Πόσο ακόμη;

Με περιβάλλει μια θάλασσα που ξεκίνησε στο στομάχι μου,

είμαι δεκαοκτώ σήμερα και η τρικυμία συνεχίζει.

Έχω όμως πάντα το κεφάλι στον ουρανό

και αν βουτήξω, με ζεσταίνουν τα χέρια του ήλιου,

είμαι δεκαοκτώ χρονών αλλά με κρατάνε ακόμη σαν παιδί.

Λέω θα πνιγώ, αλλά ακούω τους ήρωες·

Είναι τα παιδιά που τρώνε τρικλοποδιές

Είναι οι φίλοι μου στη ντίσκο

(πώς με έπεισαν να πάω ντίσκο;)

Είναι οι καθηγητές μου που γκρινιάζουν

Είμαστε εμείς όταν παλεύουμε στον δρόμο

Είσαι εσύ όταν γελάς

Και εσύ, ο δίπλα, όταν τα μάτια σου γεμίζουν

Είναι ο Ντέιβιντ Μπάουι

Είναι η διαφημίστρια στο Spotify που μας το γαμάει,

δίνει όμως ελπίδα.

Είναι αυτή η ελπίδα,

δεν πνίγομαι ακόμη,

ο ήλιος καίει

και βάφομαι τόσο μπλε όσο και πορτοκαλί,

τα λένε χρώματα αντίθετα,

το ένα υποτονικό και το άλλο εκνευριστικό αλλά εγώ ξέρω·

κανείς δε καίγεται περισσότερο από αυτόν που κολυμπά στη θάλασσα.

Τέτοιος ήρωας που είμαι,

Έχω σκεφτεί τα πάντα εκατό φορές

Έχω νιώσει τα πάντα διακόσιες

Έχω κουραστεί πολύ.

Θυμάμαι όμως τότε το σταυρό της γιαγιάς μου,

τον φοράει στη θάλασσα και αν φοβηθεί,

φαντάζεται τον Χριστό να περπατάει πάνω στα νερά της.

Μα σε πόσα λες μπορούμε να ελπίσουμε, έστω για σήμερα;

_

γράφει η Δήμητρα Άντζα