Σκονισμένες, παλιές φωτογραφίες.

Χαμένες από κάθε άποψη

και πρόσωπα που κάποτε κάτι μοιράζονταν.

Στα δύο,

στα τρία…

Κάτι σήμαιναν ο ένας για τον άλλο.

Ένα απροσδιόριστο πολλές φορές και άμορφο κάτι.

Καταδικασμένο να παίρνει μορφή μονάχα

όταν βρισκόντουσαν.

Έχουν περάσει πλέον χρόνια

και αυτοί σκορπιστήκαν σε όλη τη γη.

Κανείς τους δεν προσπάθησε και

απλά τόσο άδοξα χαθήκαν. 

Ω, ειρωνεία μεγάλη!

Εσύ της ζωής,

που σέρνεις τους ανθρώπους στην δυστυχία.

Στο συναισθηματικό κενό.

Στον πόνο μιας απροσδιόριστης απώλειας.

Στην απουσία της παρουσίας

που δεν πρόλαβαν καλά καλά να γνωρίσουν. 

_

γράφει η Διώνη Παπαχρήστου