Έρημο χρώμα

Δημοσίευση: 10.06.2023

Ετικέτες

Κατηγορία

Θαρρούσα ότι ήταν κόκκινο αίμα που έρρεε…

Κι έτρεξα στο κατόπι της, σαν ηλιονικημένος εργάτης που διψούσε.

Έτρεχε να προλάβει…

Μα να προλάβει τι;

Όπου περνούσε, τα στενά δοξάζονταν.

Τα νυχτολούλουδα άνθιζαν ολημερίς!

Αλλοπαρμένος, περίμενα να επιστρέψει ωσάν ακτινοχαϊδεμένη,

να μου χρωματίσει την ημέρα με τη σκιές και όλες τις αισθήσεις της!

Άπλωσα τα χέρια.

Δε σε χόρτασα καλή μου…

Τα κόκκινα ανέμελα μαλλιά της ήταν ο φάρος μου!

Φάρος σε ένα ανεμοδαρμένο καλντερίμι.

Ανέβηκε ψηλά σκαλιά.

Είθε ο ήλιος να την πάρει μαζί του

να κλέψει λίγο φως ακόμη…

Κανένα αστέρι δε τόλμησε να τη ζηλέψει,

μήτε πουλί νόησε να την αγγίξει.

Μονάχα ένα παιδί, της έγνεφε σε ένα διάφανο αερόστατο…

 

…”Χρώμα μου βαθύ, μετάξι πορφυρό

ανίκητα ατίθασο, μα τόσο βιαστικό!”…

 

_

γράφει o Χρήστος Φαρμάκης

Ακολουθήστε μας

(Σαν) όνειρο ήταν

(Σαν) όνειρο ήταν

Κοιτάζοντας στο απέναντι χαγιάτι, ενός παιδιού την ομορφιά ατενίζω. Σαν θαλλός, γερμένο προς τον ήλιο, με γέλιο τιμαλφές και φωτεινό. Έχοντας ακτίνες να το ακολουθούν, σαν προβολείς θεάτρου.    Προσοχή! Η αυλαία κλείνει.   Κοιτάζοντας στο απέναντι χαγιάτι,...

Σύμπας

Σύμπας

Τη χαραυγή ντύνεσαι Αφροδίτη ήλιος χρυσός το απομεσήμερο στο έρεβος ασημένιο φεγγάρι. Κι εγώ, καταδικασμένος να ζω, σ’ ένα μόνο γαλάζιο αστέρι να θαυμάζω όλα τα άλλα. Σε όλα τα άλλα είσαι εσύ... εγώ... ένας ταπεινός στρατιωτάκος του σύμπαντος που με διάλεξε να σε...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Σύμπας

Σύμπας

Τη χαραυγή ντύνεσαι Αφροδίτη ήλιος χρυσός το απομεσήμερο στο έρεβος ασημένιο φεγγάρι. Κι εγώ, καταδικασμένος να ζω, σ’ ένα μόνο γαλάζιο αστέρι να θαυμάζω όλα τα άλλα. Σε όλα τα άλλα είσαι εσύ... εγώ... ένας ταπεινός στρατιωτάκος του σύμπαντος που με διάλεξε να σε...

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου