Ανάποδος καθρέφτης η ζωή.
Δύο όψεις στο ίδιο νόμισμα.
Ελπίδα – Μηδενισμός
Ζωή – Θάνατος!
Μια σκακιέρα, ο καθρέφτης αυτός,
όπου, συμπαίκτης ο Εαυτός.
Άνθρωπος και Εαυτός…
Αιώνιοι αντίπαλοι!
Άσπρα πιόνια – Μαύρα πιόνια!
Κάθε κίνηση, ρίσκο
που πρέπει να παρθεί.
Αδιέξοδο, η λανθασμένη επιλογή!
Η Λερναία Ύδρα, κάπου εκεί, καραδοκεί.
Ο Φόβος, δισταγμού τροχοπέδη,
πέπλο αβεβαιότητας
και αποπροσανατολισμού, απλώνει.
Άραγε πόσα σταυροδρόμια ζωής
αντικατοπτρίζονται;
Βρίσκομαι στο εφιαλτικό παρόν
ερχόμενη από ένα ονειρικό παρελθόν.
Άραγε, ποιες επιλογές,
λανθασμένες ή μη, με έριξαν εδώ;
Χιμαιροκυνηγός, εγώ, την έξοδο
απ’ τον ανάποδο καθρέφτη, στοχεύω!
αναζητώντας την έξοδο για να βρεθούμε σε εκείνο το ονειρικό παρόν ερχόμενοι από ένα εφιαλτικο παρελθόν…
στο γινκ-γιανκ της ζωής μας…
έτσι ακριβώς…
την καλησπέρα μου…
Ευχαριστώ πολύ!
“Μια σκακιέρα, ο καθρέφτης αυτός,
όπου, συμπαίκτης ο Εαυτός.
Άνθρωπος και Εαυτός…
Αιώνιοι αντίπαλοι!”
Σ’ εναν αγώνα αμφίρροπο, μια να κερδίζει ο ένας και μια ό άλλος…με τελικό στόχο, ωστόσο, την ισοπαλία και την συμφιλίωση!
Πολύ στοχαστικό, Άννα Μαρία μου!
Σε ευχαριστώ πολύ Βάσω μου! ♫
Αυτό το:
«”Άνθρωπος και Εαυτός…
Αιώνιοι αντίπαλοι!»
Δεμένο με το υπόλοιπο ποίημα καθρεφτίζει μιαν αλήθεια που λίγες φορές αντιλαμβανόμαστε. Θαυμάσιο το ποίημα σου Άννα Μαρία Ζαγοριανού με πολλαπλά πυκνά νοήματα.
Υ.Γ Είμαστε – ας πούμε- και κοντοχωριανοί. Εσύ γεννήθηκες στην Αλεξάνδρεια και μεγάλωσες στο Σουδάν, εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αιθιοπία.
Σε ευχαριστώ θερμά αγαπητέ Χριστόφορε! Θαυμάζω τη συγκλονιστική γραφή σου και χαίρομαι που είμαστε “κοντοχωριανοί”
Να είσαι καλά! ♫