Ζήλεψα…
τις κόρες των ματιών σου,
όπως παιχνίδιζαν ατίθασα αντίκρυ στο χρωματιστό γυαλί,
σαν σε πρώτο εαρινό ραντεβού.

Θαύμασα
τα μήλα των δαχτύλων σου,
που πληκτρολογούσαν με ένταση
όσα ξέχασε η αφή σου να διαβάζει σε ομιλητικά αγγίγματα.

Αφουγκράστηκα
την ηχητική θαλπωρή των headphones
στην μονωμένη σου ακοή
κάτι σαν νοσταλγία για όσα έπαψε να σου ψιθυρίζει η στοργή.

Απόρησα
με του ενστίκτου την όσφρηση
καθώς ελισσόσουν, αίλουρος, σε δικτυακά μονοπάτια.

Και αυτή η γεύση της επιβεβαίωσης
πόσο εκστατική, Θεέ μου,
μέσα από τις ιαχές ενός νικητήριου game!

Κι έπειτα…
λυπήθηκα, έτσι απλά και βαθιά,
για όσες αισθήσεις και αισθήματα
ανεκπλήρωτα σε προσπέρασαν…

_

γράφει ο Λουκάς Κασιάρας