Σε περίμενα στην άλλη πλευρά του δωματίου
Είχα ανάγκη να σε ακούσω, να γεμίσει η αγκαλιά με το άρωμα σου
Να ανάψει εκείνη η αιώνια φλόγα που μας ορίζει ως ανθρώπους, θνητούς και αθάνατους συνάμα.
Κατάφερα να δω τη φωτιά, μα μήτε την ένιωσα στις παλάμες των χεριών μου μήτε στην καρδιά μου.
Ήταν εκεί, μα εσύ γύρισες την πλάτη σου.
Έφυγες.
Και εγώ τι θα απογίνω τώρα.
Δεν έκλεψα τη φωτιά, μα μόνο την είδα. Την είδα σε εσένα.
Ένιωσα αλυσοδεμένος τον τραχύ βράχο στην πλάτη μου.
Η ετυμηγορία της καταδίκης έγραφε: Αιώνια σταύρωση.
Δεν μου αξίζει τούτη δα θεομηνία.
Οι μέρες περνούσαν. Η καρδιά δεν ήταν εκεί.
Η φλόγα της φωτιάς έσβηνε όλο και πιο γρήγορα.
Ο δικός μου μύθος έσβηνε μαζί της.
Η καρδιά έφυγε και δεν γεννήθηκε ποτέ ξανά.
_
γράφει ο Δημήτρης Μαρνέλλος
0 Σχόλια