τοβιβλίο.net καλωσορίζει τη Σωτηρία Κυρμανίδου, μια εξαιρετική δημιουργό με ταλέντο που απλώνεται όχι σε ένα μόνο είδος γραφής αλλά σε πολλά, τα οποία παρουσιάζουν μεγάλο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ποίηση, πεζογραφία, μυθιστοριογραφία αλλά και έργα που αφορούν σε αναπηρία, σε ψυχική υγεία, κυκλοφοριακή αγωγή και ο κατάλογος δε σταματά εδώ. Με καταγωγή από το ακριτικό Νέο Πετρίτσι του Νομού Σερρών έχει αναπτύξει πλούσια συγγραφική και κοινωνική δράση, έχοντας κατ’ επανάληψη βραβευτεί.
Η σημερινή παρουσίαση επικεντρώνεται κι εστιάζεται στο ποιητικό της έργο, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να γνωρίσει ένα μικρό μεν αλλά εξαιρετικό δείγμα γραφής των δημιουργιών της από τις πέντε συνολικά ποιητικές συλλογές που έχει εκδώσει.
ΕΛΑ
Μπορείς μέσα στη χούφτα σου
να μαζέψεις τα δάκρυά μου/
Μπορείς με τα χείλη σου
να σβήσεις τη γεύση της μοναξιάς μου/
Μπορείς να κρατήσεις
τη φτερούγα της καρδιάς μου τη λαβωμένη/
Μπορείς να τη γιατρέψεις/
Μπορείς να χαϊδέψεις
με το βλέμμα σου,
το πρόσωπό μου/
Να μου χαρίσεις
ένα χαμόγελο
μιαν ελπίδα/
Μπορείς να με κρατήσεις
σφιχτά για πάντα, για σένα/
Άν όλα αυτά τα μπορείς,
έλα.
Θα σε περιμένω…
ΟΝΕΙΡΟ
Η ηλιαχτίδα ζέστανε τ’ όνειρο,
το σεργιάνισε τρεις μέρες
και τρείς νύχτες στον ουρανό
και το’ στειλε να κοιμηθεί
στην αγκαλιά του ζεστού ήλιου.
Εκείνος ήταν τόσο ζεστός,
που το’ καψε.
Τσουρούφλισε την ψυχή του,
έκαψε τα βλέφαρά του,
έσβησε τη χαρά του.
Τ’ όνειρο πέθανε
για πάντα…
ΜΟΝΑΞΙΑ
Σε ζέστανα στις καυτές ακτίνες
του ήλιου.
Σε νανούρισα,
στα κύματα της γαλανής θάλασσας.
Σε ταξίδεψα,
στ’ όνειρο της άνοιξης.
Σε φυγάδεψα
στις σελίδες βιβλίων,
στο άκουσμα ανθρώπινων
πόνων και αναγκών.
Πεισματικά αρνήθηκες
να μ’ εγκαταλείψεις.
Δεν άλλαξες χρώμα,
ούτε όνομα.
Νωπή παραμένει η γεύση
στα χείλη μου’
βασανιστική η παρέα σου’ μοναξιά…
Σ ΑΓΑΠΩ
Σ’ αγαπώ χωρίς να σ’ έχω,
σ’ αγαπώ χωρίς να σε βλέπω.
Σε θωρούν τα μάτια της ψυχής μου΄
μέσα τους καθρεφτίστηκες.
Στο πιο όμορφο κομμάτι της ψυχής μου,
ζεστάθηκες και στάθηκες.
Μείνε εκεί για πάντα.
Θα το φροντίζω
θα το’ χω ευωδιαστό για σένα.
Θα το τρέφω μ’ ελπίδα κι ουρανό,
για σένα.
Με τις μυρωδιές της άνοιξης
και τη ζεστασιά του καλοκαιριού,
το νανούρισμα του πελάγους
και τις δροσοσταλίδες της αυγής.
ΓΑΛΗΝΗ
Οδήγησα το πλεούμενο της ζωής μου
στον κόρφο σου, απάνεμο λιμάνι.
Πάψανε οι άνεμοι,
κόπασε η τρικυμία.
Λάδι η θάλασσα.
Γαλήνη στη ζωή.
Να κράταγε ολάκερη τη ζωή!…
Τα κύματα θέριεψαν,
υψώθηκαν απειλητικά…
Γέμισαν τον κόρφο σου,
χάθηκε τ’ απάνεμο λιμάνι.
Το πλεούμενο της ζωής,
αργοπεθαίνει,
δεν βρίσκει θάλασσα γαλήνια.
Το χτυπάνε άγρια τα κύματα της ζωής
κι εκείνο παλεύει, ατσαλώνεται
και προχωρεί.
Ξέρει.
Δεν μπορεί να κρατήσει αυτό για πάντα.
Θα γαληνέψουν τα νερά…
ΘΥΜΗΣΗ
Τούτη η μέρα δε μοιάζει
σε τίποτε με εκείνη.
Χλωμή, βροχερή, θλιμμένη
θαρρείς και κάνει παρέα στη μοναξιά μου.
Δεν είναι όπως τότε.
Κείνη η μέρα ήταν λαμπρή, χαρούμενη
μ’ ένα χειμωνιάτικο ήλιο
έτοιμο να υποσχεθεί πολλά.
Γαλάζιο το ρούχο,
ανεμώνες στα χέρια,
στεφανωμένοι κι οι δυο
με διάδημα την ολόλαμπρη ευτυχία.
Δεν υποσχέθηκε εκείνη τίποτε.
Εμείς υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον.
Όμως από τους δύο,
έμεινε ο ένας…
Πάνε χρόνια και χρόνια…
Και σήμερα,
εσύ της γής αναπολείς,
εκείνο το χειμωνιάτικο ήλιο,
που πήγε να υποσχεθεί…
αλλά το μετάνοιωσε.
ΚΕΡΑΥΝΟΣ
Μαύρα σύννεφα ανταμώθηκαν
στον ουρανό,
κι έφεραν όλεθρο.
Μαζεύτηκε η αυγουστιάτικη
πρωινή αύρα.
Η είδηση έπεσε κεραυνός.
Ο πόνος μας κύκλωσε,
μικρούς και μεγάλους.
Στον κάθε ένα,
έδωσε το δικό του μερίδιο.
Ποιανού ήταν το πιο μεγάλο,
δεν ξέρω να πω.
Μόνο ξέρω τι νιώθω.
Κι αυτό που νιώθω,
παρά το φως της μέρας,
παρά τον ήλιο που χαμογελά,
παρά τις ευωδιές των λουλουδιών,
και το παιχνίδισμα της άνοιξης,
είναι συνεχές, βαρύ και μ’ ανεξίτηλα σημάδια.
Η ίδια ανοίγει την καρδιά της και με μεγάλη ειλικρίνεια αφήνει τους αναγνώστες να περιπλανηθούν μέσα στις σκέψεις και το μυαλό της.
“Από μικρή ζωγράφιζα λέξεις… Όλοι όσοι με θυμούνται, με περιγράφουν με ένα μολύβι και ένα χαρτί, να σημειώνω, να ψάχνω. Είχα και έχω λατρεία με τη γλώσσα και τη μαγεία της. Οι εκθέσεις μου, άρεσαν στους δασκάλους μου και όλες έφθαναν στο Υπουργείο Παιδείας. Στη ζωή έζησα πολλά, αλλά πόνεσα και πολύ… η ποίηση γεννήθηκε μέσα από πολύ πόνο. Έτσι η πρώτη ποιητική μου συλλογή “Στα μονοπάτια του πόνου” εκδόθηκε το 2001 και είναι ένα ατελείωτο παράπονο για μια νοσταλγία αθεράπευτη… Απεικονίζεται μέσα και στα 38 ποιήματα ο πόνος σε όλη του την αίγλη, εξ ου και ο τίτλος. Σιγά σιγά γεννήθηκε η δεύτερη ποιητική Συλλογή “Αγάπης Μύρο’ το 2002,όπου υπάρχουν ποιήματα για τα παιδιά μου, για τα όνειρα, την απουσία, τη μάνα κλπ. Συνήθως η γραφή είναι αυτόματη και έχει τύχει να γράψω, περιμένοντας να ανάψει το φανάρι, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου… Ακολουθούν άλλες δυο ποιητικές συλλογές “Κελάρυσμα Ψυχής” και η “Ανθολογία ποιημάτων” που είναι δυο μαζί. “Στις παρυφές του ονείρου και ‘Δυτικά της καρδιάς”. Τα βιώματα, οι συγκινήσεις, αλλά ο πόνος είναι ο κινητήριος μοχλός που με οδηγεί στο να εκφράζομαι με στίχους.. Μπορεί να πονάνε όσοι με διαβάζουν, αλλά πάντα αχνοφαίνεται η ελπίδα…”
Η Σωτηρία Κυρμανίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, έχει ρίζες από το Νέο Πετρίτσι Σερρών και παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές της στο Σιδηρόκαστρο. Στη συνέχεια σπούδασε Κοινωνική Εργασία στην Αθήνα. Διορίστηκε και υπηρέτησε ως Κοινωνική Λειτουργός στο ΠΙΚΠΑ-ΚΕΠΕΠ Σιδηροκάστρου, ενώ από το 1989 εργάσθηκε στην οικογένεια της Ειδικής Αγωγής (Ειδικό Δημ. Σχολείο Σερρών- Τ.Ε.Ε. Ειδικής Αγωγής Σερρών)μέχρι τον Ιούνιο του 2010,από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Το 2000 απέκτησε το πτυχίο της ΠΑΤΕΣ-ΣΕΛΕΤΕ Θεσσαλονίκης. Διεξήγαγε κοινωνική έρευνα, προκειμένου να αρχίσει τη λειτουργία του το ΚΑΠΗ Σιδηροκάστρου. Με πρωτοβουλία της ιδρύθηκε Κοινωνική Υπηρεσία στο Δήμο Σιδηροκάστρου, όπου προσέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της επί δυόμιση χρόνια.
Έχει συνεργαστεί με τοπικούς φορείς και συστηματικά με τη ΝΕΛΕ Σερρών ως επιμορφώτρια. Με πρόγραμμα του ΙΔΕΚΕ πραγματοποίησε συμβουλευτική με ομάδες γονέων. Είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στο «ΡΑΔΙΟ-ΚΙΒΩΤΟΣ», www.imsn.gr της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης με δύο εβδομαδιαίες εκπομπές, ως εθελόντρια («Συντροφεύοντας» και «Φυλλομετρώντας και αναπολώντας»).
Έχει τιμηθεί από το Δήμο Πετριτσίου επί δημαρχίας κ. Βαγγέλη Παπάζογλου για το κοινωνικό και συγγραφικό της έργο. Συνεργάσθηκε με το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης – τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης, κατεύθυνση Κοινωνικής Εργασίας, ως εκπαιδεύτρια φοιτητών. Κείμενα και ποιήματά της καθώς και κριτικές για το έργο της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Προσκεκλημένη για λογοτεχνικά θέματα και για να εκθέσει το συγγραφικό της έργο φιλοξενήθηκε σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Για το έργο της γράφτηκαν, δημοσιεύτηκαν κριτικές από συγγραφείς, ποιητές και ανθρώπους των γραμμάτων. ΄Ελαβε συγχαρητήριες επιστολές από επιφανείς προσωπικότητες. (Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος, Επίσκοπος Αλβανίας, κ.Αναστάσιος, Κική Δημουλά κ.α.)
Διακρίθηκε με το δεύτερο βραβείο ποίησης από την Ένωση Συγγραφέων Νομού Σερρών σε διαγωνισμό της το 2004 με το ποίημα «Ελαφρύτερο».
Επίσης από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών με το τρίτο βραβείο ποίησης το 2008, με το ποίημα «ΑΓΑΠΗ» και με το δεύτερο βραβείο το 2009, για το διήγημα, “θρηνωδούσα πόλις”. Έλαβε τιμητική διάκριση από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, επίσης για πεζό κείμενο. To 2011, συμμετέχοντας στους Δελφικούς αγώνες ποίησης, που διοργανώνει η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, έλαβε τιμητική διάκριση. Έχει δύο παιδιά, τον Αβραάμ, καθηγητή Πληροφορικής με μεταπτυχιακές σπουδές και την Ελένη, Κοινωνική Λειτουργό.
Έχει εκδώσει 5 ποιητικές συλλογές, αρκετά παραμύθια, με θέματα την αναπηρία, την ψυχική υγεία και άλλα θέματα κοινωνικού προβληματισμού και εκπαιδευτικού περιεχομένου βιβλία .
Καμία σχέση με ποίηση!!! Πολύ πιο πάνω απ’ αυτήν! Αυτή την ακατάληπτη γλώσσα των “μεμυημένων” κωδικογράφων που την αποκαλούν ποίηση! Η Σωτηρία διδάσκει, την ορθόδοξη γραφή της έκφρασης, όλων εκείνων των συναισθημάτων, που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, από εκείνα τα ένστικτα των αδυναμιών μας! Ο λόγος λυρικός απλός κατανοητός! Έμπειρος οδηγός και ταξιδευτής συνάμα, σε μέρη όπου η ψυχή αναγεννάτε, μετουσιώνετε, δυναμώνει, γίνετε ένα με το “…Ποιητή ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων” Αν αυτό δεν εκφράζει τη έννοια “Ποιώ” τότε η ποίηση δεν έχει λόγο ύπαρξης!!!
Γιάννης Δ. Παρασκευόπουλος
Δημοσιογράφος Συγγραφέας!!!
Σωτηρία Σ’ ευχαριστώ!!!
όταν διαβάζει κάποιος δημιουργός αυτά τα λόγια ξεχυλλίζει το συναίσθημα….η λογική φυγαδεύεται ευτυχώς για μένα ,όχι σε μονοπάτια οίησης….Ευχαριστώ εγώ Γιάννη απο καρδιάς.Αν καταφέρνω να “μιλάω” σε κάποιες ψυχές…τότε η ποίηση ποιεί “θεραπεία”….
Όλα τα ποιήματα της Σ. Κυρμανίδου μίλησαν μέσα μου. Θα ξεχωρίσω το ποίημα “Σ’ αγαπώ” και ιδιαίτερα τον στίχο “Σ’ αγαπώ χωρίς να σ’ έχω” που νομίζω πως εκφράζει με διαύγεια την ανιδιοτέλεια της πραγματικής αγάπης.
ακριβώς γι’αυτήν την υπερβατική αγάπη μιλώ…χαίρομαι που γίνονται κατανοητοί οι στίχοι μου….
“Δεν άλλαξες χρώμα,ούτε όνομα.
Νωπή παραμένει η γεύση στα χείλη μου’
βασανιστική η παρέα σου’ μοναξιά…”
Πόσο όμορφα δοσμένο! Όπως άλλωστε και όλα τα ευαίσθητα και ευγενικά ποιήματά σου, Σωτηρία μου, που αγγίζουν διακριτικά κι ωστόσο τόσο μεστά κι αποτελεσματικά τα μεγάλα ερωτηματικά και τις μεγάλες αγωνίες της ανθρώπινης ψυχής!
“Όμως από τους δύο,
έμεινε ο ένας…
Πάνε χρόνια και χρόνια…”
ο πόνος της απουσίας που μεταμφιέζεται σε γαλήνη,αγάπη και ελπίδα μέσα από τους στίχους!!! Η υπέρβαση του πόνου,της μοναξιάς φωτίζουν αισιόδοξα το κεντρικό μοτίβο της ζωής στην ποίηση της κ. Κυρμανίδου!!!!