Τι ΄ναι αυτό, αναρωτώ,
που μέσα μου βρυχάται;
Θεριό είναι τρανό
που όλο μαστιγώνουν;
Να ’ναι οι φλέβες δαμαστές,
κλουβί τα σωθικά μου;
Στερώ τη λευτεριά
σ’ ένα δειλό δραπέτη;
Πανάθεμά σε αναμονή
στα στήθια μου ριζώνεις.
Ώσπου, ξεπρόβαλες εσύ.
Εσύ! Μεσ’ στ’ όνειρο και είπες:
-Καρδιά μου μη σκιαχτείς,
ζεσταίνω τη φωνή μου…
_
γράφει ο Γεώργιος Σταματόπουλος
0 Σχόλια