Τα μάτια σου,
γαλήνια θάλασσα στην ανατολή,
πορφύρωμα ουρανού στη δύση,
ανοιχτή αγκαλιά,
γλυκιά απαντοχή
και μια ατέλειωτη προσμονή,
να χαρώ στ’ ανθοβόλημα της ψυχής σου.

Και το βλέμμα σου,
άναρχο και φευγάτο πρωινό,
σπάταλο της ίριδας σημάδι,
έκστασης αντηλιά,
ανταύγεια πάθους
κι ένα βαθύ απόκοσμο κάλεσμα,
ν’ αφεθώ στο ρίγος και τη δίνη.

Τα χείλη σου,
χρώματα πεθυμιάς και λαχτάρας,
ζωγραφιά της ζωής και του κόσμου,
παραθύρι ομορφιάς,
κατώφλι ανασαιμιάς
κι ένα σμίλεμα μαγείας και πόθου,
να σταθώ ικέτης στο σκαλί της γητείας.

Και το φιλί σου,
σπονδή στου έρωτα το κροντήρι,
τελετή στο ναό της αγάπης,
άχρονες στιγμές,
ξέφραγες αναπνοές
κι ένας φλοίσβος της καρδιάς σου οι χτύποι,
να χαθώ στην άβυσσο του ονείρου.

_

γράφει ο Γιώργος Αλεξανδρής