Οι καιροί έχουν αλλάξει,
βροχούλα γλυκιά δεν πέφτει,
καταιγίδες κι οι δρόμοι ποτάμια.
Πνίγεται ο άνθρωπος, μα μιλιά δε βγάζει.
Υποταγμένη η ζωή σε τάξη επιβεβλημένη.
Ελεύθερα οι «φύλακες» τον πλούτο της μασάνε
κι αυτός, που με φιλοδώρημα την περνά,
ανάστημα δεν υψώνει…
Συρρικνώνεται η ζωή,
λογιών, λογιών οι πανδημίες,
κι όλα τα βέλη σε μια κατεύθυνση,
του κόσμου η μάζα, ανέμελα νυσταγμένη!
Στους τόξαρχους αφήνεται και οι κύκλοι μεγαλώνουν.
Κέντρο ο στόχος,
το στόχαστρο ακίνητο κι ας είναι μιλιούνια…
Τη δύναμη του πολυάριθμου ακυρώνει,
αρνείται την αντίδραση! τα βέλη αντίθετα να στρέψει.
_
γράφει η Νατάσα Λουκά
0 Σχόλια