Άντρας απάγει γυναίκα και την κλείνει σε ένα κλουβί, αφήνοντάς τη βορά στους αρουραίους. Ποιος είναι και γιατί τη διάλεξε; Γιατί δεν την κακοποιεί; Γιατί δε ζητάει λύτρα; Κι αν όλα αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη και το θύμα γίνει θύτης; Ποια είναι αυτή η Αλέξ; Και γιατί δεν μπορεί να την εντοπίσει ο αστυνόμος Βεροβέν;

Ήταν ένα από τα δυνατότερα σε ένταση και περιγραφές αστυνομικά μυθιστορήματα, με έναν διαφορετικό, βραχύσωμο αστυνόμο, τον Καμίγ Βεροβέν, που όσο μπόι του λείπει, τόσο μυαλό έχει. Η εμφάνισή του ξεγελάει όποιον έχει απέναντί του. Τετραπέρατος, απότομος, καθόλου ευγενικός, με το δικό του τραυματικό παρελθόν. Ένα παρελθόν που είναι άσχημο (δυστυχώς διαδραματίζεται στο πρώτο, αμετάφραστο προς το παρόν στην Ελλάδα, βιβλίο της σειράς, με τίτλο Irene), τον έχει επηρεάσει αρνητικά, καταφέρνει όμως να λύσει την υπόθεση που του αναθέτουν με τη βοήθεια αξιόλογων συνεργατών: του πάμπλουτου Λουί που αγνοεί την περιουσία του κι εργάζεται ως βοηθός αστυνομικού,  ο τρακατζής και κλεπτομανής Αρμάν (η σκηνή με την ανάκριση στο ψιλικατζίδικο ενώ αδειάζει το μαγαζί ήταν αξεπέραστη)

Μου άρεσε πολύ η διαφορετική οπτική της ιστορίας και ο τρόπος που το βάρος της υπόθεσης ξεκινάει από αλλού για να καταλήξει αλλού. Ενώ νομίζεις στην αρχή ότι έχεις να κάνεις με μια όμορφη κοπέλα που κάποιος τρελός την απήγαγε, όσο η υπόθεση προχωράει διαπιστώνεις ότι ο απαγωγέας και η απαχθείσα έχουν κάτι κοινό. Και όχι μόνο αυτό αλλά ξαφνικά τα θύματα που βρίσκει η αστυνομία με καμένο λάρυγγα από το θειικό οξύ που αναγκάζονται να καταπιούν αυξάνονται! Ποιος κρύβεται πίσω από αυτές τις δολοφονίες και τι σχέση έχει με την απαγωγή;

Οι περιγραφές είναι σκληρές και εμετικές. Πολλές φορές βρέθηκα να κλείνω απότομα το βιβλίο για να μη διαβάσω παρακάτω. Ο συγγραφέας δεν είναι φειδωλός στις περιγραφές του, όχι για να γεμίσει σελίδες ή για να εκβιάσει την αηδία αλλά για να δείξει τον επικίνδυνο ψυχικό κόσμο του δράστη. Επιπλέον η ένταση κορυφώνεται, γιατί αποκαλύπτεται κι άλλο λιθαράκι γύρω από τη ζωή της απαχθείσας και του περιβάλλοντος στο οποίο κινείται.

Και το τέλος…. αχ, το τέλος! Τοποθετεί τα κομμάτια του παζλ στη σωστή σειρά και με τη σωστή γωνία αναπαράστασης! Στο τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, η ένταση χτυπάει κόκκινο, η Αλέξ συνεχίζει να επηρεάζει τους γύρω της με έναν απίστευτα ευρηματικό τρόπο και διαπιστώνω πού το πάει η υπόθεση σχεδόν ταυτόχρονα με τους αστυνομικούς! Ειλικρινά, αυτό ήταν το καλύτερο φινάλε αστυνομικού βιβλίου, με την πρόταση: «Για μας αυτό που έχει σημασία δεν είναι η αλήθεια αλλά η δικαιοσύνη» να είναι το πιο μεσοβέζικο, διπλής σημασίας απόφθεγμα βιβλίου που έχω διαβάσει ως τώρα.

Πραγματικά, ένα κείμενο που με άφησε άφωνο για τον χειρισμό, την ιδέα και την εξέλιξη της πλοκής. Τελικά, πρέπει να παίρνει κανείς τον νόμο στα χέρια του κι αν ναι ως πού έχει το ηθικό και νόμιμο δικαίωμα να φτάσει; Εκπληκτικό κείμενο, γρήγορο, στακάτο, ανατρεπτικό ως την τελευταία σελίδα.