. Ενώ ένα άλλο ποίημα κλείνει τον κύκλο της αίσιας περιπέτειας που τους έκανε όλους σοφότερους.
Η ζωηρή εικονογράφηση του Δημήτρη Κάσδαγλη δένει αρμονικά με το περιπετειώδες ύφος του παραμυθιού. Οι εικόνες συμπληρώνουν την αφήγηση όπως τα πρωτότυπα παραστατικά σχόλια της συγγραφέως, τα οποία δίνουν την αφορμή στον ενήλικο αναγνώστη -γονέα ή εκπαιδευτικό- να ξεκινήσει μία συζήτηση πέραν του βιβλίου.
Εξάλλου, κι ο γονέας με τον εκπαιδευτικό πρέπει να συμμετάσχουν σε μία -διαρκή-βιωματική διαπαιδαγωγική κατεύθυνση με στόχο την ισορροπημένη διατροφή και την ενίσχυση των δραστηριοτήτων των παιδιών που περιλαμβάνουν κίνηση, με απώτερο στόχο να συμβάλουν στη θεμελίωση υγιεινών συμπεριφορών και στη διαμόρφωση διατροφικών συνηθειών μακριά από σνακ και πρόχειρο φαγητό.
0 Σχόλια