Απόψε είχαμε απογραφή.

Με επισκέφθηκαν όλες μου απελπισίες μαζεμένες. 

Εγώ δεν είχα ιδέα

– ποτέ δεν με ενημέρωσε καμία πριν έρθει.

Με έπιασαν απροετοίμαστο.

Πώς επισκέπτεσαι τον άλλο τέτοια ώρα κυρά μου;

Είχα τροχιοδρομήσει να ζήσω μια ευτυχία – στον ύπνο μου.

Επίκληση στο Δίκαιο της Ανάγκης.

Αναγκαστικά αναγκάστηκα.

Τους έφερα παιδικές φωτογραφίες,

παλιά ημερολόγια,

ξεχασμένα εισιτήρια λεωφορείων και παραστάσεων.

Δεν τους αρκούσαν ήθελαν κάτι άλλο.

Τους έφερα τα λιωμένα μου παπούτσια,

το «λίαν καλός» του πτυχίου μου,

σπασμένους καθρέφτες,

τα δάκρια, τους στεναγμούς μου.

«Δεν βολευόμεθα κύριε μονάχα σ΄αυτά»

Τέλος, τους έφερα τις λέξεις μου,

τους στίχους και τα ποιήματα μου.

Τότε, σαν να μειδίασαν – πρώτη φορά! –

με ένα στραβό χαμόγελο Τζοκόντας.

Συγκατατέθηκαν

και έγινε η απογραφή.

Πληροφορίες εντός.

_

γράφει ο Σταύρος Πέτρου