Γιάννης Β. Τάτσης
ISBN 978-960-93-5750-0

τοβιβλίο.net υποδέχεται τον Γιάννη Τάτση και την ποιητική του συλλογή 'ΑΝΗΚΩ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ'.

Διαβάστε ορισμένα από τα ποιήματα της συλλογής που ευγενικά παραχώρησε ο Γιάννης Τάτσης για τους αναγνώστες του δικτυακού τόπου  τοβιβλίο.net

ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΥΤΤΑΡΟ

Φρουρός στην αυλή το έλατο

σφυρίζει στον εισβολέα άνεμο,
άρπαγα των αρωμάτων
του ανθισμένου αγιοκλήματος,
που αναρριχόμενο προς τ’ άστρα
στολίζει την εμπατή της πέτρινης
φωλιάς. Πόρτες και παράθυρα
ανοιχτά στον ήλιο της αγάπης,
ζεσταίνουν τη μαγιά της κοινωνίας.
Ήχοι ροδοκόκκινων μάγουλων,
ελπίδα στο αύριο, δονούν την αυλή
μοιράζοντας κομμάτια γαλανού ουρανού.
Ολόλευκες φτερούγες ζεστασιάς,
δυο άγγελοι επί της γης,
στηρίζοντας στους ώμους τους
το ουράνιο τόξο του σπιτιού
φέρνουν στο τραπέζι της αγάπης
το αχνιστό ψωμί του τίμιου ιδρώτα,
μοιρασμένο δίκαια
απ’ τα ροζιασμένα χέρια τους.

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΖΩΗΣ

Καντήλι το φεγγάρι στο αραχνοΰφαντο παράθυρο,
παίζει με τα σκοτάδια της κάμαρας,
που σαν σε κινούμενη άμμο, βουλιάζει μαζί σου
στη φθορά του χρόνου, με τους πόθους πυγολαμπίδες
να φλέγονται στο καμίνι της μοναξιάς.
Πληθωρική η σκόνη στο τραπέζι αποτυπώνει
στο ίδιο σημείο, τα ίδια αντικείμενα,
πάντα στο ίδιο σημείο.
Οι τοίχοι θέατρο σκιών ζωντανεύουν σκηνές,
που ακόμη αντηχούν ήχοι ευτυχίας.
Μα ποιος άνεμος έσβησε το γέλιο σου
και σε αγκυροβόλησε στο λιμάνι της απραξίας!
Η ζωή σφυρίζοντας σαν τον άνεμο
χτυπά καθημερινά την πόρτα και αφήνοντας
προσκλητήρια αρωμάτων και χρωμάτων
σε καλεί να δραπετεύσεις
απ’ τη φθορά της πλουτώνιας κάμαρας
και του εσώκλειστου εγώ σου,
στους δρόμους της ζωής.
Ο χορός με τις μαυροφορεμένες αναμνήσεις
σε ταξιδεύει στο χορό του Ζάλογγου.
Φτερούγισε τους εφιάλτες σου μακριά,
σαν τις νυχτερίδες στο σκοτάδι της σιωπής
ή στο φως του ανατέλλοντος ηλίου
και πάψε να μονολογείς στις αράχνες.
Την ευτυχία την κυοφορείς μέσα σου,
είναι καρπός της επικονίασης των λουλουδιών σου,
μην την αναζητάς στη λάμψη των διαμαντιών
και τη χλιδή των παλατιών, μια αυταπάτη,
μια ψευδαίσθηση της ακτινοβολίας του πλούτου.
Ζει και βασιλεύει και στο φτωχικό της αγάπης,
πλάι στο καθημερινό, το απλό, το λιτό,
αρκεί να ενστερνιστείς τα αρώματα
των λουλουδιών του υπαρκτού κήπου σου.
Ξερίζωσε τα φυτρωμένα βάσανα, που άνθισαν
τους πόνους και σε τραμπαλίζουν σε γκρεμό βαθύ.
Η ζωή είναι σαν το νόμισμα, έχει και άλλη όψη,
άκουσε τις φωνές της, σε περιμένει και πάλι
στο γέλιο και στο θυμό, στην αγάπη και το μίσος,
στο δίκαιο και το άδικο, στο φως και το σκοτάδι.
Ο ήλιος καθημερινός σύντροφος, χαρίζοντας
ρόδα στην αυγή, μας φέρνει και κάτι καινούριο.
Γίνε αερόστατο στο γαλάζιο,
όπου σου μειδιά ένα φως αποκαμωμένης ελπίδας.
Άκουσε τους ήχους της θάλασσας, που μουρμουρίζει
μυστικά ταξιδεμένων σε κάθε ακρογιάλι της
και περιπλανήσου στα πελάγη της ζωής
σαν άλλος Οδυσσέας, έως ότου
συναντήσεις την Ιθάκη των ονείρων σου.

 ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΝΑΥΤΗΣ

Ασπρομαλλούσα η θάλασσα

στους βράχους της χτυπιέται,
βογκώντας με βραχνή φωνή
τους ναύτες της κραυγάζει,
που άφησαν την άσπρη χαίτη
των αλαφιασμένων της κυμάτων
και τρέχουνε στο γαλανό ουρανό
βιτσίζοντας τ’ σύννεφα.
Αέρινες πνοές του άπειρου γαλάζιου,
αιώνιοι ταξιδευτές στο πλοίο
των ανέμων, χωρίς αγκυροβόλι
γυρισμού, αναζητούν στη μαύρη γη,
τον άγγελο που άφησαν
με τσακισμένες τις φτερούγες
και τους μαυροντυμένους τους γονείς,
ήχοι πένθιμης μουσικής
στην άρπα της λύπης,
που σαν σκοτεινό, πελώριο κύμα
συντρίβει την ύπαρξή τους
στα κοφτερά
της απογοήτευσης βράχια.

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Όταν το λαμπερό άστρο της ημέρας
χαμηλώνει τα φλογισμένα μάτια του
και η μαυροφορεμένη νύχτα
μας υποδέχεται στο περιβόλι της μνήμης,
προσφέροντάς μας λουλούδια θυμίσεων
για το ταξίδι μας στους δρόμους της ζωής,
με τις αρνήσεις κρυμμένες στο περιβόλι
της κοινωνίας να στήνουν το κρεβάτι
του Προκρούστη, κλαδευτή των ονείρων,
μας περικυκλώνουν πολλοί προβληματισμοί.
Συντροφιά με τους συνειρμούς των σκέψεων
ζωγραφίζουμε της πολιτείας το πρόσωπο,
που άλλοτε σαν ευωδιαστό τριαντάφυλλο
μας χαμογελάει και άλλοτε γκρίζο
σαν το σκιάχτρο που διώχνει τις κάργιες
μακριά, το αποστρεφόμαστε.
Της απευθύνουμε τα πώς…και τα γιατί…
Το θα κυριαρχεί και πάλι στα λόγια της,
ανοίγοντάς μας ένα παράθυρο ελπίδας
στο αύριο που ξημερώνει.
Ίσως είναι το οξυγόνο της ζωής,
που σηκώνει τα βήματά μας στο αύριο.
Ίσως το γλειφιτζούρι μικρών παιδιών
για να ημερέψουν το κλάμα τους.
Ίσως είναι και αυτός ένας τρόπος ζωής,
ένα μονοπάτι πορείας προς το ηλιοβασίλεμα
ακούγοντας ευχάριστα τα παραμύθια
της γιαγιάς υπόσχεσης.

ΝΕΑΝΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ

Σβησμένο το φανάρι του φεγγαριού,
ούτε ένα καντήλι τ’ ουρανού να φέγγει
στην ερημιά της μαυροφορεμένης νύχτας.
Βιαστικός ταξιδευτής ο χείμαρρος
γλιστρώντας από ψηλά βογκάει στα βράχια.
Άχαρο νυχτοπούλι, με ήχους τρόμου,
μοιρολογάει την απελπισία του.
Φόβος και σκοτάδι με αγκαλιάζει.
Ο αγέρας αγριεμένος καβαλάρης,
σφυρίζοντας το μαστίγιό του τρέχει
αλαφιασμένος και ξεμαλλιάζοντας
τα κλαδιά των δέντρων ζωγραφίζει
σκιάχτρα της φαντασίας,
τρομαχτικά φαντάσματα της σκέψης.
Ρίγη λαχτάρας διαπερνούν το κορμί,
που ταξιδεύει στου φόβου
το θαλασσοδαρμένο καράβι
και αγριεύοντας όλο και περισσότερο
την τρομοκρατημένη ψυχή, ανεβάζει
στα ύψη τον υδράργυρο του φόβου.
Μεθυσμένα πόδια στην τυφλή νυχτιά
τρομάζουν στην ανάσα τους.
Μακρινό το αλύχτημα ενός άγρυπνου
σκύλου, δροσερό νερό στο πρόσωπό,
σταματάει το ράπισμα των νεανικών φόβων.
Κρατημένος απ’ τα ηνία της λογικής
σφυρίζοντας στο νυχτωμένο τοπίο,
πεδίο για μύθους και τρελές διαδόσεις,
βαδίζω σαν αγριεμένο άλογο
προς τη σιγουριά του στάβλου.

Η ΑΠΟΥΣΙΑ

Με το φεγγάρι θα τα πιώ
απόψε για να μεθύσω,
ερχόμενη την οπτασία σου να δω,
μήπως και λησμονήσω.
Στ’ άστρα θα μονολογώ,
το πόσο, μα πόσο πολύ σε αγαπώ.
Η απουσία σου με έχει τρελάνει,
καιρό με βασανίζει και πονώ.
Με πρόδωσες! Με ξέχασες!
Απάντηση δεν έχω και υποφέρω.
Θα πίνω, θα μεθώ κι εδώ
στον ξάστερο ουρανό
βροντόφωνα θα τραγουδώ,
για να αντηχεί μες τα βουνά,
ο πόνος που έχω στην καρδιά.
Οι όρκοι σου είναι πολλοί,
δεν ξέρω τι να πρώτο πιστέψω,
απάντηση θα μου δοθεί,
αν νιώσω το ζεστό φιλί σου.

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΖΩΗΣ

Άλσος ονειρεμένων δέντρων του νου
οι επιθυμίες, ανεμίζοντας φύλλα και κλαδιά,
αναζητούν πηγές ικανοποίησης
στις αχανείς πεδιάδες της ζωής.
Άγρυπνοι, υπαρξιακοί φρουροί οι συλλογισμοί,
ακούγοντας τους ήχους του φλάουτού τους,
μας κελαηδούν σαν το αηδόνι
στη νυχτωμένη δροσιά του δάσους.
Όποιος ακούει τη μελωδική φωνή τους,
άλλοτε ενθάρρυνση του δίνουν
σπρώχνοντάς τον σαν ο άνεμος το ιστιοφόρο
στα απρόβλεπτα πελάγη της ζωής
αναζητώντας μαργαριτάρια τιμής και δόξας
και άλλοτε σαν χαλινό τον συγκρατούν
και φωλιάζοντας κάποιες ανατριχίλες φόβου
ριγώνουν το γαλανό του πέλαγος.
Ναρκοπέδιο οι κρυμμένες θερμίδες,
κινητή άμμος τα περιττά κιλά, επί σκοπών
η χοληστερίνη, σήμα κινδύνου λασπόνερα
και έλη και σαν το απαγορευμένο μήλο,
που εμείς θεοποιήσαμε χωρίς λόγω,
μας βηματίζουν αργά-αργά το φόβο.
Ακούγοντας τους χτύπους στην εξώθυρά
πολλές φορές αφυπνιζόμαστε και έντρομοι
αναθεωρούμε πολλές απόψεις μας.
Αλυσοδεμένοι στους κρίκους των διαλογισμών
συλλογιζόμαστε:
-Μήπως ο φόβος είναι το συντηρητικό της ζωής!

ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Ότι αναπτύσσεται
στη γη,
βιώνει και πεθαίνει.
Οι αθάνατοι
ανασαίνουν αιώνια.
Ο άδυτος ήλιος
της ακτινοβόλου
προσωπικότητάς τους
φωτίζει για πάντα
στη γη.

Ο ΕΡΩΤΑΣ

Αιώνιος εραστής ο Έρωτας
διασχίζοντας τις ατέλειωτες
οροσειρές και αχανείς πεδιάδες
των αιώνων δεν τον άγγιξε
η σμίλη του γέρου χρόνου.
Φτερωτός τοξότης του άπειρου
κεραυνοβολεί ανθρώπινες ψυχές
μεταδίδοντας τον ιό της αγάπης
και απλώνοντας
τις λευκές φτερούγες του
ζεσταίνει τη μαγιά της ζωής.

ΜΕ ΤΟ ΤΙ… ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ…;

Κάπου στο σκοτάδι της αμφιβολίας
φέγγει το λυχνάρι της γνώσης,
κρατώντας το φωτίζουμε τους γρίφους,
που μας οδηγούν στην πόλη μας.
Απέραντη η πεδιάδα των γνώσεων
κανείς δεν κατόρθωσε να την διασχίσει,
άπειρος τόπος, σαν το χρόνο
χωρίς αρχή και τέλος.
Με το τι…; και το γιατί…; γινόμαστε
σοφότεροι στους δρόμους της ζωής,
δεν είναι ντροπή, είναι τσαγανό,
που πολλά άνυδρα τοπία στη ζωή
δεν γεύονται τον καρπό τους και
πολλές φορές βασανίζονται αδιάκοπα
απ’ το μαστίγιο της αβεβαιότητας.
Πανοπλία και δασκάλα μας στης γνώσης
τα σκοτεινά τοπία η αμφιβολία,
μας διδάσκει να ρωτάμε
και να ξαναρωτάμε,
για κάθε τι που δεν γνωρίζουμε,
να γίνουμε άπιστοι Θωμάδες,
να αγγίξουμε τον τύπο των ήλων
με της γνώσης το χέρι,
πολλά τ’ αρπαχτικά στην κοινωνία,
μη γίνουμε βορά στα νύχια τους.
Είναι όπλο μας στην απληστία
των δίγλωσσων αηδονιών της ζωής,
είναι φρούριο των συμφερόντων μας.

ΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γη των Ελλήνων,
ανοιχτό βιβλίο μακραίωνης ιστορίας,
όπου και να σε χαϊδέψει η ματιά, ένα ερέθισμα
μας καλεί να ψηλαφίσουμε το παρελθόν σου.
Διάσπαρτα αγάλματα, κρυμμένες αρχαίες πνοές
μας μιλούν για τον άδυτο ήλιο του πολιτισμού σου.
Στη γη του ήλιου της Δημοκρατίας
και του ακτινοβόλου Παρθενώνα,
ο άγνωστος θεός πλάι στους δώδεκα του Ολύμπου
μαρτυρεί το ανήσυχο πνεύμα της αδούλωτης
ψυχής της Ρωμιοσύνης, που έβγαλε τους Έλληνες
στο δρόμο της προόδου και του πολιτισμού.
Στο κοίλο της Δωδώνης, της Επιδαύρου
οι φωνές του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη
και τόσων άλλων, δίνουν φτερά
στο αθάνατο αρχαίο πνεύμα, ήλιος διαχρονικός
και αναβλύζουσα πηγή έμπνευσης, δημιουργίας
και μίμησης στην κάθε αυγή του κόσμου.
Στο Πήλιο ακολουθώντας τα χνάρια των Κενταύρων
μες στις καστανιές, ακούμε στον καλπασμό
του Χείρωνα τους μύθους της Ελλάδας.
Περιπλανώμενοι στις δαιδαλώδεις παραλίες
ο φλοίσβος της θάλασσας διηγείται με τη φωνή
του Ομήρου την εκστρατεία των Ελλήνων στην Τροία,
που για ένα άδειο πουκάμισο, μια Ελένη,
μια ματαιοδοξία περιτυλιγμένη με ήχους
χρυσών νομισμάτων στο τραπέζι της απληστίας
έριξε χιλιάδες ψυχές στις μυλόπετρες του Άδη,
δίδαγμα ουδέν,
οι ήχοι της συνεχίζουν να ματώνουν.
Ακούμε στον παφλασμό της αγριεμένης θάλασσας
και το κράξιμο των γλάρων τον ταξιδευτή Οδυσσέα,
αρμενίζοντας στο καράβι της γνώσης
να ψιθυρίζει με λόγια ψυχής για τα πρέπει και τα μη
και πως κατάφερε μέσα απ’ τις περιπλανήσεις
των ασυλλόγιστων πόθων του
και τα ορθομέτωπα τέρατα των τσαλαπατημένων
αξιών να ξαναβρεθεί στο φως
της γαλήνιας οικογενειακής εστίας,
δείχνοντάς μας με την πολυταξιδεμένη γοργόνα
το ταξίδι προς το ηλιοβασίλεμα της ζωής.
Πολίτης του κόσμου ο Αλέξανδρος καλπάζοντας
του ήλιου σου το φως στα βάθη της Ασίας,
έκανε της φωνής σου το κελάηδημα
γλυκιά λαλιά στον κόσμο, αποτυπώνοντας
τη νέα συμφωνία Θεού και ανθρώπου.
Καπνός φύλλων δάφνης στον τρίποδα των πόθων
οι χρησμοί περί αιωνιότητας του Βυζαντίου,
άφησε δάδα φωτός στους δρόμους της μνήμης
την Αγία Σοφία να φωτίζει τα σκοτάδια της λήθης,
με ταμπέλες αποφυγής των σκοτεινών οδών
και κάλεσμα μίμησης ένδοξων μουσικών στιγμών.
Τη γη των Ελλήνων όπου και να την ακουμπήσεις,
έχει ψυχή, έχει πυγμή, έχει φωνή
και μας διηγείται τη μακραίωνη ιστορίας της.

ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ

Μες τη θολούρα της ζωής, με ρητορείες

εύγλωττες, ατρόμητος ο Άρης,

ο πολέμαρχος θεός οδηγώντας τους πιστούς
στις νυχτωμένες πεδιάδες της ζωής,
σπέρνει με το χάλκινο ταύρο τους σπόρους
της καταστροφής και της συμφοράς.
Ποτισμένοι με το νερό της ζωής, άνθισαν
στην αιματοβαμμένη γη των δακρύων.
Η δυσοσμία των λουλουδιών τους,
το κράξιμο των αιωρούμενων αρπαχτικών
και το φάντασμα του πανικού
τρομοκρατούν την ανθρώπινη ύπαρξη,
που τρέχει αγκαλιά με τον πόνο της.
Σε μια άλλη γωνιά της γης
η Ειρήνη προσφέροντας τα δώρα της
στο βωμό των ηθών, των αξιών, της αρετής
με τον ήλιο φως ζωής, για τη ζωή,
να χρυσώνει τα λουλουδιασμένα τοπία,
αναδεικνύουν την ευτυχία των ανθρώπων.
Τα γέλια και τα τραγούδια
δονούν τις πεδιάδες ευτυχίας της ζωής.
Πετροπόλεμος στη γειτονιά του Άρη
προσπαθούν να τον διώξουν
στέλνοντας προσκλητήρια στην Ειρήνη.
Ματωμένος ο πολέμαρχος θεός
τους μηνύει, πως οι αγγελιοφόροι
των συμφερόντων και πάλι κάποια μέρα
θα τον καλέσουν στη γειτονία τους.

 Ο ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ

Αν με το μολύβι σου
τρέξεις στο λευκό χαρτί,
μη νομίσεις, ότι είναι χιόνι
και ο ήλιος θα εξαφανίσει
τα διαγραφόμενα ίχνη σου.
Είναι αναλλοίωτος μάρτυρας,
όχι των όσων έτρεξαν
στις ράγες του μυαλού σου,
αλλά των όσων υιοθέτησες
και περπάτησαν μαζί σου
στο φως της ζωής.
Γι’ αυτά μη ζητάς άλλοθι,
είσαι ακόλουθος των συνεπειών,
είτε υπέγραψες με μονοκονδυλιά,
είτε σε αράδες απλωμένα.

 ΑΠ’ ΤΟΥ ΑΣΤΕΓΟΥ ΤΟ ΣΤΕΚΙ

Απαστράπτουσα βουή η οργή του Ολύμπιου Δία
αντηχεί τα κεραυνοτύμπανα στην αγριωπή νυχτιά
εκσφενδονίζοντας διαμάντια του νερού.
Ήχοι μακρόσυρτων κουπιών, παφλάζοντας
οι χτύποι των παραθυρόφυλλων αντιστέκονται
στον φερμένο απ’ τα πουλιά του βορρά άνεμο,
που αναμαλλιάζοντας τα δέντρα σφυρίζει
το μαστίγιό του στα απροστάτευτα κορμιά.
Ρυάκι οι σταγόνες στου άστεγου το στέκι
παρασέρνουν ένα δάκρυ ελπίδας.
Ο καημός του βράχος ασήκωτος κακοφορμίζει
της απελπισίας το ματωμένο πόνο,
άνθρωπος της διπλανής πόρτας, σφίγγοντας
το ζωνάρι της ανέχειας, πίνει τον καφέ
της πίκρας στου ουρανού το ξέφωτο μπαλκόνι,
με τη μοναξιά να χορεύει γύρω του
στην καρδιά της ακύμαντης λαοθάλασσας.
Ξεχασμένος στη γωνιά του
το βοριά παρακαλάει να μη δείξει
την οργή του στο ταλαίπωρο κορμί του.
Σμήνη φωτεινών πυγολαμπίδων τα παράθυρα,
τρυπώντας το παλτό της μαυροφορεμένης
νύχτας, μαρτυρούν έναν άλλο κόσμο,
έναν άλλο τρόπο ζωής.
Κάθε νύχτα στο παγκάκι, με τον γκιώνη
μελωδό, το δικό του ψάχνει αστερισμό.
Σύντροφο στη μοναξιά του τον καημό του
να του πει, πως το φάντασμα της πείνας,
δίκοπο μαχαίρι στη ζωή, τον τρομάζει πιο πολύ
απ’ της πάχνης το λευκό σεντόνι.
Σαν ο ήλιος του χαϊδέψει το σκελετωμένο του
κορμί, μ’ άγνωστο να δείχνει η πυξίδα,
σέρνει στην πολυκοσμία, με ένα σκότος στην ψυχή,
τα κομμάτια της ταλαίπωρης ζωής του,
δίχως ήλιους να ροδίζουν την αυγή.

ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ

Το βράδυ φεγγαρόφωτη στο φως
σου θα έρθω να λουστώ,
αν όμως κάποιο σύννεφο θολό
τη λάμψη σου σκιάσει,
ένα άσπρο τριαντάφυλλο
θα αφήσω στο περβάζι.
Αύριο πάλι θα ’ρθω να σε βρω,
δεν θέλω το τριαντάφυλλο
να σου μιλά για μένα,
χυμένος μες τα στήθη σου
του έρωτα σιγόντο η φωνή μου.
Αύριο πάλι θα ’ρθω να σε βρω
λουλούδι της ζωής μου
το άρωμά σου να γευτώ
τα κόκκινά σου χείλη να φιλήσω.
Πνοή ζωής η ανάσα σου
το δέντρο της ζωής να διεγείρει,
να απλώνει φύλα και κλαδιά
σκιά στα όνειρά μας να χαρίζει.

ΕΤΕΡΟ ΗΜΙΣΥ

Η καλλίγραμμη φύση σου σε αιχμαλώτισε
στους σιδερένιους μύες του ανδρικού κλουβιού.
Στους αιώνες πόνεσες και μάτωσες
σωματικά και ψυχικά απ’ το σφύριγμα
του ανέραστου ανδρικού μαστίγιου.
Ο ανδρικός εγωισμός σε ατίμασε
πιστεύοντας στη μάταια μυϊκή δύναμη,
χωρίς να αντιλαμβάνεται τη γυναικεία σου
δύναμη, που σέρνει καράβια ανδρών.
Αντιστάθηκες με λόγια και έργα
στην εποχιακή λαίλαπα της υποτίμησης
του γυναικείου σου μετάλλου.
Έπαθλό η ανύψωση της προσωπικότητά σου,
που με βραχνή φωνή απ’ τις στερήσεις
κατάφερες να σηκώσεις στα χέρια σου
το κύπελλο της ισονομίας,
της ίδιας θέσης στο ανάκτορο της ζωής,
γιατί είσαι μάνα, είσαι αδερφή,
είσαι το έτερο ήμισυ, που είναι απαραίτητο
να συμπληρωθεί ο κύκλος της ζωής.

ΠΑΡΑΠΟΝΙΑΡΙΚΟΣ ΚΑΗΜΟΣ

Στης μαύρης μέρας την ποδιά
θα πέσω για να κλάψω,
έσβησε το φως του ήλιου μου,
σε ποιον θα πω τον πόνο μου!
Με τ’ άστρα να τον μοιραστώ,
παρηγοριά ποιος θα μου δώσει;
Παραπονιάρικος καημός
μες στην ψυχή μου στάζει,
η απουσία σου σαν κεραυνός
ξεσχίζει τα σωθικά μου.
Σ’ αγάπησα και δόθηκα
στα ψεύτικα φιλιά σου,
άλλα μου λέγανε τα χείλη σου
και άλλα μου λέει η καρδιά σου.

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ

Στου μυρωδάτου ήλιου το χρυσάφι
λουλούδι αγέρωχο προβάλλει η νιότη.
Τακούνι, φούστα κόκκινη, δαντελωτή
σαν πεταλούδα ανεμίζει, ερωτοτροπεί.
Τρελαίνει τον αγέρα το λεβέντη,
που σαν αγριεμένος ταύρος της ορμάει.
Τρομάζει το κορίτσι που φορεί
τον ήλιο στα μαλλιά της,
αλαφιασμένη τρέχει στη μαμά της.
Ξοπίσω ο αγέρας παθιασμένος
το άρωμά της τον μεθάει.
Τρέχει, τρέχει το κορίτσι
στου σπιτιού της τη ζεστή φωλιά.
Αγριεύει τον αντάρτη, που ο πόθος
τον θολώνει. Κόκκινο πανί το σπίτι
προσπαθεί να το ξεσχίσει και φυσάει
και λυσσάει, μέχρι που άψυχη
λιποθυμάει και η τελευταία του ελπίδα.
Ένιωσε το μάταιο αγώνα κυνηγώντας
πεταλούδες, πως ποτέ του δεν θα αγγίξει,
αν οι ίδιες δεν ποθούνε το λουλούδι
και απ’ το άρωμά του μεθυσμένες
μες στα πέταλα θα λικνιστούν.

ΚΡΑΥΓΗ

Κραυγή αγωνίας στη νυχτωμένη
πολιτεία δυναμώνει το φως
των λαμπτήρων της γνώσης.
Όλοι είναι απασχολημένοι
στις ράγες του τρένου της ζωής,
σύγχρονα κουρντισμένα ρομπότ
στον προγραμματισμό της ημέρας
ή ναρκωμένοι στο αναισθητικό
των κοινωνικών ευχολογίων.
Τυφλός μάντης η λογική προμηνύει:
«Τα ακίνητα νερά δεν φέρνουν
λουλούδια ευτυχίας και χαράς,
αλλά έλος και βδέλλες.