Τώρα, που και πάλι δύσμοιροι και δυσοίωνοι καιροί
ταξινομούνται ως αγεφύρωτα χάσματα ιδεών και γενεών
και αιτιολογούνται ως αναπόφευκτες ιστορικές επαναλήψεις,

τώρα, που και πάλι αλλόμορφες και αλλότριες εποχές
δικάζονται με απλές απεμπολήσεις σε αθώες καθαιρέσεις
κι ελαφρύνονται με συμβιβαστικές ταυτίσεις και συμπράξεις,

ποια διαύγεια και τόλμη αιρετική να επιστρατευθεί,
συνειδήσεις να αφυπνίσει, υποκρισίες να στιγματίσει,
ευθύνες να ευαγγελιστεί και χρέη να κοινωνήσει;

Και καθώς διακονούμε σε συνήθειες και γνώριμες πρακτικές
αριθμούμε ορθόδοξες συμπτώσεις, μικρές εφήμερες αλλαγές
και εντρυφούμε σε παρυφές, ομοιότητες και μιμήσεις,

και καθώς αναδιφούμε σε αδόκητες και σωτήριες στιγμές,
αναδιπλώνουμε ευκαιριακές επιλογές, σύντομες προσηλώσεις,
και ανακαλούμε εύσχημες μνήμες και συμπεριφορές αυτιστικές,

ποιαν αρετή να επικαλεστείς, ποια μαρτυρία να μαρτυρήσεις
πως κάθε μέρα αυριανή ανάδρομη ρήση και πρόταση δεν είναι,
παρά πρεσβεία ανένταχτη χωρίς θυμικό και δόγματα ιστορίας.

Κι αφού αρνούμαστε συμβολισμούς, ανατροπές και ρήξεις,
αποποιούμαστε πρωτοβουλίες, συμμετοχή κι επαγγελίες
και εμμένουμε σε ισορροπίες και διάδοχες καταστάσεις,

κι αφού εθελοτυφλούμε στη σύγχυση και τις αντιφάσεις,
προφητεύουμε το αύριο με συνειρμούς και μεταμορφώσεις
και μακαρίζουμε το σήμερα με προσαρμογές και επαναπαύσεις,

ποιες τάχα να ’ναι οι αλήθειες μας και ποια τα όνειρά μας,
να ’ναι οι μέρες μας κατάθεση ψυχής και ρήτρα δημιουργίας,
χωρίς σφετερισμούς, σκοπιμότητες, συνθήματα και προλήψεις;

_

γράφει ο  Γιώργος Αλεξανδρής