Θλιμμένο χαμόγελο,
ανεμοφόρα ηθική σε γκρίζο ουρανό,
ξενυχτάς αδιάκοπα μεσημέρια,
της αναμονής κόκκινα φανάρια,
και άυπνα ξημερώματα στα γυμνά κρεββάτια,
είμαι ελεύθερη λες, με αλυσοδεμένα χέρια,
κλειστά βλέφαρα,
στα ανοικτά παράθυρα να σου λένε κοίτα
το ψεύτικο φως,
κάθε μέρα φοράς της ερημιάς τη μάσκα
που σου δώσαν, και πας,
αφημένη ψυχή στα κοράκια,
να σου ξεσκίζουν λίγο λίγο την καρδιά,
το βράδυ να αργοπεθαίνεις,
τη μέρα να την ανασταίνεις, ελεύθερη ελπίδα.
_
γράφει ο Οδυσσέας Νασιόπουλος
0 Σχόλια