Ήλιε που έδυσες,
ξανθό απομεσήμερο της νιότης μου
φρούδες ελπίδες γέμισες.
Όνειρα που διαλύθηκαν.
Κάστρα στην άμμο έχτισες
μα όλα γκρεμίστηκαν…

Ζωή χωρίς αντίκρισμα…
Κίβδηλο νόμισμα στο χέρι σου κρατάς,
αγάπη και στοργή αναζητάς…
Πουλί ήσουν κάποτε και πέταγες,
όμως λαβώθηκες με βέλη ανελέητα.
Άδεια καρδιά, μάτωσες, άντεξες…

Κι αν κρύβει ο θάνατος ζωή
αν τίποτε δε χάνεται για πάντα
φοίνικας γίνε μαύρη μου ψυχή
μέσα απ’ τις στάχτες σου ορθώσου!
Πιάσε τα γκέμια της χαράς και μην τ’ αφήσεις.
Κάλπασε μπρος,
την τύχη τη φτιάχνεις μοναχός σου!

_

γράφει η Γεωργία Φερεντίνου