Παρ΄ όλο που η ανάγκη μ΄ έβαλε να υποσχεθώ αθόρυβες τις ημέρες μου,
δεν λέει να λογικευτεί αυτή η πυγολαμπίδα ουτοπία
κι επανέρχεται επίδειξη ζωής
όταν με εντοπίζει σε νεκρική καθήλωση.
Αφού τα βήματα θα με συνθλίψουν
κρύβομαι στην στασιμότητα
κι αναπαύομαι από συνθήματα
για ν’ αναβάλλω τον όλεθρο μιας κίνησης.
Οι αδοκίμαστοι στο άβατο μιλούν για δειλία.
Δεν έχουν ιδέα πως
είναι να διαβαίνεις ζωή από το πουθενά στο καθόλου
ανάμεσα
σε φοβερή απειλή
σε φοβερή προστασία
και να επιζείς από την τόλμη να μη τολμάς.
Όταν αναγκάζομαι την κίνηση
βγαίνω επίπεδη,
συμπιεσμένο χαρτόνι στον αέρα.
Τα ποιήματα σκαρφαλωμένες πυγολαμπίδες των σπηλαίων πάνω μου
συγκατοικούν με την μούχλα και την υγρασία.
Υποτίθεται στη ζωή επιστρέφω.
Αλλά νάτο πάλι μετέωρο μπροστά μου
ένα υπερφορτωμένο φεγγάρι
που θωρεί παρεξηγημένο την ερημιά των ξένων τόπων
και αδειάζει μερικώς τον κύκλο του
μέχρι να λιγοστέψει ολικώς
από ευχές και ματαιώσεις
κι ύστερα πάλι από την αρχή
να υποδεχτεί την καινούργια αναχώρησή του.
Τίποτα δεν άλλαξε.
Στο σημείο αυτό,
κάτι τρεχάτα άστρα,
-απαίδευτα στην αναγκαστική ακινησία-,
που με καταδιώκουν από τις φορές που γεννήθηκα,
μου πετάνε στα μάτια
θυμωμένες σπίθες
μη ξεχάσω και παραλείψω τ΄ αξιοθέατά τους
και κρατήσω την ομοιότητά μου μόνο στα δεινά.
Στο τέλος, μη έχοντας διέξοδο
μαλώνω την πυγολαμπίδα ουτοπία
να μην επαιτήσει ξανά σκοτάδι να φανεί.
Την είδα πολλές φορές να μ΄ ανάβει, να με σβήνει.
_
γράφει η Ρία Σπανού
Ρία ειλικρινά πολύ όμορφο!!!
Ελένη σ΄ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση και την ωραία σου διάθεση!
[..]
Οι αδοκίμαστοι στο άβατο μιλούν για δειλία.
Δεν έχουν ιδέα πως
είναι να διαβαίνεις ζωή από το πουθενά στο καθόλου
ανάμεσα
σε φοβερή απειλή
σε φοβερή προστασία
και να επιζείς από την τόλμη να μη τολμάς.[…]
Αγαπητή Ρία,
θα ξεχωρίαω τα παραπάνω λόγια στο ποίημα σας που μιλά για την ανάγκη αλλαγής και την παραίτηση που αναγκαστικά έρχεται…που σε άλλους φαίνεται δειλία..σε άλλους ασφυξία…σε άλλους είναι ψυχικό αδιέξοδο. Το να επιζείς από την τόλμη να μην τολμάς…σημαίνει οτι ξέρεις τι είναι αυτό που σε καταδιώκει..θέλεις να αλλάξει..αλλά δεν έχεις δυνάμεις να το αλλάξεις και το δέχεσαι…και αυτό είναι τρομερά ασφυκτικό…και ας μαλώνουν τα άστρα εκείνα που δεν έχουνε μάθει να δέχονται την οποιαδήποτε ακινησία…
Περιγράφετε με έξυπνο τρόπο..μια προβληματική κατάσταση της εποχής. Και νομίζω οτι αυτή η τολμη να μην τολμάμε θα υπερτερεί της τόλμης να τολμήσουμε όσο δε δίνει ο ένας το χέρι στον άλλον..για να δεχόμαστε κάτι τέτοια σκοτάδια με το φεγγάρι που δε θα καθρεφτίζει ματαίωση…αλλά επανάσταση. Οποιαδήποτε μορφή επανάστασης ζητά η καρδιά μας..
Καλώς ήρθατε…με στίχους δυνατούς…
Όταν έγραφα το ποίημα δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ένας άνθρωπος θα έμπαινε στον κόπο να μπει τόσο βαθιά στο ποίημα μου και ν΄αναγνωρίσει ένα πραγματικό αδιέξοδο, που μπορεί να συμβαίνει σε προσωπικό επίπεδο ή σε κοινωνικό. Κανείς δεν μπορεί να περπατήσει στο κενό, κανείς δεν μπορεί ν΄αμυνθεί μόνος απέναντι σε πολλούς που τον βάλλουν. Η ακινησία γίνεται επιβίωση. Προσωρινή τουλάχιστον.
Με συγκινήσατε βαθιά και σας ευχαριστώ.