Ζήλεψα…
τις κόρες των ματιών σου,
όπως παιχνίδιζαν ατίθασα αντίκρυ στο χρωματιστό γυαλί,
σαν σε πρώτο εαρινό ραντεβού.
Θαύμασα
τα μήλα των δαχτύλων σου,
που πληκτρολογούσαν με ένταση
όσα ξέχασε η αφή σου να διαβάζει σε ομιλητικά αγγίγματα.
Αφουγκράστηκα
την ηχητική θαλπωρή των headphones
στην μονωμένη σου ακοή
κάτι σαν νοσταλγία για όσα έπαψε να σου ψιθυρίζει η στοργή.
Απόρησα
με του ενστίκτου την όσφρηση
καθώς ελισσόσουν, αίλουρος, σε δικτυακά μονοπάτια.
Και αυτή η γεύση της επιβεβαίωσης
πόσο εκστατική, Θεέ μου,
μέσα από τις ιαχές ενός νικητήριου game!
Κι έπειτα…
λυπήθηκα, έτσι απλά και βαθιά,
για όσες αισθήσεις και αισθήματα
ανεκπλήρωτα σε προσπέρασαν…
_
γράφει ο Λουκάς Κασιάρας
0 Σχόλια